11 χρόνια. 4 φάσεις. 21 ταινίες. 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια συνολικό μπάτζετ. 20 δισεκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο ταμείο. Εσχάτως και 3 βραβεία όσκαρ. Τα νούμερα αυτά που προκαλούν ζάλη ανήκουν στο πιο σπουδαίο φαινόμενο της σημερινής κινηματογραφικής ποπ κουλτούρας, ένα αληθινό σημείο αναφοράς για το παρόν και το μέλλον του αμερικανικού στουντιακού σινεμά. Το κινηματογραφικό σύμπαν της Μάρβελ φτάνει ( ; ) στο τέλος του και δε θα μπορούσε να αποχαιρετήσει τους ορκισμένους οπαδούς του με κάτι άλλο πλην της πιο επικής συνάθροισης που τους έχει προσφέρει. "Avengers: Endgame".
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Μόλις πριν από δύο εβδομάδες, λέγαμε από αυτή τη σελίδα ότι μερικά από τα καλύτερα επεισόδια του GoT, συμβαίνουν πριν τις μεγάλες μάχες. Η αδημονία, η αγωνία για το αν θα πεθάνουν σημαντικοί και αγαπημένοι χαρακτήρες, και οι αναμέτρηση αυτών των χαρακτήρων με την ιδέα του θανάτου και της ήττας, που βαραίνει τους ίδιους αλλά και όλους τους αγαπημένους τους κορυφώνονται. Tο τέταρτο επεισόδιο της 8ης σεζόν είναι κάθε άλλο παρά συνεπέστατο σε αυτή την παράδοση, αποδεικνύεται σαφώς πιο σκοτεινό, βαρύ και δυσάρεστο από το υπέροχο sitcom που αποτελούσε το δεύτερο επεισόδιο, χωρίς ωστόσο σε καμία περίπτωση να είναι κακό, διαθέτοντας αναμφισβήτητα αρκετές αρετές. Ακολουθούν Spoilers.
Κάπου στο «Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» ο Ζοζέ Σαραμάγκου τοποθετεί στα χείλη του Ιωσήφ έναν ταπεινό αλλά δυσβάσταχτο αναστεναγμό: «Αχ ζωή χιλιόπικρη, πως μας τυλίγεις έτσι;». Και σφετερίζομαι εδώ αυτήν την οδυνηρή οιμωγή, την τόσο νηφάλια και κρυστάλλινη θρηνωδία των βιβλικών προσώπων, γιατί μου είναι πραγματικά αδύνατο να βρω δικά μου εναρκτήρια λόγια που να προσιδιάζουν -έστω και ελάχιστα- στο φιλμικό μεγαλείο του «Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος». Είναι σχεδόν αδιανόητο να βάλω λέξεις στη σειρά, τόσο κατάλληλες ώστε να δίνουν την όποια ιδέα για το απροσμέτρητο βάθος που ιχνηλατεί αυτό το αριστουργηματικό έργο του Κινέζου κινηματογραφιστή Hu Bo.
Μετά από δύο εισαγωγικά και μάλλον υποτονικά επεισόδια, έφτασε η ώρα για μια πραγματικά εντυπωσιακή τηλεοπτική εμπειρία: "The Long Night", όπως είναι ο τίτλος του 3ου επεισοδίου ή, αλλιώς, η μάχη με τους νεκρούς! (Πάρα πολλά SPOILERS φυσικά!)
Ένα από τα δυνατότερα στοιχεία του “Game Of Thrones”, από την εποχή που ξεκίνησε ακόμα, ήταν ότι ήξερε πώς να προετοιμάζει το έδαφος για γεγονότα επικής κλίμακας. Πώς να χτίζει την ένταση, να βάζει τους χαρακτήρες αντιμέτωπους τον έναν με τον άλλο, αλλά και όλους μαζί αντιμέτωπους με το αναπόφευκτο (;) του θανάτου. Πολλές φορές, τα επεισόδια που προηγούνται μιας μεγάλης μάχης είναι πιο απολαυστικά από την ίδια τη μάχη, πιο γεμάτα, πιο ουσιαστικά, πιο πυκνά στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, σε στιγμές συγκίνησης. Και το δεύτερο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν, αποτελεί την πανηγυρική επιβεβαίωση αυτού του κανόνα. Ακολουθούν Spoilers.
«Για δες καιρό που διάλεξε…» που λέει κι εκείνο το θυμόσοφο απόφθεγμα του αγωνιστή. Ε λοιπόν, σήμερα (χθες δηλαδή για σένα που διαβάζεις) που ο καιρός της Θεσσαλονίκης μας έκανε τη χάρη να μας ντύσει λίγο με ανοιξιάτικα, αποφάσισα κι εγώ τελείως ανάποδα να γράψω για ένα από τα πιο βραδυφλεγή και χαμηλόφωνα δράματα που έφτασαν πρόσφατα στις ελληνικές αίθουσες. Κι ο λόγος για το συμπαθέστατο “Amanda” του παριζιάνου Mikhael Hers, ταινία που μας συστήθηκε πριν από περίπου 6 μήνες στα πλαίσια του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου κι ήρθε τώρα η ώρα να την απολαύσει το ελληνικό κοινό όπως της πρέπει: σε ευρεία προβολή και κατάμεστες αίθουσες. Όπως δηλαδή ήταν και σ’ εκείνο τον υπέροχο Νοέμβρη του 2018 ο κινηματογράφος του Ολύμπιον.
Την Δευτέρα που μας πέρασε, το σημαντικότερο πολιτιστικό τηλεοπτικό φαινόμενο της δεκαετίας επέστρεψε. Ο λόγος για το “Game Of Thrones”, τη σημαντικότερη τηλεοπτική σειράς της γενιάς μας, και την πλέον πιο επιτυχημένη, σύμφωνα με τα νούμερα του HBO, όλων των εποχών. Το “Game of Thrones” (Got για συντομία) μπήκε αισίως στην τελευταία σεζόν του, που θα αποτελείται από 6 επεισόδια, διάρκειας από 54 έως και 80 λεπτά.
Αυτή είναι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του γεννημένου στη Βιέννη Αυστριακού σκηνοθέτη Wolfgang Fischer. Η πρώτη του είχε τίτλο "Was du nicht siehst" (2009) και είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ εκείνης της χρονιάς. Τούτη η ταινία του έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ Βερολίνου, όπου είχε πάρει μέρος στο τμήμα "Panorama". Εκεί τιμήθηκε με τρία βραβεία: Οικουμενικής Επιτροπής, Label Europa Cinemas και Heiner Carow, ενώ ήταν η μία από τις τρεις υποψήφιες ταινίες για το περσινό βραβείο LUX.
Ένα από τα πιο απολαυστικά πλεονεκτήματα του να μένει κάποιος στη Θεσσαλονίκη είναι πως ποτέ δεν ξεμένεις από ενδιαφέρουσες όσο κι ελκυστικές σινεφιλικές προτάσεις. Θα το γνωρίζετε άλλωστε, κι οι «ενθάδε» αλλά και οι έξω, πως η πόλη αυτή, πέρα από την μακρά πολιτιστική της παράδοση και την εντυπωσιακή κινηματογραφική της κληρονομιά, βρίσκει και στην πράξη συχνά πυκνά αφορμές για πολυήμερα events κι σινεματικές βραδιές εξ ολοκλήρου αφιερωμένες στην έβδομη Τέχνη. Προγράμματα, προβολές κι αφιερώματα που πρέπει να είναι κάποιος βαθιά κακοπροαίρετος (ή πολυάσχολος) για να τα αγνοήσει. Για δύο τέτοιες σπαρταριστά γοητευτικές εκδηλώσεις λοιπόν θα σας γράψω κι εγώ στο σημερινό άρθρο.