L’ amant double, του François Ozon
Ένα χρόνο μετά το πολύ μεστό και σφιχτοδεμένο “Frantz”, ο Γάλλος σκηνοθέτης επανέρχεται τώρα, στην πέμπτη του κατά σειρά συμμετοχή στις Κάννες, με αυτό το βραδυφλεγές ψυχολογικό θρίλερ που έχει τη μοναδική ικανότητα να διαπερνά συναισθηματικά και πνευματικά τον θεατή χωρίς ωστόσο να ξεπέφτει σε συναισθηματικές ευκολίες και σκηνοθετικά φληναφήματα. Είναι μια ταινία βαθυστόχαστη και εσωστρεφής, χωρίς δραματικές εξάρσεις, η οποία σημαδεύεται και ξεχωρίζει από μια ακόμα επιτυχημένη συνεργασία του Ozon με την αγαπημένη του από το “Young and Beautiful” Marine Vacht.
Στον πυρήνα της υπόθεσης συναντούμε την καλλίπυγο Chloe, ερμηνευμένη αριστοτεχνικά από την πανέμορφη Vacht, η οποία καταφέρνει εδώ παρότι είναι μια φύσει ψυχρή ηθοποιός να αναδείξει σε πλήρη διάσταση το υπαρξιακό άγχος της ηρωίδας. Είναι μια γυναίκα ευαίσθητη και καχύποπτη, συναισθηματικά δυσλειτουργική έως ένα βαθμό αλλά κοινωνικά ανεξάρτητη. Κάποια ανεξήγητα κοιλιακά άλγη θα την οδηγήσουν να ζητήσει τη συνδρομή ενός ψυχιάτρου, του Paul Meyer (Jérémie Renier), στο πρόσωπο του οποίου θα βρει ερωτική συμπαράσταση, η οποία και θα τους οδηγήσει μέχρι τη συγκατοίκηση. Ο πραγματικός πυρήνας του δράματος, ωστόσο, αρχίζει να διαφαίνεται και να αναδεικνύεται όταν η Chloe θα συναντήσει τον δίδυμο αδερφό του Paul και επίσης ψυχίατρο Louis Delord, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσε. Μέσα από έναν καταιγισμό συναντήσεων, αναζήτησης κι απροσδόκητων αποκαλύψεων, η Chloe θα παγιδευτεί σ’ ένα αναπόδραστο κι επίπονο ερωτικό παιχνίδι το οποίο θα την οδηγήσει στον ψυχολογικό αφανισμό.
Το πραγματικά ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας όμως είναι η απαράμιλλη ιδιότητά της να μετουσιώνει μια ιστορία που εκ πρώτης όψεως φαντάζει ως ένα κοινότοπο κι ανιαρό ερωτικό τρίγωνο σε υπαρξιακό στίβο ψυχολογικών συγκρούσεων μεταξύ των ηρώων. Απόδειξη αυτού αποτελεί ο ιδιοφυής τεμαχισμός του κινηματογραφικού κάδρου σε ορισμένες σκηνές, ο οποίος φέρνει αντιμέτωπα τα πρόσωπα του δράματος κι επιτείνει νοηματικά τις προστριβές. Λαμβάνοντας αυτό το στοιχείο υπόψη, μπορούμε ανεπιφύλακτα να ισχυριστούμε πως οι βασικοί στόχοι της ταινίες επιτυγχάνονται και η προσπάθεια του Ozon ευοδώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο σκηνοθέτης θέλησε να συνθέσει ένα σκληροτράχηλο ψυχολογικό θρίλερ υπαρξιακής ανησυχίας με σαφή προσανατολισμό και το κατάφερε. Οι διμερείς σχέσεις των ηρώων, οι διενέξεις και οι ηθικές διαμάχες που με λαμπρή μαεστρία αποκαλύπτει ο Ozon βρίσκονται συνεχώς στο επίκεντρο των γεγονότων και εκμαιεύουν τη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή, ενώ συνθέτουν πολύ γλαφυρά έναν απόλυτα συμπαγή και προσιτό κινηματογραφικό κόσμο, ο οποίος, παρότι μυθοπλαστικός, παραλληλίζεται ρεαλιστικά με τη δική μας πραγματικότητα, μέσα από οριζόντιες γωνίες λήψης, μια ευρεία προοπτική και μεσαία πλάνα. Τα χρώματα είναι ψυχρά αλλά ελκυστικά όμορφα ενώ η γενικότερη αισθητική της ταινίας είναι πραγματικό κομψοτέχνημα, αποδεικνύοντας το γνήσιο ταλέντο του Ozon.
Λίγα είναι τα αδύναμα σημεία του έργου κι όσο κι αν ψάξει κανείς, δύσκολα μπορεί να καταλογισθεί κάποιο σοβαρό παραστράτημα στον σκηνοθέτη. Το casting είναι άριστα προσεγμένο και κατάλληλο ενώ η μουσική επένδυση της ταινίας παρασύρει με τον πλέον υποβλητικό τρόπο τον θεατή στην ατμόσφαιρα του δράματος. Προφανώς και αξίζει μνεία στο ευρηματικότατο πλάνο εισαγωγής της ταινίας με το καλλιτεχνικά αριστουργηματικό match cut του Ozon ανάμεσα σ’ ένα αιδοίο και το δακρυσμένο μάτι της Chloe, σκηνή που με κάποια υπερβολή μπορεί από μόνη της να τοποθετήσει την ταινία ανάμεσα στις καλύτερες της δεκαετίας. Και εν τέλει το μόνο ουσιαστικό ατόπημα, κατά την άποψη του γράφοντος, είναι κάποιες σουρεαλιστικές κι αισθητικά αλλόκοτες στιγμές οι οποίες μπορούν να αποξενώσουν έναν ανυποψίαστο θεατή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν τη δύναμη να υποβαθμίσουν το σύνολό της ταινίας, η οποία είναι τόσο λιτή και μειλίχια που κερδίζει ακόμα και τον πιο απαιτητικό. Μιλάμε λοιπόν για ένα εξαιρετικά ακέραιο δράμα που έχει όλες τις απαραίτητες προδιαγραφές του καλού κινηματογράφου και τη δυναμική να κινητοποιήσει τους στοχασμούς μας και τις ανησυχίες μας.
Να έχετε μια αξέχαστη προβολή.
L’ amant double, του François Ozon
Μεταφρασμένος τίτλος: Ο διπλός εραστής
Είδος: Δράμα, Θρίλερ
Διάρκεια: 107΄
