To επερχόμενο επετειακό 20ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τιμά μια αεικίνητη πρωτοπόρο των εικόνων, η οποία άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε σινεμά: τη θρυλική σκηνοθέτιδα Agnés Varda. Προικισμένη με την σπάνια φλόγα του δημιουργού που δεν εφησυχάζει ποτέ, η Agnés Varda, λίγο προτού συμπληρώσει τα 90 της χρόνια, δεν παύει να προκαλεί τη ματιά και το νου μας, να εμπνέει κοινό και δημιουργούς και να ταράζει τα κινηματογραφικά νερά.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Μέσα στα 90s έγινε κάτι θεμελιώδες: αναπτύχθηκε ακόμη περισσότερο ο λυρισμός του συναισθήματος και το συναίσθημα του λυρισμού. Πάντα όσον αφορά τη μουσική και συγκεκριμένα το prog metal. Ευτυχώς, παρότι τα χρόνια πέρασαν και ο χώρος χρειαζόταν νέα φρεσκάδα, τίποτα δεν ώθησε τους σημερινούς μουσικούς να προσθέτουν και αυτοί με τη σειρά τους ένα προσωπικό λιθαράκι στον ήχο. Οι Major Denial χειρίστηκαν τα πάντα με ακρίβεια στο ντεμπούτο τους. Ο Νεκτάριος Ντάγκας είναι εδώ για να μας δώσει κάποιες απαντήσεις, και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.
H αργεντίνικης καταγωγής, αλλά μάλλον ευρωπαϊκής κινηματογραφικής παιδείας, Lucrecia Martel, μετά το πολύ επιτυχημένο “La nina santa” (2004) και το λιγότερο γνωστό “La mujer sin cabeza” (2008), επιστρέφει με το “Zama”, την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Antonio Di Benedetto. Το βιβλίο του Benedetto, αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα σύγχρονης ισπανόφωνης πεζογραφίας, αρκετά διαδεδομένο στη λατινοαμερικάνικη μαζική κουλτούρα. Η Martel παραδίδει μια ταινία χαμηλών τόνων και αργόσυρτου νωχελικού ρυθμού που προσομοιάζει περισσότερο σε άσκηση ύφους παρά σε αναπαράσταση της αποικιακής ζωής του 18ου αιώνα, όπως την περιγράφει ο Benedetto.
Τι κι αν το βράδυ του Σαββάτου οι άνθρωποι του Σωματείου Παραγωγών της Αμερικής (οι εργοδότες ούτως ειπείν) αποφάσισαν να τιμήσουν με την ψήφο τους τον παλαβό παραμυθά Guillermo del Toro, απονέμοντάς του τον τίτλο της καλύτερης ταινίας για το «The Shape of Water»; Τι κι αν οι «Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» διακρίθηκαν στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών, κερδίζοντας σε 4 μεγάλες κατηγορίες; Τι κι αν εν τέλει στην κινηματογραφική κονίστρα των καλλιτεχνικών βραβεύσεων συναγωνίζονται φέτος θαυμαστά μεγαθήρια εξαιρετικής φιλμικής εμβέλειας όπως το “Get Out” και το “Dunkirk”. Κάθετί περί βραβείων μοιάζει ευτελές και ταπεινό, κι αναδίδει μια εφήμερη γλυκανάλατη αίσθηση που τελικά ωχριά μπροστά σε αυτό το πολυεπίπεδο αριστούργημα που συνέθεσε ο Martin McDonagh.
Ένα από τα πιο γεμάτα, δυνατά και εκφραστικά ραντεβού θα ξαναλάβει χώρα στα μέρη μας. Είναι από εκείνα τα ραντεβού που δε σε νοιάζει τι θα φορέσεις, δε σκέφτεσαι τι θα πεις – μην κάνεις λάθος και φανείς ανούσιος ή παρεξηγηθείς –, δε σκέφτεσαι πως θα σταθείς, ώστε να υπάρχει η πιθανότητα να ξανασυναντηθείτε. Ξέρεις μόνο ότι η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί και πως θα είσαι εκεί, για πρώτη ή για ακόμη μια φορά. Ξέρεις, πάνω απ’ όλα, ότι είναι ένα ραντεβού eye to eye και τίποτα δε θα το αλλάξει αυτό. Είναι η απλότητα που περικλύει την όλη ατμόσφαιρα. Όσοι έχουν απορίες ας βρουν κατάλυμα παρακάτω.
Αν ο κινηματογράφος είναι μια υπέροχη ψευδαίσθηση, ο Steven Spielberg είναι ένας μεγάλος «μάγος» του. Μέσα από τις τριάντα και πλέον ταινίες που φέρουν τη σκηνοθετική υπογραφή του, έχουν γεννηθεί κόσμοι και ήρωες που έχουν ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Χαρακτήρες και εικόνες που οι απανταχού κινηματογραφόφιλοι φέρουν ως ιερά τοτέμ στις ψυχές τους και συχνά ανατρέχουν σε αυτά. Με λίγα λόγια, ο Αμερικανός γενειοφόρος δημιουργός είναι ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες της ονειρικής χώρας του κινηματογράφου.
Τα κινηματογραφικά σενάρια του Aaron Sorkin εδώ και μια δεκαετία αφορούν διάσημους ανθρώπους και βασίζονται σε βιογραφικά βιβλία. Αυτή τη συνταγή ο Αμερικανός δημιουργός ξέρει να τη χειρίζεται καλύτερα από τον καθένα, καθώς καμία ταινία που έφερε την υπογραφή του δεν έμοιαζε με ανιαρό biopic. Ο Sorkin, ξεκινώντας από μερικά γνωστά ή άγνωστα σημεία της πραγματικής ζωής των πρωταγωνιστών του, ξέρει να δημιουργεί πλήρεις χαρακτήρες που χαράσσουν τη δική τους πορεία μέσα από τα έργα του. Διαθέτει μάλιστα τόσο χαρακτηριστικό ύφος που εν πολλοίς καθορίζει και το σκηνοθετικό πρίσμα της αφήγησης.
Σαν σήμερα, το 1947, πέθανε ο μεγαλύτερος μαφιόζος όλων των εποχών: ο Al Capone. Και εμείς ανατρέχουμε στις καλύτερες γκανγκστερικές ταινίες που έχουμε απολαύσει στη μεγάλη οθόνη.
Σκέφτομαι ότι, αν αναφερθώ στους Afformance ως ένα καθαρό post rock σχήμα, τότε τους αφαιρώ κάτι από την αίγλη της πειραματικής τους διάθεσης. Οπότε, νομίζω ότι είναι καλύτερα να τους βλέπουμε ως αλχημιστές που, μέσα σε μια σιωπή μηνών, μπορούν να παράγουν όμορφη μουσική, που σε συντροφεύει, σε ηρεμεί, σε θέλει. Λίγες μέρες πριν από την κοινή εμφάνισή τους με τους Universe217, ο Κώστας Βερίγκας δίνει απαντήσεις και μένει μ’ ένα παράπονο: ότι τους μεγάλωσα.
Όποια σχέση κι αν διατηρεί κανείς με τον κινηματογράφο, οφείλει ανεξαρτήτως απόψεων και αισθητικού κριτηρίου να αποδεχθεί ορισμένες αδιαπραγμάτευτες αλήθειες, οι οποίες έχουν σχεδόν τη δυναμική αξιώματος. Αλήθειες όπως η ομορφιά, η καλαισθησία και η κομψότητα. Αλήθειες ζωτικές, δίχως τις οποίες μια ταινία δεν μπορεί να νοηθεί ως ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό έργο. Την καταλληλότερη ίσως αφετηρία για τέτοιου είδους παραδοχές και παρατηρήσεις προσφέρει η νέα ταινία του γοητευτικά παλαβού François Ozon. Πρόκειται για το αριστουργηματικό “L' Amant double”, μια ταινία που σημάδεψε με ανατριχιαστικό αλλά όμορφο τρόπο το διαγωνιστικό τμήμα στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών και απασχόλησε έντονα κριτικούς και κοινό.