Έχει μπόλικο αίμα, νεκροζώντανους, ζωντανό διάλογο, ενδιαφέροντες χαρακτήρες κι έναν συγγραφέα που αγαπάει αυτό που κάνει και δεν δείχνει να έχει κουραστεί καθόλου. Και έχει ήδη περάσει τα 100 τεύχη. Και είναι και ασπρόμαυρο, το οποίο για κάποιο λόγο το κάνει να φαίνεται ακόμη πιο απίθανο. Σας παρουσιάζουμε το –δεν το πιστεύω ότι κανείς δεν είχε σκεφτεί αυτό τον τίτλο μέχρι τότε- “the Walking Dead”!
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Είχα έναν φίλο που δεν ήθελε να ξέρει τίποτα. Επιθυμούσε την πλήρη άγνοια. Όλοι όμως προσπαθούσαν να του δώσουν πληροφορίες, από τότε που γεννήθηκε.
Το καλύτερο σημείο της αναχώρησης για ένα ταξίδι, είναι η στιγμή που αφήνεις το σπίτι για να πάς στο αεροδρόμιο. Αυτό και η αίσθηση που έχεις μόλις το αεροπλάνο καβαλήσει τα σύννεφα. Συνήθως. Αν τα καταφέρεις να φτάσεις μέχρι εκεί, αν τα καταφέρεις να φύγεις εγκαίρως από το σπίτι.
Πάρε μια ανάσα. Πάρε όσο πιο βαθιά ανάσα μπορείς. Αυτό το κείμενο θα διαρκέσει περίπου όση ώρα μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου, και λίγο παραπάνω. Οπότε άκου όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Κι εκεί που καθόμαστε και ρεμβάζουμε, αυτός γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει, «Φαντάσου ξαφνικά στον πλανήτη Γη να επικρατούσε απόλυτη ησυχία…
Τυχαία μπήκα στο βιβλιοπωλείο, τυχαία έπεσε το μάτι μου πάνω στο βιβλίο και καθόλου τυχαία μ’ έβαλε σε ανυπόφορες σκέψεις. Ο λόγος για την συλλογή διηγημάτων του Truman Capote, “Music for Chameleons” («Μουσική για Χαμαιλέοντες», Εκδόσεις «Καστανιώτη»).
Μια μικρή ιστορία για ένα χωρισμό, κάτι αδέσποτες φωνές, κάποιον που δεν έχει ούτε διάθεση να συμμαζέψει το σπίτι του, και ένα παλιό σπίτι στο Βόλο. Η συνέχεια εντός.
“Please remember: things are not what they seem”, Haruki Murakami, “1Q84” いちきゅうはちよん. Ή αλλιώς, Ichi-Kyū-Hachi-Yon. Ή αλλιώς, ο τίτλος της τελευταίας τριλογίας του Haruki Murakami στη μητρική του γλώσσα, τα ιαπωνικά.
Μια μικρή ιστορία για μια βόλτα που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Πάντως από τώρα σας λέω ότι για όλα φταίει ένας σωρός από πέτρες και η ομορφιά μιας κόκκινης βέσπας.
Μερικές ρουφηξιές από ναργιλέ, ένα ποτήρι κρασί, καλή παρέα και άνετα ρούχα στο σπίτι μπορούν να σε οδηγήσουν στον υπολογιστή για να γράψεις. Φώτα σβηστά και ένα τσιγάρο στο χέρι μου, που σε λίγο θα κάνει παρέα με τα υπόλοιπα αποτσίγαρα στο τασάκι. Είναι αστείο, το πως ένα τηλεφώνημα μιας φίλης από την πόλη που σπούδαζες, σου ξύπνησε τόσες αναμνήσεις.