Έχω καταλήξει σε δύο επίπονα συμπεράσματα για τους Έλληνες αναγνώστες. Το πρώτο είναι ότι δεν διαβάζουν πολύ και το δεύτερο ότι δε διαβάζουν κωμικά βιβλία.
Βιβλιοσκόπιο
Είναι συγγραφείς, που αγαπήσαμε πολύ. Είναι ρεύματα και γενιές λογοτεχνίας που μας έχουν συνεπάρει. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, στους οποίους θέλουμε να αφιερώσουμε λίγες λέξεις παραπάνω. Το κάνουμε σ' αυτήν εδώ τη στήλη.
Τι συμβαίνει, όταν σε έναν λευκοκρατούμενο πλανήτη, όπου οι έγχρωμοι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως πλάσματα ενός κατώτερου Θεού, ένα γεγονός ανατρέπει τις ισορροπίες και ο «λευκός» αναζητάει τη βοήθεια του «μαύρου», για να μην αναζωπυρωθεί η φωτιά της οποίας είναι ο ίδιος εμπρηστής;
«Δεν είσαι πολύ καλά εσύ;!» Με ρώτησε με ρητορικό ύφος –δις- μια κυρία στο τέλος της συνάντησης των 40 τυχερών μελών της λέσχης Noir-Metaixmio με τον Jo Nesbø, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, το πρωί στις 19/9. Και όχι… δεν ήμουνα καλά!
Η αλήθεια είναι πως είχα ετοιμάσει άλλο κείμενο για το ξεπαρθένεμα της καινούριας στήλης αλλά όπως «Ο βασιλιάς έρχεται όποτε του καπνίσει» έτσι και ο ενθουσιασμός ο δικός μου ήρθε, κάπνισε, ξεφύσησε νικοτίνες και ένα καινούριο κείμενο πιάστηκε στα δίχτυα του Microsoft του Word μου.
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που οικειοθελώς φοράει την ταμπέλα του «γκρούπι». Δεν είναι απαραίτητα (μόνο) θαυμαστές ή φανς ή, τρόπον τινά, οπαδοί. Είναι οι άνθρωποι που πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα για τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Οι ίδιοι, που σε ανάλογες συζητήσεις θα αναφέρουν κάθε λεπτομέρεια από την ζωή του ειδώλου τους, κοιτώντας σε ταυτόχρονα με ένα περιφρονητικό ύφος, επειδή δεν ξέρεις την ακριβή ώρα γέννησής τους. Από την άλλη, υπάρχει αντίστοιχα και μια κατηγορία καλλιτεχνών που σε κάνει να θέλεις να μάθεις για αυτούς τα πάντα, αλλά δεν μπορείς να βρεις τίποτα. Δύο από αυτούς μου έκαναν εντύπωση αυτό το καλοκαίρι. Και οι δύο είναι Έλληνες. Και πέρα από αυτή τη πληροφορία, δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιοί είναι.
Δυστυχώς, δεν πρόκειται για την απλή παρουσίαση ενός βιβλίου που με άγγιξε, γιατί θα ήταν πιο εύκολο για μένα να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα, όταν το διάβασα, τα οποία εντείνονται καθημερινά, λόγω του θέματος που θίγει. «Δυστυχώς», γιατί το μυθιστόρημα «Οι γυναίκες στην παραλία» της Tove Alsterdal (Εκδόσεις Μεταίχμιο) πραγματεύεται παρόμοιες ιστορίες αδιανόητης φρίκης με αυτές που βλέπουμε να ανεβαίνουν καθημερινά πλέον στους τίτλους ειδήσεων, αναφερόμενες στους «παράνομους» μετανάστες. Οι οποίοι στην απέλπιδα προσπάθειά τους να γλυτώσουν από τη φρίκη της πατρίδας τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φρίκη της «πολιτισμένης» Ευρώπης. Το «δυστύχημα», αν μου επιτρέπεται να το αποκαλέσω έτσι, είναι η αβάσταχτη αλήθεια που αποκαλύπτει το βιβλίο αυτό, που, αν και μυθοπλαστικό, βασίζεται σε ενδελεχή έρευνα της συγγραφέα πάνω στο θέμα και αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα συσχετισμένα με την τωρινή εφιαλτική πραγματικότητα που ο εγκέφαλός μου αρνείται να χωνέψει.
Οι συντάκτες του Artcore Magazine μαζεύτηκαν από όλη την χώρα (τρόπος του λέγειν) και σας παρουσιάζουν τη λίστα με τα βιβλία που δεν θα χορταίνετε να διαβάζετε αυτό το καλοκαίρι! Και όχι μόνο…
Οι συντάκτες του Artcore Magazine μαζεύτηκαν από όλη την χώρα (τρόπος του λέγειν) και σας παρουσιάζουν τη λίστα με τα βιβλία που δεν θα χορταίνετε να διαβάζετε αυτό το καλοκαίρι! Και όχι μόνο…
Οι 4 επιπρόσθετες βιβλιογραφικές επιλογές του Mark Manson που πρέπει να διαβάσεις…
Αν είσαι άνθρωπος κι έχεις μυαλό, τότε πιθανόν να σου αρέσει να το χρησιμοποιείς κιόλας. Κι αν σου αρέσει να χρησιμοποιείς το μυαλό σου, τότε τρελαίνεσαι για εκείνες τις στιγμές αποκάλυψης, όταν τα μαλλιά σου σηκώνονται προς τα πίσω και ψιθυρίζεις «Whoa» όπως ο Keanu Reeves στο “Matrix”, όταν μαθαίνει κουνγκ φου από ένα φλασάκι που έχει στο λαιμό του.