Όταν η διακειμενική μυθοπλασία γίνεται κιβωτός που μεταφέρει αποσπάσματα καλής λογοτεχνίας, θυμίζει εκείνους τους δραπέτες σκλάβους της Βραζιλίας απ’ το 1670 που περιγράφει ο Eduardo Galeano: Είχαν ιδρύσει ένα ελεύθερο χωριό και ζούσαν μακριά από τους δουλοκτήτες δυνάστες τους, όμως βρίσκονταν διαρκώς σε επιφυλακή: Οι γυναίκες γέμιζαν με σπόρους τα πλούσια αφρικανικά μαλλιά τους, μετατρέποντας έτσι τα κεφάλια τους σε σιταποθήκες για την περίπτωση που οι κυνηγοί τους ανακάλυπταν κι έπρεπε ξαφνικά να το βάλουν στα πόδια. Κάπως έτσι μπορούμε να αποθηκεύσουμε κι εμείς (καλή) τέχνη για να θωρακιστούμε απέναντι στην πολιτιστική ισοπέδωση και να πορευτούμε μέσα στο «σκληρό πλαίσιο μιας κοινωνίας που προχωράει με γιγαντιαία βήματα προς την ηλιθιότητα και το τέλος του κόσμου».
Βιβλιοθήκη
Ο Τσάρλι Πάρκερ, ο αλαφροϊσκιωτος ντετέκτιβ του John Connolly, επιστρέφει σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου το υπερφυσικό εισβάλλει απροειδοποίητα στην πραγματικότητα, ενώ οι σκιές τραγουδούν στίχους που δεν πρέπει να ακούσει κανείς.
Σημείωμα για το βιβλίο των Franca Ramme και Dario Fo με τον πρωτότυπο τίτλο “In Tutta Casa Letto e Chiesa”.
Ή η αγωνία του επιμελητή (και του συγγραφέα και του μεταφραστή) πριν από το τυπογραφείο
Το μυθιστόρημα του/της Marieke Lucas Rijneveld είναι ένα σκοτεινό έργο για τη διαχείριση του πένθους και τη σκληρότητα της ζωής. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό ντεμπούτο που προκάλεσε έκπληξη εξ αρχής και κατάφερε να κερδίσει το International Booker Price καθιστώντας το/τη συγγραφέα του εξαιρετικά δημοφιλή όχι μόνο στην Ολλανδία (τη χώρα καταγωγής του/της) αλλά και σε όλο τον κόσμο. Και αν κάτι καταφέρνει στην εντέλεια το «Δυσφορεί η νύχτα», είναι να αποδώσει με λεπτομέρεια και δύναμη εκείνο το σκοτεινό υπόστρωμα που δηλητηριάζει την καθημερινότητα των πληγωμένων και παγιδευμένων ανθρώπων.
Oramorph: σημείωμα για την νουβέλα της Νικόλ Ρούσσου «Πες στην Μορφίνη, Ακόμη την ψάχνω», που αιφνιδίως επανήλθε απόψε στην μνήμη.
Η παράταση σίγουρα φαντάζει επιθυμητή. Είτε παρακολουθεί κανείς ποδόσφαιρο είτε μια εντυπωσιακή συναυλία, η παράταση παρατείνει την απόλαυση. Φέρει την υπόσχεση της άρσης της επέλευσης του τέλους. Γι’ αυτό και μας ξεγελά θετικά· ξεγελά, γιατί και αυτή αναγκαία εμπεριέχει το δικό της τέλος που οδηγεί με τη σειρά του, ίσως, προς την αρχή, προς ένα νέο παιχνίδι. Με αυτό το νοητικό παιχνίδι με το χρόνο να διατρέχει τη συλλογή διηγημάτων του, ο Κ. Καβανόζης καταπιάνεται με ευαισθησία με τον πυρήνα των βιωμάτων που ακολουθούν τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του. Καταλύοντας όμως τη γραμμική αντίληψη του χρόνου, καταφέρνει να κάνει τη ζωή να φαντάζει σαν ένα διαρκές βίωμα στη διάρκεια του οποίου απλώς εναλλασσόμαστε μεταξύ διαφορετικών ρόλων. Κάτι σαν μουσικές καρέκλες. Γι’ αυτό και καταφέρνει όχι μόνο να συγκινήσει με την ευαισθησία του, αλλά και να πείσει για την αφηγηματική του δεινότητα.
Η διαπάλη των ανθρώπινων αξιών στον χρόνο
Η Ομόνοια δίχως την μεταφυσική της: Σημείωμα για το βιβλίο «Ομόνοια 1980» – Με φωτογραφίες του Α. Μπελιά και κείμενα του Γιώργου Ιωάννου.