Τυφλά ψάρια, του Δημήτρη Σίμου
«Το παιχνίδι τελειώνει. Η τελική επιλογή δεν σου ανήκει. Το μόνο που σου απομένει είναι η ισχνή ελπίδα, όταν οι μοίρες αποφασίσουν να διανύσεις τα τελευταία μέτρα, όλα να συμβούν γρήγορα ακαριαία».
Η μακάβρια ανακάλυψη του άψυχου κορμιού μίας νεαρής μητέρας σηματοδοτεί το ξεκίνημα μίας νέας υπόθεσης για τον αστυνόμο Καπετάνο. Μαζί με την ομάδα του, θα κληθεί να ξεμπλέξει και πάλι το κουβάρι ενός φρικτού εγκλήματος, το οποίο σταδιακά θα αποδειχθεί εξαιρετικά πολυεπίπεδο.
Η δολοφονία της νεαρής Αλίκης θα είναι η αφορμή να βυθιστεί ο Καπετάνος σε ένα εφιαλτικό συνονθύλεμα διαφθοράς, υπόκοσμου, ναρκωτικών και απαγορευμένων ερωτικών παθών. Με φόντο την χειμωνιάτικη Χαλκίδα, οι ισορροπίες της μικρής ελληνικής κοινωνίας θα διαταραχθούν για ακόμη μία φορά.
Ο Δημήτρης Σίμος επιστρέφει δριμύτερος με τη δεύτερη περιπέτεια του αστυνόμου Καπετάνου, και μας παρασύρει σε ακόμη πιο σκοτεινά νερά. Τα «Τυφλά ψάρια» με εντυπωσίασαν ακόμη περισσότερο από τα «Βατράχια», καθώς η νουάρ ατμόσφαιρα σε αυτό το μυθιστόρημα, είναι κατά τη γνώμη μου, ακόμη πιο συναρπαστική και βαθιά. Η ωμή γραφή του Σίμου μας κρατά πάντα σε εγρήγορση και αποδεικνύεται, παράλληλα, ιδιαίτερα ώριμη.
Η αφήγηση του βιβλίου χωρίζεται -όπως και στα «Βατράχια»- σε δύο μέρη: αφενός στο παρόν και αφετέρου στο παρελθόν, αφού, παράλληλα με τις εξελίξεις -όπως διαμορφώνονται-, διαβάζουμε και αποσπάσματα από το ημερολόγιο της άτυχης Αλίκης, τα οποία γράφτηκαν λίγο πριν τη δολοφονία της. Οι παρελθοντικές αφηγήσεις σιγά σιγά μας δίνουν ολοένα και περισσότερα στοιχεία για τη ζωή μίας -εκ πρώτης όψεως- καθημερινής νεαρής γυναίκας που μεγάλωνε το παιδί της με τη βοήθεια της οικογένειάς της, προσπαθώντας παράλληλα να βγάλει τα προς το ζην. Παρόλο που και τα δύο μυθιστορήματα κινούνται πάνω–κάτω σε παρόμοιους άξονες, τα «Τυφλά ψάρια» δεν παύουν να διαφοροποιούνται και να ξεχωρίζουν από το πρώτο βιβλίο της σειράς «Σκοτεινά νερά».
Τώρα ξέρω. Δεν με φοβίζει ο θάνατος. Την αναμονή πριν το σκοτάδι τρέμω. Ένας φοβισμένος άνδρας που βάζει τα κλάματα μπροστά σ’ αυτά που φέρνει το τέλος. Ναι. Αυτός είμαι.
Στα «Τυφλά ψάρια», η προσωπικότητα του Καπετάνου εξελίσσεται ακόμη περισσότερο. Προσπαθεί να είναι αποτελεσματικός στη δουλειά του, καλός πατέρας για την κόρη του καθώς και να επουλώσει τα δικά του παρελθοντικά τραύματα. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα που είναι πάνω απ’όλα ανθρώπινος, χωρίς να φαντάζει ρηχός ή σαθρός. Είναι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος της διπλανής πόρτας (κλισέ, όμως πέρα για πέρα αληθινό).
Ο αστυνόμος μας αποκαλύπτει ακόμη περισσότερα πράγματα για την οικογένειά του, τις κρυμμένες πτυχές της προσωπικότητάς του, για τους «δαίμονες» που κουβαλά και από τους οποίους προσπαθεί να απαλλαγεί. Αν συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω μαζί με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο χαρακτήρας του Καπετάνου γίνεται ακόμη πιο άμεσος και προσφιλής στον αναγνώστη.
Εκτός από τον κεντρικό μας ήρωα, πρέπει να αναφερθούμε και στην ξεχωριστή ομάδα του, την οποία πρωτοσυναντήσαμε στα «Βατράχια»: ο Ορέστης, η Μινιόν, ο Βαμβακάς, ο Ατσαλάκωτος. Όπως και ο Καπετάνος, έτσι και οι υπόλοιποι αποτελούν αληθοφανείς χαρακτήρες, με αρετές και ελαττώματα, τα οποία αξιοποιούνται και παίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή του μυθιστορήματος. Όλες οι προαναφερθείσες προσωπικότητες έχουν «βάθος», παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον και δεν είναι σε καμία περίπτωση «χάρτινοι κομπάρσοι» που περιβάλλουν απλά και άσκοπα τον πρωταγωνιστή.
Η ιστορία θίγει και κοινωνικά θέματα, όπως -ενδεικτικά- η χρήση και το εμπόριο ναρκωτικών, ο υπόκοσμος, η διαφθορά -είτε της αστυνομίας και της πολιτικής-, καθώς και η στάση της κοινωνίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Ο συγγραφέας αφήνει αναμφίβολα τα κοινωνικά του σχόλια, ενώ παράλληλα κατορθώνει να μην «πέσει στην παγίδα» ενός μάταιου διδακτισμού. Αντιθέτως, αφηγείται τα γεγονότα (μέσω του Καπετάνου) με ωμότητα, ρεαλισμό, αντικειμενικότητα και, γενικότερα, με φρέσκο τρόπο.
Άλλο ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της γραφής του Σίμου είναι ο χώρος που διαδραματίζονται οι ιστορίες του. Το αμιγώς ελληνικό τοπίο (Χαλκίδα, Αλιβέρι, Κάρυστος) μαγνητίζει αποτελεσματικά τον αναγνώστη. Νιώθουμε ότι διαβάζουμε κάτι που απευθύνεται όντως σε μας, το καταλαβαίνουμε και κρατά το ενδιαφέρον μας, καθώς είναι προφανές ότι τα γεγονότα δεν συμβαίνουν στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά δίπλα μας. Επιπλέον, αποτελεί ένα οικείο «περιβάλλον» για τον αναγνώστη, σε αντίθεση με τα -πανέμορφα, αλλά ξένα- τοπία της Σκανδιναβίας, για παράδειγμα.
Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι πως στα «Τυφλά ψάρια», ο Δημήτρης Σίμος μας προσφέρει ένα άρτιο αστυνομικό μυθιστόρημα, με άφθονη ίντριγκα καθώς και αγωνία που κλιμακώνεται διαρκώς. Πρόκειται για ένα «καθαρόαιμο» ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα που καθηλώνει τους αναγνώστες λόγω των καλογραμμένων χαρακτήρων του, της σφιχτοδεμένης του πλοκής και της ρεαλιστικής, απολαυστικής του γραφής.
Τυφλά ψάρια, του Δημήτρη Σίμου
Εκδόσεις Μεταίχμιο
σελ: 352
