Serial Killers

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επεξήγηση του trick or treat που συνοδεύει τον τίτλο του άρθρου. Με το Halloween να έχει μπει καλά στη ζωή μας, μαζί με το Πάσχα, την 25η Μάρτη και την 28η Οκτωβρίου, δεν αργεί η μέρα που θα βγαίνουν τέλη Οκτώβρη τα παιδάκια ανά τη χώρα να μας ρωτούν “trick or treat”. Trick or treat λοιπόν; Κοροϊδία ή κέρασμα το καινούριο “Black Mirror” που έσκασε σχεδόν αναπάντεχα λίγο μετά τα χριστούγεννα στο Netflix; Θα λέγαμε μάλλον κάτι και από τα δύο. Καταπληκτική ιδέα, η πρώτη τόσο αμφίδρομη ταινία στην ιστορία (κινηματογράφου & τηλεόρασης), αλλά αρκεί; Όχι, σίγουρα όχι. Το σενάριο χάνεται από δω κι από κει, οι ερμηνείες είναι διεκπεραιωτικές, η σκηνοθεσία κι αυτή μάλλον κάηκε από το πρωτόγνωρο του εγχειρήματος, το cast με μια δυο εξαιρέσεις σχετικά τίμιο αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Οι μουσικές πάντως είναι μια χαρά, εναρμονισμένες με το πνεύμα της εποχής που επιτάσσει vintage 80s επιλογές (ούτως ή άλλως η ιστορία διαδραματίζεται τη συγκεκριμένη δεκαετία).

Να το δω; Φυσικά και να το δεις, αξίζει και μόνο για το πρωτόγνωρο του θέματος. Σε ποια άλλη ταινία μπορείς να επιλέξεις τι θα φάει ο πρωταγωνιστής για πρωϊνό ή το αν θα σκοτώσει ή όχι τον συμπρωταγωνιστή του; Ούτε στην «Ανατομία ενός εγκλήματος» στην ελληνική τηλεόραση των 90s δεν γίνονταν αυτά. Κι αν είσαι και gamer, μπορεί να το εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο, μιας και ανάλογα με τις επιλογές σου, η ταινία μπορεί να διαρκέσει από είκοσι λεπτά (προσωπικό ρεκόρ) μέχρι 5 περίπου ώρες, ακριβώς δηλαδή όπως σε ένα καλό adventure παιχνίδι. Είναι αυτό το μέλλον; Ελπίζουμε πως όχι, ο κινηματογράφος δεν είναι ερωτηματολόγιο multiple choice. Σκεφτείτε στο “Seven”, το “Usual Suspects”, το “The Game” να συναποφασίζεται η εξέλιξη της ταινίας από το κοινό. Αν μη τι άλλο, τραγικό._