Άλλαι Τέχναι

Major Denial λοιπόν το νέο σχήμα που μπαίνει όχι απλώς σε δισκοθήκες, αλλά πολύ περισσότερο σε καρδιές. Πώς ξεκίνησαν όλα Νεκτάριε;
Πριν από περίπου 12 χρόνια γνώρισα τον Αχιλλέα Διαμαντή, μετά από προτροπή του Παναγιώτη Χαραμή, μιας και σε μεγάλη σχετικά ηλικία αποφάσισα να μάθω ηλεκτρική κιθάρα. Οι δυο τους έπαιζαν στους Confusion ένα jazz fusion σχήμα, κι έτσι ο Αχιλλέας ανέλαβε την εκμάθησή μου. Μετά από 3-4 χρόνια σταμάτησα τα μαθήματα λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, αλλά σε αυτό το διάστημα είχα μάθει αρκετά, και ο Αχιλλέας διέκρινε μία μουσικότητα σε εμένα. Το 2012, γνώρισα τον Τρύφωνα Κουτσουρέλη (συνεργάτης του Βαγγέλη Παπαθανασίου μεταξύ άλλων καθώς και του Αχιλλέα Διαμαντή) με τον οποίο ξεκινήσαμε sessions πάνω στη σύνθεση. Το πρώτο ολοκληρωμένο project μας ήταν το ‘’No Sunrise’’, το οποίο συμπεριλήφθηκε τροποποιημένο στο ‘’Minor Ways’’. Το 2013, αποφάσισα να ξεκινήσω το project των MAJOR DENIAL με τον Αχιλλέα. Βρήκα το όνομα και ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε στο στούντιο που λειτουργούσε μαζί με τον αδερφό του, κάτι που βοήθησε πολύ στη διαδικασία. Για εμένα ήταν η πρώτη φορά, και η συμβολή του Αχιλλέα μεγάλη στο θέμα του ήχου, της ηχογράφησης και των ενορχηστρώσεων. Τα υπόλοιπα λίγο πολύ είναι σχετικά γνωστά.

Αν δεν απατώμαι, το “Duchess of Sufferings” μαζί με τον προηγούμενο ΕΡ σας “Minor Ways” πρέπει να είναι το πρώτο σου δισκογραφικό εγχείρημα, εκτός κι αν υπάρχει κάτι που το γνωρίζουν ελάχιστοι. Πώς νιώθεις που η μουσική σας με τον Αχιλλέα βγαίνει στο φως;
Δισκογραφικά, ναι, είναι το πρώτο εγχείρημά μου. Όπως είπα πριν, συνεργάστηκα με τον Τρύφωνα στη σύνθεση και, πέρα απ’ το “No Sunrise”, ηχογραφήσαμε δύο ακόμα demos, ένα με τον Νεκτάριο Γεωργιάδη στα φωνητικά κι ένα με τον Βασίλη Αξιώτη. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Χαίρομαι κάθε φορά που ακούω καλά λόγια, όταν κάποιος ιντερνετικός σταθμός παίζει ένα τραγούδι, και παραμένω ανασφαλής ως δημιουργός ακόμα και μετά από θετική συνολικά ανταπόκριση.

Νομίζω ότι σπάνια έχω συναντήσει κουβέντα μουσικού που να λέει ξεκάθαρα και να το εννοεί «Αυτός ο νέος μας δίσκος είναι ό,τι ήθελα πάντα να συνθέσω». Αισθάνεσαι πως αυτή η φράση σε αντιπροσωπεύει; Κι επιπλέον, υπάρχει κάποιος αγαπημένος σου δίσκος για τον οποίο σκέφτηκες «αυτό τον δίσκο θα ήθελα να τον είχα γράψει εγώ»;
Δεν θεωρώ ότι έχω καταφέρει τόσα στη μουσική για να πω αυτή τη φράση. Αρχικά, το EP κυκλοφόρησε τυχαία θα έλεγα. Το “Duchess of Sufferings”, ναι, είναι ολοκληρωμένο, με πλάνο και με ικανοποιεί σε μεγάλο μέρος. Είναι αυτό που ήθελα να κάνω εκείνη την περίοδο. Στιχουργικά μπορώ να πω με ικανοποιεί περισσότερο∙ μουσικά, δεν βρίσκω εύκολα ηρεμία, δεν ξέρω αν θα κατάφερνα ποτέ να πω αυτή τη φράση. Είναι πάνω από 10 οι δίσκοι που θα ήθελα να γράψω, επιλέγω όμως το αριστουργηματικό ‘’Operation: Mindcrime’’ των Queensryche.

Ακούγοντας ξανά και ξανά τον δίσκο και μένοντας κολλημένος σε κάποιες γέφυρες και ρεφρέν, θα έλεγα ότι στιχουργικά μπορεί να παραλληλιστεί με το “The Impact” των Breaking Silence. Ο πρωταγωνιστής κοιτάζει μέσα του, βλέπει τον εγκλωβισμό, αλλά δεν το βάζει κάτω∙ προσπαθεί ν’ αναστηθεί μέσα απ’ το σκοτάδι, αποκρυπτογραφώντας το πώς κινείται εκείνος μέσα στη ζωή και πώς κινείται και η ζωή γύρω από εκείνον. Ως μουσικός, θεωρείς ότι είναι εύκολο να πάρεις ένα βιβλίο και να το μεταφέρεις στιχουργικά στη μουσική σου;
Έχω ακούσει το εντυπωσιακό “The Impact”, αλλά δεν έχω δυστυχώς το CD για να κάνω τον παραλληλισμό. Θα το ψάξω όμως και θα το αγοράσω μόλις το βρω. Χαίρομαι ιδιαίτερα που στέκεσαι στους στίχους. Αν κάνω κι άλλο δίσκο στο μέλλον, θα ακολουθήσω μάλλον την ίδια διαδικασία. Είναι περίεργο: διαβάζεις, μπαίνεις στην ιστορία και ακούς μελωδίες. Γράφεις μουσική και την ακούς στις γραμμές που διαβάζεις. Δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο, θα έλεγα ότι το ένα κλείνει το μάτι στο άλλο.

Και μιας και το πήγα προς τα εκεί, θα ήθελα την άποψή σου. Πιάνουμε πολλές φορές τον εαυτό μας να ταυτίζεται με κάποια τραγούδια, κατά βάση με τους στίχους, ειδικά όταν πρόκειται για ομολογία των εσωτερικών μας κινήσεων. Παρόλα αυτά, πιστεύεις ότι και η μουσική από μόνη της μπορεί να παρηγορήσει μια ψυχή και οι νότες να της ψιθυρίσουν τον στίχο του Γιάννη Ρίτσου «Εσύ να λες Ουρανός και ας μην είναι»;
Φυσικά! Η μουσική από μόνη της μπορεί να σε κάνει να κλάψεις, να γελάσεις, να ανατριχιάσεις, μπορεί να σε κάνει να θυμηθείς, να επαναστατήσεις και, φυσικά, να παρηγορήσει μια ψυχή — είναι μία μεταφυσική γλώσσα.

Ξανά αλλαγή πλεύσης. Ο Αχιλλέας είναι ο δάσκαλός σου, εσύ έχεις τη θέληση, το πνεύμα και το θάρρος, και από κει και πέρα επιστρατεύετε τους κατάλληλους ανθρώπους για ένα λαμπρό αποτέλεσμα. Μία εξαίρετη παραγωγή που δίνει ένα προσωπικό χώρο στον Παναγιώτη Χαραμή και το μπάσο, επιλέγετε τον Γιάννη Παπαδόπουλο, ο οποίος κάνει ιδανικές ερμηνείες, και ο Κώστας Μυλωνάς φέρνει έναν αέρα από τους Fates στα drums. Τελικά, όντως μοιάζετε περισσότερο μ’ ένα project που έχει συνοχή και παρόμοια αντίληψη για το «τι κάνουμε», σωστά;
Είναι ένα project, και υπάρχει μία θαυμαστή συνοχή χωρίς να έχουμε βρεθεί στον ίδιο χώρο όλοι μαζί. Υπάρχει χημεία, σεβασμός του ενός για τα μέρη του άλλου. Οι κιθάρες δουλεύτηκαν με τον Αχιλλέα, η χημεία είναι προφανής, αλλά ο Κώστας ερχόμενος δεν ήρθε να παίξει προκειμένου να αναδείξει την εξαιρετική τεχνική του ας πούμε. Έπαιξε για τα τραγούδια, για τη μουσική, όπως ο Παναγιώτης με τον προσωπικό του χώρο –όπως πολύ σωστά παρατήρησες– ήρθε και προχώρησε τα τραγούδια ένα βήμα παραπέρα, ώστε να τα απογειώσει στο τέλος ο Γιάννης, ο άνθρωπος που διαθέτει το πιο σπουδαίο όργανο: τη φωνή. Ναι, οι φωνητικές μελωδίες ήταν έτοιμες, όμως οι τροποποιήσεις, το χρώμα, η ερμηνεία, είναι ό,τι συντελεί σε ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.

Υπάρχει κάτι άλλο που το σκέφτομαι καιρό τώρα για τους μουσικούς. Είναι πολύ σημαντικό για κάποιον ν’ ανεβαίνει στη σκηνή και να παρουσιάζει το υλικό του; Υπάρχουν για παράδειγμα κι εκείνοι που, ενώ κυκλοφορούν ένα νέο δίσκο, κάνουν ελάχιστες εμφανίσεις, όχι τόσο λόγω των υποχρεώσεών τους όσο της πεποίθησής τους.
Ωραία ερώτηση. Οι δικές μου κυρίως υποχρεώσεις δεν επιτρέπουν τις ζωντανές εμφανίσεις, αλλά δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ μία δικαιολογία περί πεποιθήσεων. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι ζωντανές εμφανίσεις ολοκληρώνουν την πορεία μίας κυκλοφορίας και τη βοηθάνε, την προωθούν και δημιουργούν μία σχέση με τους ανθρώπους που τις βιώνουν. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω ότι θεωρώ λάθος την ηχογράφηση και την κυκλοφορία των ζωντανών εμφανίσεων. Είναι προφανές ότι ήταν μία ιδέα των δισκογραφικών εταιριών για αύξηση των πωλήσεων, αλλά το live δεν ακούγεται, μπορείς μονάχα να το βιώνεις.

Εκτός από τους Major Denial υπάρχει κάποια άλλη μουσική κατεύθυνση στην οποία θα ήθελες να κινηθείς έξω από τα χωράφια του prog; Ή έχεις ήδη ξεκινήσει κάτι;
Αυτό που βγαίνει από μέσα μου είναι αυτό που δίνει την κατεύθυνση. Είναι συνολικά βαρύ, μελωδικό, και σε σημεία μελαγχολικό και σκοτεινό. Οι ιδέες που ποτέ δεν σταματάνε είναι λίγο πιο σκοτεινές, σύνθετες και βαριές, αλλά στο ίδιο φάσμα θα έλεγα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σ’ ευχαριστήσω για τον χρόνο σου και τις σκέψεις που μοιράστηκες. Εύχομαι τα καλύτερα για όλους σας σε όλους τους τομείς. Τι θα ήθελες να κάνεις μέσα στο 2018 σε προσωπικό επίπεδο αλλά και με τους Major Denial;
Θα ήθελα κι εγώ να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο που αφιέρωσες για να ακούσεις τον δίσκο και να διαβάσεις τους στίχους καθώς και για τις ερωτήσεις που έθεσες. Σε προσωπικό επίπεδο, θα ήθελα να βρω περισσότερο χρόνο για να δοκιμάσω καινούρια πράγματα στην κιθάρα και να διαβάσω ένα βιβλίο. Αυτά είναι μέρος των Major Denial.

Περισσότερες πληροφορίες μπορεί να βρει κανείς στη σελίδα του γκρουπ στο Facebook και στο Bandcamp.

Συνέντευξη: Γιάννης Κουτσουσίμος