Auditorium

Θα μπορούσε να είναι η εισαγωγή από τη βιογραφία σχεδόν οποιουδήποτε Αμερικανού soul τραγουδιστή των ‘80s. Όμως δεν είναι. Ο Curtis Harding δεν έχει καν επίσημη καταχώρηση στη Wikipedia, αλλά με ένα και μόνο ντεμπούτο album, μπορεί να κάνει την ψυχή σου να χαμογελάσει. Και ήταν πολύ λίγοι αυτοί που κατάφεραν κάτι τέτοιο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Η ιστορία του μοιάζει συνηθισμένη. Στρατιωτικός πατέρας ( άρα συχνές μετακινήσεις) και τραγουδίστρια gospe lμητέρα (η αμερικανική gospel είναι ξεκάθαρα το μεγαλύτερο όφελος του ανθρώπινου γένους από την οργανωμένη θρησκεία), εφηβικά γκρουπάκια σε κάθε πόλη που μετακόμιζαν, και από τη στιγμή που βρήκε θέση στους BlackLips και στους backup τραγουδιστές του CeeLoGreen, το να ανοίξει τα φτερά του ήταν θέμα χρόνου.

Το σημαντικότερο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι δε μιλάμε για κάποιο ιερό τέρας, με δεκάδες χρόνια απαστράπτουσας καριέρας στην πλάτη, αλλά για ένα νέο παιδί που το άστρο του ανατέλλει αυτή τη στιγμή.

Πιστός στις διδαχές του Otis Redding, του Sam Cooke ή του Curtis Mayfield, έχει χτίσει μια φωνή τόσο mellow όσο και ξεκάθαρη. Από εκείνες που το μόνο που χρειάζονται είναι μια ισορροπημένη και κρυστάλλινη οργανική παραγωγή. Αν σε αυτό προσθέσεις και τα ευκολομνημόνευτα κομμάτια του πρώτου και μοναδικού του δίσκου “Soul Power”, έχεις στα χέρια σου ένα διαμάντι, που έφερε τον δημιουργό του στην κορυφή της λίστας του Rolling Stone για τους 10 New Artists You Need To Know του περασμένου Μαΐου και σίγουρα στρώνει τον δρόμο για πολλή κουβέντα στο μέλλον.

Εγώ θα αρκεστώ να δηλώσω την ευδαιμονία μου που επιτέλους εμφανίζονται νέοι Αμερικανοί με tattoo και hip hop ρίζες, οι οποίοι δεν εύχονται να γίνουν σαν τον Kanye West και αυτό, μα την πίστη μου, μόνο καλό μπορεί να είναι.