Ένα από τα πιο απολαυστικά πλεονεκτήματα του να μένει κάποιος στη Θεσσαλονίκη είναι πως ποτέ δεν ξεμένεις από ενδιαφέρουσες όσο κι ελκυστικές σινεφιλικές προτάσεις. Θα το γνωρίζετε άλλωστε, κι οι «ενθάδε» αλλά και οι έξω, πως η πόλη αυτή, πέρα από την μακρά πολιτιστική της παράδοση και την εντυπωσιακή κινηματογραφική της κληρονομιά, βρίσκει και στην πράξη συχνά πυκνά αφορμές για πολυήμερα events κι σινεματικές βραδιές εξ ολοκλήρου αφιερωμένες στην έβδομη Τέχνη. Προγράμματα, προβολές κι αφιερώματα που πρέπει να είναι κάποιος βαθιά κακοπροαίρετος (ή πολυάσχολος) για να τα αγνοήσει. Για δύο τέτοιες σπαρταριστά γοητευτικές εκδηλώσεις λοιπόν θα σας γράψω κι εγώ στο σημερινό άρθρο.
Serial Killers
Αυτή η στήλη ανήκει σε όλους τους σειρόβιους. Εδώ θα τρώμε παρέα με τον Χάνιμπαλ, θα πίνουμε μαζί με τον Ντον Ντρέιπερ, θα καπνίζουμε με τον Ραστ Κόχλε και θα πηγαίνουμε βόλτα με τους δράκους της Ντάνυ. Επιβιβαστείτε!
Τυχαίνει λοιπόν την ώρα που γράφονται οι παρακάτω γραμμές να πληροφορούμαι το θάνατο της σπουδαίας Agnès Varda, μιας από τις περίλαμπρες ιέρειες του Γαλλικού Σινεμά (κι όχι μόνο της Nouvelle Vague όπως πολλοί θα γράψουν από αύριο).
Λίγες ώρες απομείναν! Λίγες ώρες απομείναν! Κι ο πολιτιστικός χάρτης του κόσμου δονείται από τώρα στους ρυθμούς της 91ης τελετής της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου· πλησιάζει κατά το κοινώς λεγόμενο η ιστορική βραδιά απονομής των βραβείων Oscars. Η ώρα της ιλιγγιώδους εμπορευματοποίησης την καλλιτεχνικής παραγωγής,της σφοδρής τηλεοπτικοποίησης του κινηματογραφικού προϊόντος (αχ ρε Netflix), των δέκα «λανθιμικών» υποψηφιοτήτων και συνάμα της φαιδρότατης εθνικής μας χαύνωσης κι υπερηφάνιας! Και κάπου εκεί ο Yorgos, πηγή φωτός κι ελπίδας για τούτο τον ταπεινό κόσμο. Καλή επιτυχία ρε Λάνθιμε.
Η πιο εθιστική time-traveling σειρά μόλις ολοκλήρωσε την 4η σεζόν της -τι είδαμε και τι να περιμένουμε στην 5η. Spoiler alert.
Πως τα φέρνει έτσι αυτή η κακόβουλη η μοίρα κι όλα μοιάζουν να συμπίπτουν και να αλληλοσυμπληρώνονται σ’ αυτόν τον κόσμο; Παραμένει πραγματικά άγνωστο. Μυστήριο πράγμα η ζωή δηλαδή «κι η τύχη άσπλαχνος κι η μοίρα μισητή» που γράφει ο Αλεξανδρινός. Τις ώρες λοιπόν που γράφονται αυτές οι γραμμές και τιμούμε τη μνήμη του μεγαλύτερου κινηματογραφιστή αυτού του έθνους, του Θόδωρου Αγγελόπουλου που μας εγκατέλειψε πριν από εφτά ακριβώς χρόνια, το ζήτημα που μονοπωλεί την κοινωνική πραγματικότητα και τις καθημερινές συζητήσεις δεν είναι άλλο από την ιστορική συμφωνία επίλυσης του λεγόμενου «Μακεδονικού» ζητήματος. Κι όλα αυτά ήρθαν να συγκεραστούν παροιμιωδώς με μια μεγαλειώδη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού στην Αυστραλία, καθώς και με τη μνημειώδη πορεία του Λάνθιμου μέχρι τις 10 οσκαρικές υποψηφιότητες.
«Όλα τηλεόραση, δύσκολα αγγίζεις κάτι από κοντά» έλεγε πριν από μισό και πλέον αιώνα ο Γιώργος Σεφέρης, αποτυπώνοντας ποιητικά μια σκέψη που έμελε να μετεξελιχθεί σε κεντρική προβληματική της σύγχρονης διανόησης. Αφορμές γι’ αυτό το κείμενο στάθηκαν πολλές και σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλες στο άμεσο μέλλον. Βασικό εφαλτήριο όμως των παρακάτω σημειώσεων υπήρξε μια συνεργασία μεταξύ του Φεστιβάλ Κινηματογράφου με την Cosmote TV, στα πλαίσια της οποίας την περασμένη Τετάρτη παρουσιάστηκαν σε πρώτη προβολή στην αίθουσα του Ολύμπιον τα δύο πρώτα επεισόδια μιας τηλεοπτικής σειράς, του κατά τ’ άλλα καλογυρισμένου κι αρτιότατου “My Brilliant Friend”.
«Η μυθολογία δεν είναι παραμύθι, αλλά ένας προεπιστημονικός τρόπος σκέψης» έγραφε ο Βασίλης Ραφαηλίδης, υπονοώντας και υπογραμμίζοντας μια εγγενή, συστατική αλήθεια του μύθου, σκοπός του οποίας είναι όχι να γοητεύσει αλλά να ερμηνεύσει την πραγματικότητα. Την αναπόσπαστη αυτή αλήθεια είχα στο μυαλό μου διαβάζοντας το κεντρικό θέμα γύρω από το οποίο συγκεντρώθηκαν οι 15 ταινίες που συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το όνομά του: «Ρωμαϊκή Ευσπλαχνία / Caritas Romana». Κι επειδή αυτή η εβδομάδα είναι «Φεστιβάλ», αποφάσισα να ασχοληθώ λιγάκι με το ζήτημα αυτό. Και πιο συγκεκριμένα με μια παράλληλη δράση, την έκθεση «Caritas Romana: 15 πράξεις αφοσίωσης».
Καθώς το ημερολογιακό έτος ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει, το πάλαι ποτέ αγαπημένο σας δίδυμο συντακτών επιστρέφει για ένα τελευταίο «χτύπημα», παρουσιάζοντάς σας τις -κατά την κρίση του- καλύτερες αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων χρόνων!
Η 7η -και προτελευταία- σεζόν του “Game of Thrones” μόλις τελείωσε -και ήταν ακριβώς όπως την περιμέναμε.