Μέρος τρίτο μιας αναδρομής των δύο βασικών πόλων του σύμπαντος της DC – και των δύο «παππούδων» των υπερηρώων. Οι δύο ήρωες περνούν στην μεταπολεμική περίοδο…
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Η βιβλιοφιλική ομάδα του Artcore Magazine φροντίζει για να έχετε έναν όμορφο χειμώνα. Και με το επίθετο «όμορφο» εννοούμε φυσικά «γεμάτο από εξαιρετικά βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν ή πρόκειται να κυκλοφορήσουν». Ορίστε λοιπόν το δεύτερο μέρος ενός ενημερωτικού οδηγού για την βιβλιοθήκη σας και μόνο!
Ο Τζον Τσίβερ γεννήθηκε στο Κουίνσι της Μασαχουσέτης το 1912 και υπήρξε γόνος μίας οικογένειας που έφερε ανεξίτηλο το τραύμα της χρεοκοπίας. Το αρχικό πλήγμα ήταν η κατάρρευση του κλωστοϋφαντουργικού κλάδου της περιοχής που βύθισε τον, πωλητή υποδημάτων, πατέρα του στην πτώχευση και στην επακόλουθη κατάθλιψη. Το φαλιμέντο της εταιρίας όπου είχαν επενδυθεί οι τελευταίες οικονομίες της οικογένειας, λίγα χρόνια αργότερα, είχε ως αποτέλεσμα την κατάσχεση του επιβλητικού βικτοριανού σπιτιού των παιδικών του χρόνων. Ενδιαμέσως, η μητέρα του είχε αναγκαστεί να ανοίξει ένα μικρό κατάστημα δώρων, προκειμένου να συνδράμει στη δυσχερή κατάσταση. Ο Τσίβερ περιγράφει εκείνη την εποχή ως μία ατελείωτη καταβύθιση στον εξευτελισμό.
Ο Paul Auster, από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς συγγραφείς, μας εντυπωσιάζει πάντα με τον λογοτεχνικό λαβύρινθο που επιμελώς χτίζει σε κάθε του έργο.
Ο Αλέκος Παπαδάτος είχε την ιδέα για τη «Δημοκρατία» πριν χρόνια, όταν ακόμα η οικονομική κρίση ήταν κάτι καινοφανές. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Ελλάδα αποκάλυψε ορισμένες πτυχές της που, στις πρότερες εποχές της -σχετικής- ευμάρειας, είχαν μείνει κρυμμένες. Για τη σημερινή κατάσταση μπορούν να ειπωθούν πολλά, σε πολιτικό, σε οικονομικό και σε ιδεολογικό επίπεδο. Προσωπικά, έχω παρατηρήσει ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει μπερδέψει ή έχει ξεχάσει αρκετά πράγματα που η ιστορική μας μνήμη, όχι μόνο ως Έλληνες, αλλά ως ένοικοι αυτού του πλανήτη στον 21ο αιώνα, όφειλε να μας έχει πλέον διδάξει.
Ο Γιάννης Ατζακάς έχει χαρακτηριστεί από κριτικούς, αλλά αυτοπροσδιορίζεται κιόλας ως «βιωματικός πεζογράφος». Από την έκδοση του πρώτου του βιβλίου, «Τα διπλωμένα φτερά (Εκδ. Άγρα, 2007) έχει εδραιώσει τη θέση του στα ελληνικά γράμματα με τη συγγραφή τριών ακόμη επιτυχημένων έργων, ενώ το 2009 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο του «Θολός Βυθός» (Εκδ. Άγρα).
Ο Φάνης Παπαχρηστόπουλος πέρασε ένα σαββατοκύριακο τσαλαβουτώντας με τα κουβαδάκια του ανάμεσα σε κόμικς, wargames, ομιλίες, εργαστήρια, cosplays, ταινίες, αυτόγραφα… κοινώς, πήγε στο AthensCon 2015.
«Όποιος επιλέγει το κοινωνικό έργο ως επάγγελμα στην ουσία αφιερώνει τη ζωή του σε αυτό που ορίζω ως «λατρεία του μηδενός»… στα ελαττώματα, στις ελλείψεις, στις αποτυχίες. Στην αθλιότητα, στα βίτσια και το κακό. Στους ηθικά, πνευματικά, νοητικά και ψυχολογικά κατώτερους. Αν κάποιος όντως κινητοποιούνταν από αγάπη για αξίες, από επιθυμία να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο, δεν θα ξεκίναγε από τις παραγκουπόλεις και του υπανθρώπους τους [….]» Ayn Rant
Στην κρύπτη των Καπουτσίνων βρίσκεται θαμμένος ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ, ο προτελευταίος των Αμβούργων. Μαζί του είναι θαμμένη και η Μοναρχία, η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.
«Σημασία έχει πως τώρα που μου χρειάζονται οι λέξεις, χωρίς υπεκφυγές και καλολογίες […] είναι εδώ. Όταν η ζωή εφορμά, η λογοτεχνία σωπαίνει. Ας κλείσει επιτέλους το στόμα της, να δούμε τι έχουν να πουν οι λέξεις όταν μένουν μόνες τους. Τι έχουν να πουν όταν έχουν απέναντί τους έναν άνθρωπο που νοσεί και πάσχει. Αν έχουν τα κότσια να παρηγορήσουν. Κι αν έχουν τη δύναμη να πουν τα πράγματα με το όνομά τους». Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο της Σοφίας Νικολαΐδου «Καλά και σήμερα: Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) και το παραθέτω ως εισαγωγή στη συνέντευξη που τόσο ευγενικά μου παραχώρησε, γιατί το διάβασα τόσες φορές που ίσως το έχω απομνημονεύσει και γιατί οι δικές μου σκέψεις για ένα βιβλίο «κατάθεση ψυχής» είναι περιττές…