Μετά τους James, Beatles, Bob Marley και άλλους,
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την υπόθεση της ταινίας σε μια φράση: Τομ Κρουζ εναντίον εξωγήινων. Πόσο θα την αδικούσαμε όμως! Το στόρυ αποτελεί ένα από τα ατού του φιλμ και δεν είναι άλλο από τη μάχη στην οποία παίρνει μέρος ο Γουίλιαμ Κέιτζ (Τομ Κρουζ), ώστε να κατατροπώσει εξωγήινα όντα που απειλούν τον πλανήτη. Αλλά!… Μετά από ένα ατύχημα που αποφέρει τον θάνατό του, αποκτάει ασυνήθιστες ικανότητες και μεταφέρεται στη δίνη του χρόνου. Έτσι, κάθε φορά που σκοτώνεται επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης. Κάθε μέρα πολεμάει και πεθαίνει ξανά και ξανά.
Ο Κωνσταντίνος Μάνος, Ελληνοαμερικανός από την Κολούμπια της Νότιας Καρολίνα και ένας από τους διασημότερους φωτογράφους του πρακτορείου Mangum Photos, παρουσιάζει μέσα από τη σειρά του, A Greek portfolio, μία Ελλάδα που χάθηκε αλλά πάντα θα νοσταλγούμε.
…Γράφουμε για τις εντυπώσεις μας από το La Vegas.Με το που πατάμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο McCarran αφήνουμε να μας καταπιεί το παράλογο του Las Vegas. Αν δεν είσαι δεινός χαρτοπαίκτης, wannabeνύφη/γαμπρός στο bachelorπάρτυ του, τύπος ειδικός στα ξεφαντώματα, ο μόνος τρόπος για να μη βιαστείς να το κατατάξεις με σνομπισμό στη κατηγορία του κιτς είναι να αφεθείς στον σουρεαλιστικό, «νέον» πανζουρλισμό του. Μόνο έτσι μπορείς να το εκτιμήσεις.
Γεια σου ανήσυχο μουσικό πνεύμα! Στο άρθρο αυτού του μήνα θα επιστρέψουμε στον κόσμο των παράξενων μουσικών οργάνων. Βέβαια, όπως θα δεις και παρακάτω, το Ondes Martenot δεν είναι παράξενο στην όψη αλλά στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί.
Πολύ πριν, οι παρωδίες, τα spoofs, τα διαδυκτιακά τρολς και memes γίνουν μόδα, ένας άνρθωπος ανήγαγε κυριολεκτικά την κωμική παρωδία σε επιστήμη καταφέρνοντας σχεδόν τριάντα χρόνια μετά να βρίσκεται και πάλι στην κορυφή. Σε αντίθεση με πολλούς εκ των «θυμάτων» του που έχουν ήδη χαθεί από το καλλιτεχνικό προσκήνιο.
Έχει υπάρξει μια εποχή όπου R’n’B δε σήμαινε αισθησιακές Αφροαμερικάνες να ψιθυρίζουν ερωτικά τραγούδια με λάγνο τρόπο στη σκιά ενός βαρύμαγκα rapper. Μια εποχή που σήμαινε ακόμα rhythm and blues υπό την έννοια της ειλικρινούς, εξωστρεφούς rockabilly κουλτούρας και που για να αφήσεις το σημάδι σου χρειαζόσουν μόνο ψυχή και μια ξεφτισμένη Fender Stratocaster. Μια εποχή που φαίνεται να κλείνει οριστικά με τον Wilko Johnson.
Μόλις ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα 66α φετινά EMMY, ξεκίνησε ένας άτυπος «πόλεμος» ανάμεσα στους λάτρεις των δύο μεγαλύτερων επιτυχιών της τηλεόρασης Breaking Bad και True Detective. Δηλώνω ένοχη γιατί τον πόλεμο αυτόν τον απόλαυσα περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε και λιγάκι εκ του ασφαλούς, αφού «αφορά» δύο από τις δικές μου αγαπημένες σειρές, οπότε χαμένη δεν θα μπορούσα να βγω. Τώρα όμως που πάει, πέρασε και αυτό με νικητή χωρίς αμφιβολία τον Walter White και τη «συμμορία» του, μου έκανε εντύπωση πώς ο προκλητικός σνομπισμός της διοργάνωσης απέναντι στο Game of Thrones πέρασε στο ντούκου, η υπέρτατη – για μένα – σειρά House of Cards απαξιώθηκε για ακόμη μια φορά και πάλι όλοι αναλωθήκαμε στο ερώτημα: Τι εν τέλει προτιμάς; Τον dealer ή τον χρήστη;
Βαρέθηκες τη ζέστη και θες να αποδράσεις από τον καύσωνα και τη μιζέρια των διακοπών που δεν πήγες (κι ας ξέρεις, κατά βάθος, ότι θα περνούσες ακόμη χειρότερα εκεί); Συνειδητοποίησες ότι είναι πρακτικά αδύνατο να μείνεις όλη μέρα και νύχτα στην παραλία, και ψάχνεις κάτι άλλο; Ή απλά αντιλαμβάνεσαι το θερινό σινεμά ως μυστικιστική τελετουργία; Δεν έχει σημασία. Το Artcore παρουσιάζει και προτείνει αυγουστιάτικες ταινίες για όλα τα γούστα! Για σινεφίλ και «τουρίστες» επίσης, διότι τα μόνα άξια του ονόματός τους ταξίδια είναι εκείνα που αναγκάζεσαι να κάνεις.
Το προαιώνιο μπρα-ντε-φερ μεταξύ ενός οποιουδήποτε λογοτεχνικού μυθιστορήματος και της κινηματογραφικής του μεταφοράς οφείλουμε μάλλον όλοι να ομολογήσουμε πως είναι ντέρμπι μονάχα στα χαρτιά. Το εγχειρίδιο των καλών τρόπων του κάθε φιλότεχνου που διαλαλεί τη γνώμη του έχει επιβάλει ξεκάθαρους κανόνες. Η τελική επικράτηση του βιβλίου είναι κάτι σαν άγραφος απαράβατος νόμος, κάτι σαν εθιμικό δίκαιο. Εν τέλει, όσοι θέτουμε το ερώτημα «η ταινία ή το βιβλίο;» και ανεξαρτήτως της (συνήθως προβλέψιμης) απάντησής μας, λησμονούμε ένα βασικό αξίωμα που είχαμε κάποτε διδαχτεί στο δημοτικό. Τα μήλα και τα πορτοκάλια οφείλουν να ακολουθούν ξεχωριστούς δρόμους στη ζωή. Πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου πως μιλάμε για δύο διακριτές καλλιτεχνικές δημιουργίες, τις οποίες αφενός μεν μπορούμε να τοποθετήσουμε σε ένα συγκριτικό άξονα, αφετέρου δε είναι καλή ιδέα να θυμόμαστε πως οι πορείες τους είναι μεν κοντινές αλλά όχι εφαπτόμενες.