Auditorium

Καθώς ο χειμώνας συνεχίζει να απλώνει τα παγωμένα χέρια του στις περιπλανώμενες ψυχές της Φινλανδίας, εκείνες κάπως πρέπει να αντιδράσουν. Ο Johan Snell κατάφερε πριν λίγα χρόνια να βρει τον προσωπικό του δρόμο, και η ηλιόλουστη ευφορία του “Climax” ήταν γι’ αυτόν η λύτρωση.

Τώρα, επιστρέφει με νέα παρέα, και ο σκοπός δεν είναι διαφορετικός: ψάχνουν τον τρόπο να θερμάνουν τον εαυτό τους, και αυτό φυσικά έρχεται μέσα από τη μουσική. Το ατού του συγκεκριμένου κιθαρίστα είναι ότι πιάνει την κιθάρα του και γράφει τραγούδια που κάνουν τη λήθη του πνεύματος να τρέχει μακριά. Τραγούδια πιασάρικα, που ό,τι έχουν να πουν θα το πουν μέσα σε λίγα λεπτά. Και, πραγματικά, ο Johan είχε ανάγκη να κάνει αυτό που ξέρει τόσο καλά: να συνθέσει αυτή την «κολλητική» εισαγωγή στο “Five Hundred Rocks to Throw” και να κάνει τις χορδές να τραντάζονται μέσα στον θόρυβο, καθώς το “Crude Awaking” φτάνει στο φινάλε του.

Νομίζω ότι αυτή η αρχή δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική από αυτό που μπορούν να κάνουν μια κιθάρα, ένα μπάσο κι ένα set τυμπάνων μαζί. Και επειδή δεν νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ στην κατηγοριοποίηση του συγκεκριμένου ΕΡ στον alternative/post – punk ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλο ήχο, θα είμαι ειλικρινής. Από αυτό που ακούω, αντιλαμβάνομαι ότι τα συγκεκριμένα τέσσερα τραγούδια, όλος ο ήχος, το γενικό όραμα των Hello Black Hole είναι το προσωπικό rock n’ roll των Johan, Pontus και Titus. Τους σώζει και επιζητεί να παίζεται δυνατά.

Είμαι μαζί τους!

ΑΚΟΥΣΕ:
https://helloblackhole.bandcamp.com/releases