Πολύ παλιά, σε ένα γαλαξία πολύ, πολύ μακρυά η αέναη διαμάχη του καλού με το κακό πήρε ξεχωριστές διαστάσεις. Εδώ και 40 χρόνια, αυτή η μάχη έχει καθηλώσει τους κατοίκους του δικού μας γαλαξία, έχει γίνει θρησκεία και έχει αποκτήσει το δικό της φανατικό κοινό.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Ριζοσπάστης, οραματιστής και επικίνδυνος για τη δεξιά πολιτική σκέψη των Η.Π.Α., ο Trumbo οδηγεί τον Bryan Cranston στην πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα μέσα από ένα βιογραφικό δράμα συγκρούσεων και συσχετισμού δυνάμεων στην χολιγουντιανή σκηνή των 50s.
Κανονικά, θα αναρωτιόταν κάποιος, γιατί έχει ενδιαφέρον ένα συγκρότημα που ασχολείται με ένα είδος μουσικής που μετράει ήδη 54 χρόνια. Το γεγονός ότι οι Dirty Fuse παίζουν κυρίως δικές τους συνθέσεις, έχουν ήδη ένα κοινό που τους ακολουθεί φανατικά, ότι μέσα σε λίγα χρόνια έχουν πέντε δισκογραφικές δουλειές και ότι ένα κομμάτι τους έχει ψηφιστεί ως ένα από τα 101 καλύτερα Surf Tracks Worldwide από το 1970 και μετά, είναι παραπάνω από αρκετοί λόγοι για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Το καλό είναι ότι υπάρχουν κι άλλοι!
Ο θεός υπάρχει. Ζει στις Βρυξέλλες, γράφει ενοχλητικούς νόμους και μισεί τους ανθρώπους. Υποψήφια για χρυσή σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, η «ολοκαίνουργια διαθήκη» του Van Dormael, αναδιατυπώνει την έννοια του θεού.
Ένα δωμάτιο. Η μητέρα και ο γιoς της. Η τηλεόραση, ο παράδεισος, ο φεγγίτης.
Με μακρόχρονη –σχεδόν εικοσαετή– μουσική παρουσία, αρκετές κυκλοφορίες και πληθώρα εμφανίσεων σε διάφορες πόλεις, οι Διχασμένες Αλήθειες είναι σήμερα ένα από τα σημαντικότερα εν ενεργεία ελληνόφωνα συγκροτήματα της ανεξάρτητης punk/hardcore σκηνής. Το συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη, πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πέμπτο του άλμπουμ με τίτλο «Δράση-Αντίδραση-Αδράνεια», για πρώτη φορά, μάλιστα, σε βινύλιο. Για τον καινούριο τους δίσκο και για πολλά άλλα, το Artcore μίλησε με τον Ζήση, βασικό τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ορισμένοι φίλοι του Quentin Tarantino διαμαρτυρήθηκαν για την τελευταία ταινία του, τους «Μισητούς οκτώ». Η ταινία είναι δική του, δεν υπάρχει αμφιβολία. Εντούτοις, διαρκεί τρεις ώρες, μοιάζει με μια αφήγηση εγκιβωτισμένη σε μιαν άλλη (επίσης παρένθετη) αφήγηση – bottle in a bottle, σαν κούκλα Матрёшка, λες και πήγε να δει κανείς τους «Αδερφούς Καραμάζοφ»· η δράση είναι σπάνια αν και εκρηκτική όταν ξεσπάει, οι ρυθμοί κατά κανόνα αργοί, και το πράγμα πάει πολύ «στο κουβεντιαστό», ακόμη και για τα δεδομένα του σκηνοθέτη, που ομολογουμένως εδώ έχει αναστείλει τη χρήση του χαλιναριού.
Υπάρχει μια παγίδα στην οποία πέφτουν όλες, σχεδόν, οι κινηματογραφικές βιογραφίες: ανάγουν μια ζωή, μια προσωπικότητα, σε μια σειρά –λιγότερο ή περισσότερο σημαντικών- περιστατικών, που υποτίθεται ότι την συνοψίζουν, ότι εκθέτουν την ουσία της. Στην πραγματικότητα υποβιβάζουν έναν αληθινό άνθρωπο σε θαμπό πορτραίτο, καθώς ανέρχονται την ανεκδοτολογική κλίμακα των γεγονότων στα οποία συμμετείχε (ή προκάλεσε), ξεχνώντας ότι αυτό που, ουσιαστικά, ορίζει μια υποκειμενικότητα, δεν είναι οι πράξεις ή οι επιλογές της, αλλά η –επί της ουσίας- αόρατη, μύχια διαμάχη που την έκανε να καταργήσει όλες τις υπόλοιπες. Κάθε άνθρωπος είναι οι ανεκμετάλλευτες δυνατότητές του. Αποφασίζεις να είσαι κάτι, σημαίνει ότι έχεις διαλέξει να μην είσαι όλα τα υπόλοιπα που μπορούσες.
Οι χρονικές πιθανότητες, η μοναξιά, η συγχώρεση, η απώλεια του ελέγχου και η αφύπνιση, η ελπίδα και το φως, η υποχώρηση και η έξοδος. Όλα σε μια λίστα.
Η καλύτερη κυκλοφορία του 2015 από την industrial σκηνή.