Ξημέρωσε η μέρα και το βράδυ της φύσηξε έτσι που ανάγκασε τα άστρα να ψελλίσουν «ω γλυκύ μου έαρ».
Γιάννης Κουτσουσίμος
Για πρωινά που θέλουν χρώματα, για νύχτες που θέλουν άστρα, για πρόσωπα που φέρουν ανησυχίες και θέλουν διεξόδους, η Melentini βάζει ήχο στη ζωή και ελκύει τη ζωή μέσα από τον ήχο.
Όταν μία μπάντα εύχεται για το νέο της δημιούργημα: «ελπίζουμε να το αγαπήσεις», αρχικά διαπιστώνεις ότι διατηρούν μία αίσθηση που ξεπερνάει την καθιερωμένη ελπίδα να σου αρέσει απλά η μουσική τους· και όταν η ευχή τους αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, τότε νιώθεις ότι μάλλον δύσκολα θα το αποχωριστείς. Ένας ωραίος δεσμός γεννιέται.
Ένα από τα πιο γεμάτα, δυνατά και εκφραστικά ραντεβού θα ξαναλάβει χώρα στα μέρη μας. Είναι από εκείνα τα ραντεβού που δε σε νοιάζει τι θα φορέσεις, δε σκέφτεσαι τι θα πεις – μην κάνεις λάθος και φανείς ανούσιος ή παρεξηγηθείς –, δε σκέφτεσαι πως θα σταθείς, ώστε να υπάρχει η πιθανότητα να ξανασυναντηθείτε. Ξέρεις μόνο ότι η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί και πως θα είσαι εκεί, για πρώτη ή για ακόμη μια φορά. Ξέρεις, πάνω απ’ όλα, ότι είναι ένα ραντεβού eye to eye και τίποτα δε θα το αλλάξει αυτό. Είναι η απλότητα που περικλύει την όλη ατμόσφαιρα. Όσοι έχουν απορίες ας βρουν κατάλυμα παρακάτω.
Μένοντας ξανά και ξανά στη μουσική αυτού του ντεμπούτου, σκέφτομαι ότι αν είχε στόμα και μιλούσε θα ξεστόμιζε μόνο μια στροφή: “Can't you see it in my eyes, my education is no disguise, the reason why I'm talking over your head, I'm a grad” (“Sophisticated”- Sieges Even)
Είτε μπορεί να γίνει πιστευτό είτε όχι, μία μπασογραμμή μπορεί να είναι ενίοτε καλύτερη και από τρία στρώματα κιθάρας. Μα το θέμα δεν είναι ο ανταγωνισμός, αλλά το ότι ο ζητούμενος ήχος μπάσου μπορεί να στηρίξει όλα τα υπόλοιπα όργανα, να δημιουργήσει τις καλύτερες γέφυρες και να εξυψώσει συνθέσεις. Μπορεί να αποδωθεί σαν ένας καλπασμός, αλλά και ως ένα μελωδικό μουρμουρητό σαν αυτό του Mikael Akeferldt στο “The Moor” των Opeth. Παρακάτω υπάρχουν μερικές, μόνο, από τις άπειρες συνθέσεις με αξιολάτρευτο ήχο μπάσου.
“With limited perception we see – We learn, and we laugh, and we sleep, And we watch. Logic is worthless” Storm of Memories
Καθώς το 2017 βρίσκεται περίπου ενάμιση μήνα πριν το φινάλε του, κάνει τους απολογισμούς του. Μια γεμάτη μουσική χρονιά. Σε ένα προσωπικό top 5 δε γίνεται να συμπεριληφθούν όλοι οι ωραίοι δίσκοι παρά μόνο οι ιδιαίτερα αγαπητοί σε μένα. Ωστόσο, υπάρχει μια ντουζίνα από τρομερά τραγούδια που αποτελούν κομμάτι δίσκων που δεν θα δούμε μέσα στην πεντάδα είτε γιατί οι δίσκοι ως σύνολο δεν έχουν προοπτικές είτε γιατί δεν γίνεται να εκτοπίσουμε τους 5 πολυαγαπημένους. Τα τραγούδια που θα ακούσετε στη συνέχεια μπορείτε να τα ακούτε συνέχεια και να σας ικανοποιήσουν περισσότερο και από το αν ακούγατε έναν άψογο δίσκο.
Πριν χρόνια, όχι και τόσο πολλά, η May θα ήταν το κοριτσάκι που προσπαθεί να τραγουδήσει έναν τυχαίο στίχο, όπως «Μέσα στη νύχτα, αααα, αααα», σε μια παιδική δυσαρμονία. Τα χρόνια πέρασαν, η διάθεση παρέμεινε ίδια και μεγαλύτερη, και η May κυκλοφορεί μια ιστορία φόβου και αγάπης, στοιχειωμένα ηλεκτρόνια, μελοποιεί Ντίνο Χριστιανόπουλο και αγγίζει νέα ψηφιακά επίπεδα έμπνευσης.
Makena. Αυτό θα μπορούσε να είναι το όνομα ενός Σουηδού οδηγού στο ράλι Ντακάρ, που διαθέτει έναν τρόπο οδήγησης διαφορετικό από κάθε άλλον, αφού το αμάξι του μοιάζει περισσότερο να πετάει παρά να πατάει στη γη. Θα μπορούσε να είναι το όνομα ενός Ιάπωνα συγγραφέα και ζωγράφου, ο οποίος μέσα από τις λέξεις και τις πινελιές του μοιάζει με ουράνιο καλλιτέχνη που δεν έχει επαφή με τα γήινα. Όμως, κανένα από τα δύο δεν ισχύει. Το όνομα Makena είναι ο ηχητικός έρωτας που συστήθηκε στο κατώφλι ενός δισκάδικου.