Οι 4 επιπρόσθετες βιβλιογραφικές επιλογές του Mark Manson που πρέπει να διαβάσεις…
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Αν είσαι άνθρωπος κι έχεις μυαλό, τότε πιθανόν να σου αρέσει να το χρησιμοποιείς κιόλας. Κι αν σου αρέσει να χρησιμοποιείς το μυαλό σου, τότε τρελαίνεσαι για εκείνες τις στιγμές αποκάλυψης, όταν τα μαλλιά σου σηκώνονται προς τα πίσω και ψιθυρίζεις «Whoa» όπως ο Keanu Reeves στο “Matrix”, όταν μαθαίνει κουνγκ φου από ένα φλασάκι που έχει στο λαιμό του.
Με τον Θεόδωρο Γρηγοριάδη γνωριζόμαστε απ’ το 1998. Ο ίδιος είχε μόλις κυκλοφορήσει «Τα Νερά της Χερσονήσου», ένα βιβλίο δύσκολο, το οποίο δεν περπάτησε εμπορικά όσο του άρμοζε, αλλά η αξία του φανερώθηκε, όταν συμπεριλήφθηκε στη λίστα ευρωπαϊκής λογοτεχνίας πανεπιστημίων του εξωτερικού. Εγώ τότε βρισκόμουν στα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφίας και, αν θυμάμαι, πρέπει να ήταν η πρώτη συνέντευξή μου με Έλληνα συγγραφέα για λογαριασμό μιας αθηναϊκής εφημερίδας. Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης μεγάλωσε στη σκιά του Παγγαίου, στην Καβάλα. Εκείνο που λατρεύω στα βιβλία του είναι η μεταφυσική προσέγγιση των πραγμάτων, το «δέσιμο» των ανθρώπων με τη γη στην οποία ζουν και δρουν.
Αυτό είναι ένα βιβλίο για τους προσωπικούς δαίμονες του καθενός, που κάποια στιγμή ξεφεύγουν απ' την φυλακή που τους έχουμε κλείσει για να μας τυραννούν και γίνονται οι δαίμονες άλλων ανθρώπων, κοντινών μας, αγαπημένων, οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν τους δικούς τους δαίμονες, πιο ζοφερούς ή όχι δεν έχει σημασία, όλα έχουν να κάνουν με το πώς τα διαχειρίζεσαι.
Ο Μαλαπάρτε σε πολλά σημεία φλερτάρει με την τρέλα και ο αναγνώστης το αντιλαμβάνεται. Οι λέξεις, η δομή του κειμένου, οι εικόνες που περιγράφονται έχουν αυτή τη δύναμη και την μεταφέρουν στον αναγνώστη. Ίσως είναι και ο λόγος που κάνει αυτό το βιβλίο αξέχαστο, όχι για τις λογοτεχνικές του αρετές αλλά για την Αλήθεια του και τη Δύναμή του.
Ένας περίεργος άνεμος φουντώνει αυτές τις μέρες στους δρόμους της πόλης μας, που στην πραγματικότητα γεννήθηκε τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα στην Αμερική (για να μην το πάμε πολύ παραπέρα και μιλήσουμε για την Ευρώπη του 19ου αιώνα ή την Ιαπωνία του 18ου). Έκτοτε, το ύπουλο αυτό αεράκι εξαπλώθηκε σιγά σιγά σε όλο τον κόσμο και έψαξε πολλάκις το πάτημά του και στην πόλη μας, για να μετατραπεί στον τυφώνα που του άρμοζε να είναι. Αυτού που σήμερα σαρώνει με μανία αίθουσες, οθόνες, σελίδες και ηχεία. Ο λόγος σαφώς για τον άνεμο της Ένατης Τέχνης, του αφηγηματικού μέσου που μπλέκει μέσα του εικόνες και λέξεις σε περίτεχνα υφαντουργήματα, που ταξιδεύουν και τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες σε μέρη αλλόκοτα, αστεία ή τρομακτικά, μα πάντα όμορφα κι ανθρώπινα. Comic για κάποιους, Manga για άλλους, Manhua για τους ψαγμένους, Graphic Novel για τους Χιπστερ ή Cartoon για τα παιδιά (μεγάλα και μικρά).
Τη μέρα που θα σου διαγνώσουν καρκίνο, πολλές φορές την θεωρείς σημείο μηδέν. Σημείο που αλλάζουν δεδομένα, σημείο που έχεις ως αναφορά τα επόμενα χρόνια.
Το μυθιστόρημα «100 χρόνια μοναξιά» εκδόθηκε το 1967, έχει μεταφραστεί σε περίπου σαράντα γλώσσες κι έχει πουλήσει περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έγραφε κάθε μέρα για δεκαοκτώ ολόκληρους μήνες μέχρι να το ολοκληρώσει, παρατώντας τους πάντες και τα πάντα. Προτού ξεκινήσει τη συγγραφή, πούλησε το αμάξι του για να έχει μια «κάβα» χρημάτων, η οποία φυσικά δεν ήταν αρκετή, με αποτέλεσμα η οικογένειά του να κινδυνεύει με έξωση λόγω των εννέα μηνών απλήρωτου ενοικίου. Το έργο που ολοκλήρωσε δεν ήταν ένα μυθιστόρημα. Ήταν ένα δώρο προς την ανθρωπότητα.
Ελάχιστα πράγματα στη δημιουργική κουλτούρα είναι πιο συναρπαστικά από την ερμηνεία ενός αγαπημένου λογοτεχνικού έργου από έναν ζωγράφο. Γιατί δεν μπορούν παρά να είναι τίποτα λιγότερο, από μαγευτικές αναπαραστάσεις που παντρεύουν με μοναδικό τρόπο την τέχνη της ζωγραφικής με μεγάλα λογοτεχνικά έργα.
Ο Πουριτανισμός Αντεπιτίθεται. Τα κόμικς ως αποδιοπομπαίος τράγος μιας κοινωνίας στα πρόθυρα της αλλαγής. The Comics Code Authority και το τέλος της EC comics.