Πόσες φορές σου έχει συμβεί να ακούσεις ένα τραγούδι και να νιώθεις κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα να σου διαπερνά το κορμί; Ή με το που παίξουν οι πρώτες νότες μιας μελωδίας να γεμίζει η ψυχή σου θλίψη ή απρόσμενη ευτυχία ανάλογα με τις αναμνήσεις που έχουν ταυτιστεί μαζί της; Μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται τετριμμένα και υπέρ του δέοντος συνηθισμένα, ταυτόχρονα όμως αποτελούν κληρονομιά που μας μετέδωσαν χιλιάδες χρόνια πριν οι πρόγονοί μας, οδηγώντας μας σήμερα στο συμπέρασμα πως μπορεί τελικά η μουσική να είναι ο βασικός λόγος που το ανθρώπινο είδος σκαρφάλωσε με γρήγορους ρυθμούς στην κορυφή των έμβιων όντων του πλανήτη μας.
Κέλλυ Πιλαλίδου
Πριν από μερικές μέρες είχα την τύχη να παρεβρεθώ στην φοβερή διοργάνωση του TEDx Θεσσαλονίκη με θέμα: «Κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή», εμπνευσμένο από το απόφθευγμα του ποιητή T.S.Eliot: “What we call the beginning is often the end. And to make an end is to make a beginning. The end is where we start from.” Καταξιωμένοι και πολυπράγμονες ομιλητές έδωσαν την δική τους οπτική ως προς το προαναφερθέν θέμα, μοιράζοντας τις εμπειρίες τους, τις φιλοδοξίες και τα όνειρά τους, αναφερόμενοι κυρίως στον τρόπο με τον οποίο ανακάλυψε ο καθένας τους την μεγάλη ευκαιρία που βρίσκεται καλά κρυμμένη πίσω από ένα πρόσκαιρο «τέλος». Η ίδια η διοργάνωση τελείωσε ομοίως υπέροχα και «αλληγορικά», καθώς τελευταίος ομιλητής της ήταν ο ζωντανός θρύλος, ελληνικής καταγωγής, George Lois, ένας έφηβος ογδόντα τριών ετών και ο πλέον κατάλληλος να σου διαλύσει τις αμφιβολίες και τους φόβους, ώστε να μπορέσει να ανάψει μέσα σου η σπίθα της δημιουργίας.
Και γιατί όχι και τα δύο; Ο κύριος Πόλυς Δημητριάδης, μετά από χρόνια εργασίας στο εξωτερικό, επέστρεψε στην Ελλάδα της ανεργίας και των μηδενικών ευκαιριών και κατάφερε όχι μόνο να μην πτοηθεί, αλλά να δημιουργήσει μικρά, ευφάνταστα έργα τέχνης στο όνομα της τεχνολογίας.
Πώς θα σας φαινόταν να έχετε μια ζούγκλα στο σπίτι σας; Η εταιρεία DEDON, εμπνευσμένη απο τις «περιπέτειες» της παγκόσμιας καμπάνιας της DEDON Tour De Monde, στοχεύει να κάνει ακριβώς αυτό. Όμως εδώ δεν πρόκειται για μια απλή ζούγκλα. Η πολυτελής εταιρεία εξωτερικών χώρων χρησιμοποιώντας την τεχνική κοπής με λέιζερ σε λευκά panles αλουμινίου και έχοντας σαν βάση χρώματος το μαγευτικό λευκό, αξιοποιεί μέχρι τέλους τις πρωτοποριακές ιδέες του σχεδιαστή Daniel Pouzet και τα σχέδια της συζύγου του Marilena Oprean.
Θα καταστραφώ. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα καταστραφώ. Με τόσες σειρές που ήδη παρακολουθώ, με άλλες τόσες που περιμένω πώς και πώς να βγουν και με τους νέους κύκλους των παλαιοτέρων να σκάνε σιγά-σιγά μύτη το έχω δεδομένο. Για να πω την αλήθεια, δεν είναι όλες οι σειρές που παρακολουθώ άρτια οργανωμένες ή καλογυρισμένες. Αλλά αν κάποια από αυτές «γραντζουνίσει» το ενδιαφέρον μου και σκαλώσω μαζί της, αυτό ήταν. Μ' αρέσει δε μ' αρέσει η εξέλιξή της, είμαι καταδικασμένη να τη δω μέχρι τέλους. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μια σειρά που είναι δυνατή στα πάντα: σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες… όλα σε κρατάνε σε εγρήγορση και ας παίζεται σε δίκτυο όπως το BBC, που δεν είναι φημισμένο για την ποιότητα των σειρών του όπως αντίστοιχα γίνεται για παράδειγμα με το HBO.
Κάτι περίεργο συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη… Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν την εμφάνισή τους μυστηριώδεις και ανεξήγητες καταστάσεις. Εμπλέκονται άνθρωποι με μυστικά και καλά κρυμμένο παρελθόν, λαμβάνουν χώρα σατανικές συμπτώσεις και ένοχα βλέμματα. Και ο μόνος που μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτές τις ιστορίες είσαι εσύ, αγαπητέ μου αναγνώστη!
Χιλιάδες μέχρι θανάτου θαυμαστές, εκατοντάδες επιτυχημένες συναυλίες, ίντριγκες και πάθη, μουσικές ιδιοφυΐες, έρωτες, απρόοπτα, ξαφνικοί θάνατοι, ατελείωτες τουρνέ, προκλητικά εξώφυλλα, αψιμαχίες, συνεντεύξεις και ένα ντοκυμαντέρ για την καριέρα τους προτού γίνουν μόδα και mainstream. Με δυο λόγια, αυτή είναι η μεγαλύτερη μπάντα των τελευταίων τριάντα χρόνων: κυρίες και κύριοι, This is Spın̈al Tap.
Όσοι παρευρέθησαν στην συναυλία των Red Hot Chili Peppers στο Ο.Α.Κ.Α. τον Σεπτέμβριο του 2012 χτυπήθηκαν με την ψυχή τους, τραγούδησαν, ήπιαν, εκστασιάστηκαν, ποδοπατήθηκαν… Άλλοι έφυγαν αλλοπαρμένοι, άλλοι στραβωμένοι, οι περισσότεροι πανευτυχείς αλλά σχεδόν όλοι με ένα παράπονο. Δεν ήταν εκεί ο John Frusciante και η απουσία του ήταν «εκκωφαντική» παρά τις συντονισμένες φωνές του κατάμεστου γηπέδου. Ένα «συναυλιακό απωθημένο» πέρασε στην ιστορία αφήνοντας πίσω ένα καινούριο: Θα δούμε άραγε κάποτε live τον καλύτερο (ίσως) κιθαρίστα της γενιάς του;
«Εάν θελήσεις να φτιάξεις μια μηλόπιτα από την αρχή, θα πρέπει πρώτα να επινοήσεις ένα σύμπαν». 'Ημουν δεν ήμουν δέκα χρονών όταν πρωτοάκουσα αυτήν τη φράση από τον μεγάλο αστροφυσικό Carl Sagan στα πλαίσια της εξαιρετικής τηλεοπτικής του δουλειάς “Cosmos”. Στην αρχή θυμάμαι τον πέρασα για τρελό, πιστεύοντας ότι ο άνθρωπος αυτός τα έχει χάσει, γιατί αυτή η πρόταση απλά δεν έβγαζε νόημα. Εικοσικάτι χρόνια μετά, έρχεται ένας άλλος τύπος που τον θεωρώ θεότρελο, αυτή τη φορά με εμπεριστατωμένη αιτιολογία, να υπενθυμίσει στο φιλοθεάμον κοινό πως ο στόχος του ανθρώπου πάντα ήταν και πάντα θα είναι τα αστέρια και το σύμπαν. Ο Seth MacFarlane ξαναφέρνει τη μοναδική σειρά “Cosmos” στους δέκτες μας και ήδη νιώθω το πιτσιρίκι μέσα μου να δακρύζει από νοσταλγία.
“I'll try to carry off a little darkness on my back, 'Till things are brighter, I'm the Man In Black” Οι στίχοι αυτοί «εσωκλείουν» την ύπαρξη του ανθρώπου και καλλιτέχνη Johnny Cash σε όλη της την ένταση. Ανάμεσα σε κακουχίες, θανάτους, ναρκωτικά, διαζύγια, πάθη και πολλούς δαίμονες, ο Cash κατάφερε μέχρι το τέλος της ζωής του να κοιτάει τον ίδιο τον διάολο στα μάτια και να τον νικήσει διθυραμβικά με τεράστιο προσωπικό και ψυχικό κόστος.