Η πρώτη γνωριμία του Artcore με την Εύα Βαρβεροπούλου έγινε στον περσινό μας διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα το πορτραίτο, καθώς η φωτογραφία της ήταν μία από τις δώδεκα που διακρίθηκαν. Έτσι, και αφού η καθημερινή της παρουσία στα social media με υπέροχες εικόνες κάθε άλλο παρά αδιάφορους μας αφήνει, θελήσαμε να της κάνουμε μερικές ερωτήσεις για να γνωρίσουμε καλύτερα τόσο την ίδια όσο και την ξεχωριστή δουλειά της.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Ένα ξυπνητήρι που χτυπά δυνατά κι ένας σκύλος που γαβγίζει παρακλητικά και επίμονα. Ένας υπέρβαρος ημίγυμνος άνδρας που σηκώνεται με κόπο από το κρεβάτι και σέρνει δυσκίνητα το κορμί του στην κουζίνα. Είναι φανερά μοναχικός, είναι φανερά «βαρύς» και εσωτερικά, πέρα από τα εμφανή κυβικά του σώματός του. Θα οδηγήσει και θα παρκάρει στην είσοδο του δάσους, εκεί που ξεκινά το «μονοπάτι του λαγού», για να κυνηγήσει. Θα τοποθετήσει τις προειδοποιητικές πινακίδες, θα φορέσει τα απαραίτητα ρούχα, θα πάρει μαζί του λίγες προμήθειες. Μία διαδικασία που δείχνει να έχει επαναλάβει πολλές φορές. Τίποτα το απειλητικό, τίποτα το ανησυχητικό, τουλάχιστον στην πρώτη εντύπωση.
Los Angeles, αρχές της δεκαετίας του 1980 και κάποιες παρέες φτιάχνουν τις δικές τους μπάντες, παίζοντας για τους φίλους τους. Επηρεασμένοι μεν από το Punk κλίμα της εποχής, άρχισαν εντούτοις να παίζουν μια μουσική που διέφερε αισθητά, θυμίζοντας περισσότερο τα ψυχεδελικά και Garage σχήματα της δεκαετίας του 1960.
Ένα 8χρονο αγόρι διαφορετικό, ξεχωριστό κι αλλιώτικο. Καταραμένο και προικισμένο ταυτοχρόνως. Καταραμένο να μην ζήσει όπως κανένα άλλο αγόρι της ηλικίας του. Προικισμένο, στα μάτια των άλλων, με δυνάμεις που ξεπερνούν κάθε είδους νόμο και δεσμό που έχουμε φανταστεί και επινοήσει. Τον θεϊκό, τον κοινωνικό, τον επιστημονικό, τον οικογενειακό. Ο 8χρονος ήρωας του "Midnight Special" καθρεφτίζει και αποκρυσταλλώνει ακριβώς αυτό το διαφορετικό. Το οποίο είτε πατάσσεται με συνοπτικές διαδικασίες είτε, στην πιο προσοδοφόρα περίπτωση, γίνεται αντικείμενο καπηλείας και υστεροβουλίας.
Ο Τζον Μάικλ ΜακΝτόνα γεννήθηκε μεν στο Λονδίνο, αλλά οι ιρλανδικές του ρίζες υπήρξαν κάτι παραπάνω από καταφανείς στις δύο πρώτες ταινίες του. Στο τρίτο του πόνημα, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στην 66η Μπερλινάλε, πραγματοποίησε το μεγάλο άλμα.
Το Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50 ήταν μία βιομηχανία ονείρων, γελαστών προσώπων και λουστραρισμένων ελπίδων. Ήταν ένα ξόρκι για την κατήφεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του οικονομικού Κραχ που είχε προηγηθεί. Ήταν μία επιβεβαίωση λαμπρότητας, αισιοδοξίας και νίκης. Ήταν μία πανέμορφη, καλαίσθητη, διασκεδαστική και γουστόζικη βιτρίνα, η οποία, όπως κάθε βιτρίνα, απαιτεί ένα αθέατο, επίπονο και απαιτητικό στήσιμο. Κάποιοι άνθρωποι ήταν υπεύθυνοι για αυτό το στήσιμο, αποτελώντας σε ισότιμο, αν όχι και υπέρτερο, βαθμό την καρδιά και την ψυχή του Χόλιγουντ εκείνης της εποχής, μαζί με σκηνοθέτες, παραγωγούς, σεναριογράφους και ηθοποιούς.
Κατά πάσα πιθανότητα δεν έχετε ακούσει ποτέ το όνομά του, αλλά πιστέψτε μας όταν σας λέμε πως ο Έντι Μάνιξ υπήρξε για ένα (λαμπερό) φεγγάρι ένα από τα σημαντικότητα πρόσωπα της βιομηχανίας του Χόλιγουντ.
Η σειρά “The Shield” του Shawn Ryan έκανε πρεμιέρα στις 12 Μαρτίου 2002 στο FX. Ολοκληρώθηκε το 2008 μετά από επτά σεζόν. Βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Αποτελεί καθαρόαιμη αστυνομική ιστορία και καταπιάνεται με την άσχημη και επικίνδυνη πλευρά του Los Angeles, μέσα από τα μάτια της πειραματικής ομάδας που επιφορτίζεται με το καθήκον της πάταξης του εγκλήματος. Κοινό και κριτικοί την έχουν λατρέψει. Για του λόγου το αληθές, το 2002 κέρδισε Χρυσή Σφαίρα καλύτερης δραματικής σειράς, ενώ –την ίδια χρονιά– ο τρίτης γενιάς Eλληνοαμερικανός πρωταγωνιστής της σειράς Michael Chiklis βραβεύτηκε με Emmy και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ερμηνείας σε δράμα.
Δεν είναι σπάνιο ένας δίσκος με δέκα τραγούδια και διάρκεια μισή ώρα να μοιάζει λίγος, φτωχός, πως δεν έχει λόγο ύπαρξης. Σίγουρα, πάντως, ο Μάνος Χατζιδάκις απέδειξε κάποτε το αντίθετο. Τώρα, το αποδεικνύει με τη σειρά του και ο Θανάσης Χριστοδούλου, γνωστός ως Lumiere, με το ομώνυμο άλμπουμ του.
