Άλλαι Τέχναι

Θα ήθελα αρχικά να σας ρωτήσω αν ερωτευθήκατε τις ταινίες μικρού μήκους κάποια συγκεκριμένη στιγμή, καθώς και πώς προέκυψε η ιδέα για το Thessaloniki International Short Film Festival;

Μπορώ να πω πως ανέκαθεν με γοήτευαν και με εντυπωσίαζαν οι ταινίες μικρού μήκους, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιγμή που υπήρξε καθοριστική. Όσον αφορά το πώς ξεκίνησε το εγχείρημα του Φεστιβάλ, το βασικό κίνητρο μπορεί να συνοψιστεί σε μία λέξη: προσφορά. Αντιστοίχως, όταν είχα ανοίξει παλαιότερα το «ΑΖΑ», το βασικό μου μέλημα ήταν η δημιουργία μίας άτυπης Ταινιοθήκης για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Θεωρούσα λοιπόν, πως είναι, κατά κάποιο τρόπο, αμαρτία για τη Θεσσαλονίκη να μην έχει ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, το οποίο να πλαισιώνει τα άλλα δύο φεστιβάλ της πόλης. Θυμάμαι ακόμη, όταν το εγχείρημα ήταν στα πρώτα του χρόνια, διάφορα αποθαρρυντικά σχόλια που άκουγα δεξιά κι αριστερά, του στιλ «πού πας και μπλέκεις;» ή «αυτά είναι φοιτητικές δραστηριότητες και ενασχολήσεις» κτλ. Ευτυχώς, δεν έδωσα σημασία κι έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.

Το ελληνικό κοινό θα λέγατε πως είναι κάπως επιφυλακτικό ή ακόμη και «εχθρικό» προς την ταινία μικρού μήκους;

Δεν θα έφτανα ως εκεί, αλλά σίγουρα η ταινία μικρού μήκους αντιμετωπίζεται με ένα διαφορετικό τρόπο. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι δεν «πουλά» τόσο πολύ, ότι δεν υπάρχουν πολλά χρήματα πίσω από αυτή τη βιομηχανία. Γράφοντας κάποιος για ταινίες μικρού μήκους δεν πρόκειται να πληρωθεί από πουθενά, ενώ αν γράφει κατά παραγγελία για μεγάλες εμπορικές ταινίες μεγάλου μήκους, πιθανώς να έχει κάποια οφέλη. Ένα ακόμη πρόβλημα είναι το πού μπορείς να δεις πολλές και καλές ταινίες μικρού μήκους. Υπάρχουν βέβαια κάποιες στο Vimeo, αλλά αυτή είναι μία πρόσφατη εξέλιξη. Ο μόνος επί της ουσίας τρόπος είναι να επισκέπτεται κανείς τα διάφορα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους ανά τον κόσμο. Ένα ακόμη στοιχείο είναι η λέξη «μικρομηκάδες», η οποία με εκνευρίζει πολύ διότι το πρόθεμα «μικρό» επηρεάζει και προϊδεάζει αρνητικά τον κόσμο. Γιατί δηλαδή δεν αποκαλούνται και οι σκηνοθέτες των ταινιών μεγάλου μήκους «μεγαλομηκάδες»; Αυτό τον όρο («μικρομηκάδες») τον έχω απαγορεύσει δια ροπάλου σε όποιον μιλά για το φεστιβάλ.

Στο φετινό φεστιβάλ, πού πιστεύετε πως έπρεπε να δώσει ιδιαίτερη βάση ένας θεατής;

Θα έλεγα ειλικρινά, πως δεν υπάρχουν συγκεκριμένα «βαριά χαρτιά» στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, πως ολόκληρο το πρόγραμμα είναι αξιόλογο και πολλά υποσχόμενο. Επιλέγουμε τις ταινίες με βάση κάποια συγκεκριμένα ποιοτικά κριτήρια και προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα ισορροπημένο και αρμονικό, ούτως ώστε αν κάποιος μπορεί πχ να παρακολουθήσει μόνο τις απογευματινές προβολές μιας ημέρας και όχι τις βραδινές, να μην νιώθει ριγμένος. Γενικότερα μιλώντας, φροντίζουμε να επιλέγουμε ταινίες που να αγγίζουν ταυτόχρονα το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή του θεατή και οι οποίες να διαθέτουν το χαρακτηριστικό της διαχρονικότητας. Δεν είναι διόλου λίγες οι φορές που θαμώνες του φεστιβάλ θα μου μιλήσουν για μια ταινία που είδαν το 2007 ή το 2008 και τους έμεινε αξέχαστη.

Μετά από τόσα χρόνια και τόσες ταινίες μικρού μήκους, έχετε μία αγαπημένη που να τις ξεπερνά όλες;

(γέλια) Όχι. Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις μία ή τρεις ή πέντε ταινίες. Υπήρξαν αμέτρητες εξαιρετικές ταινίες. Αν πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω κάποιες αυτές θα ήταν το “The Butterfly Circus” από τον Joshua Weigel και το “Next Floor” (2008), του διάσημου Καναδού, Ντενί Βιλνέβ.

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Γιώργος Παπαδημητρίου

*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine