Βιβλιοθήκη

Λονδίνο 1893: Μετά τον θάνατο του άντρα της, η Κόρα Σίμπορν, ανάμεσα στη θλίψη και στην ανακούφιση, αποσύρεται στην εξοχή με τον γιο της. Εκεί θα ακούσει ιστορίες για τον «Όφη του Έσσεξ», ένα πλάσμα της λαϊκής παράδοσης που λέγεται ότι επέστρεψε και περιπλανιέται στους βάλτους. Η Κόρα ενθουσιάζεται, πιστεύοντας ότι ίσως πρόκειται για κάποιο είδος που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα. Αναζητώντας τα ίχνη του, πέφτει πάνω στον Γουίλλιαμ Ράνσομ, τον εφημέριο του Ολντγουίντερ, ο οποίος πιστεύει ότι η θεραπεία αυτής της υστερίας βρίσκεται στην πίστη, ενώ η Κόρα είναι πεπεισμένη πως η επιστήμη θα δώσει τις απαντήσεις. Μολονότι διαφωνούν σε όλα, κάτι τους τραβάει κοντά και αλλάζουν ο ένας τη ζωή του άλλου με απροσδόκητους τρόπους.

Η ταλαντούχα Sarah Perry μέσα από τη λυρική της γραφή που μας θυμίζει κλασικά μυθιστορήματα, και τις γλαφυρές περιγραφές της, μας ταξιδεύει στη Βικτωριανή Αγγλία, ενώ οι πολυδιάστατοι χαρακτήρες που ζωντανεύει η πένα της και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους αποτελούν έναν ύμνο για τη φιλία και την ανιδιοτελή αγάπη. Όλοι οι ήρωες είναι ξεχωριστοί και στα ψυχογραφήματά τους αντανακλώνται οι ανθρώπινες φοβίες, αδυναμίες και ανάγκες τους, ενώ καθένας τους κατέχει σημαντικό ρόλο στην πλοκή του μυθιστορήματος. Ο αναγνώστης νοιώθει ότι βιώνει κι αυτός τις καταστάσεις που καλούνται οι ήρωες να αντιμετωπίσουν και συναισθάνεται τις εντάσεις που κυριαρχούν ανάμεσά τους.
Η συγγραφέας παραθέτει πολλές πληροφορίες για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Αγγλίας κατά τη Βικτωριανή εποχή, τις προκαταλήψεις, αλλά και τις επιστημονικές μεθόδους, γεγονός που βοηθάει τον αναγνώστη να κατανοήσει σε βάθος τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, αλλά και να ενσωματωθεί στο κλίμα του μυθιστορήματος. Η απειλή του Όφη «χτίζεται» διαρκώς, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και αγωνίας για την αποκάλυψη της αλήθειας πίσω από το μύθο. Δυστυχώς, όμως, το τέλος δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που δημιουργεί η συγγραφέας, από την αρχή του βιβλίου.
Το τρομερό τέρας που τρομοκρατούσε τους κατοίκους του Έσσεξ για αιώνες δεν αποδεικνύεται τίποτα σπουδαιότερο από ένα νεκρό ψάρι. Πρόκειται για μία προσέγγιση που βρήκα ιδιαίτερα ευφυή, καθώς θίγει τη συνήθεια των ανθρώπων να δημιουργούν ανύπαρκτα «τέρατα» και να δαιμονοποιούν καταστάσεις, ώστε να επιρρίπτουν σε αυτά την ευθύνη για την δυσμενή θέση στην οποία βρίσκονται. Ταυτόχρονα, όμως, είναι αρκετά απογοητευτική, αν λάβει κανείς υπόψη του, το μέγεθος της απειλής που προσπαθεί η συγγραφέας να δημιουργήσει κατά τη διάρκεια του μυθιστορήματος.
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο ιδιαίτερα όμορφο εξώφυλλο εξώφυλλου του βιβλίου – ένα κομψοτέχνημα που θυμίζει βικτωριανη ταπιτσερί και κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου κεντρίζοντας το ενδιαφέρον κάθε επισκέπτη ανεξαιρέτως. «Ο θρύλος του Έσσεξ» είναι ένα όμορφο ανάγνωσμα που θίγει ζητήματα όπως ο φεμινισμός , η ιατρική, ο σοσιαλισμός και η κοινωνία στη βικτωριανή Αγγλία, ένα μυθιστόρημα που καταφέρνει να σε ταξιδέψει και να προβληματίσει.