Ισπανία, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μία κοινωνία που προσπαθεί να βρει τα πατήματά και τις ανάσες της. Να κοιτάξει δειλά την επόμενη μέρα, μετά από μία σκοτεινή και ασφυκτική 40ετία δικτατορίας. Να βάλει στην άκρη μίση και δάκρυα και να βρει καινούργιους συνεκτικούς δεσμούς, μετά από τόσο διχαστικό και αδελφοκτόνο πόνο. Δύσκολη αποστολή, ως και αδύνατη. Οι φρικτές θύμησες είναι κάτι παραπάνω από νωπές. Είναι ακόμη παρούσες, στέκουν απειλητικές στο βάθος, όπως τα κρεμασμένα κάδρα του Φράνκο και του Χίτλερ σε ένα έρημο τοίχο.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
SPOILER ALERT. Η σειρά που τάραξε τα νερά της περσινής τηλεοπτικής σεζόν επιστρέφει ανανεωμένη σε στόρι, καστ και τίτλους αρχής. Σταθερή παραμένει η προσήλωσή της στη σκοτεινή όψη των ανθρώπινων υποθέσεων. Δεν χρειάζεται να παρακολουθείς τον McConaughey να «φτύνει» φιλοσοφικά τσιτάτα στον καταραμένο Νότο για να καταλάβεις ότι και φέτος οι ήρωες είναι βουτηγμένοι στην παρακμή και την αυτοκαταστροφή. Σε αυτόν τον άξονα θα κινηθούν τα πράγματα, κατά πώς φαίνεται, αφού διαπιστώνουμε ότι ο καθένας πρωταγωνιστεί στο δικό του υπαρξιακό δράμα.
Φρέσκες και λαχταριστές, νέες σειρές του καλοκαιριού έρχονται για να μας «δροσίσουν».
Ο Andre Breton ξεκινά την έρευνά του και την παράθεση απόψεών του στο βιβλίο του «Υπερρεαλισμός και Ζωγραφική» με την εξής φράση: «Υπάρχει αυτό που δεν είδα παρά μονάχα πολύ σπάνια και δε διάλεξα να δω ή να ξεχάσω ανάλογα με την περίπτωση. Υπάρχει αυτό που ήδη είδα αρκετές φορές κι αυτό που άλλοι όμοιά μου είπαν ότι είδαν, αυτό που πιστεύω ότι μπορώ να αναγνωρίσω, είτε ενδιαφέρομαι είτε όχι. Υπάρχει αυτό που μάταια κοίταξα και δεν τολμώ ποτέ να δω, που είναι ό,τι αγαπώ. Υπάρχει αυτό που είδαν άλλοι, λένε πως είδαν και από υποβολή καταφέρνουν ή δεν καταφέρνουν, αν με κάνουν να δω. Υπάρχει αυτό που βλέπω διαφορετικά απ’ ό,τι βλέπουν όλοι οι άλλοι, ακόμα κι αυτό που αρχίζω να βλέπω και δεν είναι ορατό. Κι αυτό δεν είναι όλο». Σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα αντιλαμβανόμαστε την πολυπλοκότητα και την πολλαπλότητα των εικόνων.
SPOILER ALERT Το τελευταίο επεισόδιο του “Game of Thrones” αποχαιρέτησε με αξιοπρέπεια μια άνιση σαιζόν. Έσπασε τα ρεκόρ τηλεθέασης της σειράς, αλλά μάλλον δίχασε τους φίλους της, αρκετοί εκ των οποίων απογοητεύτηκαν από τις εξελίξεις. Η δική μας άποψη είναι θετική, καθώς θεωρούμε ότι έκλεισε αρκετά μέτωπα με λιγότερο ή περισσότερο ικανοποιητικό -και τελεσίδικο- τρόπο, ενώ άφησε άλλα ανοιχτά για την επόμενη χρονιά.
Θυμάστε μια εποχή όπου περνούσες έξω από οποιοδήποτε κινηματογράφο και δεν ήξερες σε ποια αίθουσα να πρωτομπείς; Μια εποχή όπου οι ταινίες τρόμου πειραματίζονταν με την πρωτοτυπία, τα blockbusters προκαλούσαν φρενίτιδα, ο επονομαζόμενος «ποιοτικός» κινηματογράφος –αν και διαφωνώ κάθετα με τον χαρακτηρισμό– αναδείκνυε σπάνια διαμάντια, ώστε να κρατάμε και μια ισορροπία ανάμεσα στον αμφιβληστροειδή και τον προβληματισμό; Τότε που οι κωμωδίες διαδέχονταν σχεδόν εβδομαδιαία η μια την άλλη και εφτά στους δέκα φίλους σου ήθελαν να ασχοληθούν με το σινεμά; Ακόμη και το πρώτο ραντεβού ανεξαρτήτως ηλικίας ήταν σχεδόν δεδομένο πως θα οδηγούσε σε μια κινηματογραφική αίθουσα.
Στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Ακαδημίας, στο κτίριο που παλιότερα στεγαζόταν το Λαϊκό Νοσοκομείο, βρίσκεται σήμερα το Μουσείο Ελληνικού Θεάτρου, ή όπως είναι σήμερα ο επίσημος τίτλος του, το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικό Μουσείο.
Το «ουδείς αναντικατάστατος» στην περίπτωση του Sir Christopher Lee ή ολοκληρωμένα του Sir Christopher Frank Carandini Lee, σύμφωνα με τον Peter Jackson, μάλλον δεν ισχύει, αφού, όπως ισχυρίζεται -με αφορμή τον θάνατό του, στις 11-6-15- «Δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος Christopher Lee»… και πολλοί -συμπεριλαμβανομένης της υποφαινόμενης- τείνουν να συμφωνήσουν, αφού, παρόλο που απεβίωσε πλήρης ημερών, στα 93 του χρόνια, ο χαμός του προκάλεσε απέραντη θλίψη στο κινηματογραφικό και μη στερέωμα!
Στις αρχές του 19ου αι. η ελληνική τέχνη «κάνει το πρώτο της μνημόσυνο» και παράλληλα πεθαίνει και η λαϊκή τέχνη, που ως τότε είχε μια αξιοπρεπή εμφάνιση στα σαλόνια των αστών. Όταν η ευρωπαϊκή τέχνη ανθίζει, η ελληνική μαραζώνει.
Πολλή δουλειά, μεγάλη αγάπη και όρεξη για δημιουργικότητα χαρακτηρίζουν τις Tururu, δηλαδή την Αφροδίτη Νικολάου και την Εύα Δήμου. Δυο φρέσκα κορίτσια έχουν γράψει το πρώτο τους τραγούδι με επιρροές μουσικής χιπ χοπ και στίχους γεμάτους χιούμορ..