Αν μπορούσε κάποιος να δει μόνο μία ταινία στη ζωή του, πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτή θα έπρεπε να είναι το “Citizen Kane” («Ο Πολίτης Κέιν») του Orson Welles. Όσο υπερβολική κι αν ακούγεται αυτή η δήλωση, γεγονός παραμένει ότι 75 χρόνια μετά από την πρώτη της εμφάνιση στις κινηματογραφικές αίθουσες, η ταινία εξακολουθεί να διδάσκεται στις σχολές κινηματογράφου, να εντυπωσιάζει κριτικούς και σινεφίλ και να εμπνέει νέους δημιουργούς. Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Welles, στις 10 Οκτωβρίου του 1985, ξαναθυμόμαστε την πιο εμβληματική του ταινία.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Μέχρι να φτάσουμε στο πρόσφατο φεστιβάλ της Βενετίας και την παγκόσμια πρεμιέρα του biopic για τη ζωή της Jackie Kennedy, με τίτλο “Jackie”, διανύθηκαν πολλά και διάφορα στάδια. Το πρώτο εκ των οποίων ήταν η συγγραφή του σεναρίου από ένα μη επαγγελματία σεναριογράφο. Ο Noah Oppenheim εργάστηκε για σειρά ετών στο τηλεοπτικό δίκτυο NBC, έχοντας διατελέσει επικεφαλής παραγωγός της διάσημης πρωινής τηλεοπτικής εκπομπής Today Show.
Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε με “ Portnoy's Complaint ” (1969), που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1972, σε σκηνοθεσία Ernest Lehman. Επόμενος σταθμός μας “ The Human Stain ” (2000), σε σκηνοθεσία Robert Benton, το 2003, με πρωταγωνιστές τους Anthony Hopkins και Nicole Kidman. Η συνέχεια δόθηκε με “ The Dying Animal ” (2001), το οποίο γυρίστηκε σε ταινία από την Isabel Coixet, το 2008, με κινηματογραφικό τίτλο Η ελεγεία ενός έρωτα και πρωταγωνιστές την Penélope Cruz και τον Ben Kingsley. Το πιο πρόσφατο δείγμα γραφής ήταν “The Humbling” (2009), σε σκηνοθεσία Barry Levinson, το 2014, με πρωταγωνιστές τους Al Pacino και Greta Gerwig.
Εάν ξεκινούσα από τα βασικά στοιχεία που επηρέασαν την κινηματογραφική εμπειρία μου, θα τόνιζα αρχικά πως αγαπώ τον Tim Burton. Σίγουρα, δεν είναι ένας σταθερός καλλιτέχνης και συχνά μοιάζει να λυγίζει κάτω από το αισθητικό βάρος του οράματός του, αλλά είναι ένας από τους εμβληματικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
Ξεφυλλίζοντας το “The Cloud”, το νέο graphic novel των Κ. Ι. Ζαχόπουλου και Vincenzo Balzano, νιώθεις μια τρυφερή μελαγχολία ή, τουλάχιστον αυτό το συναίσθημα δημιουργήθηκε σε μένα τις αμέτρητες φορές που είτε το διάβασα είτε απλά ταξίδεψα, κοιτάζοντας εμμονικά τις ονειρικές εικόνες του. Μία πανέμορφη και αξιοζήλευτη έκδοση, σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα, που φιλοξενεί μια πολύ συγκινητική ιστορία. Ένα παραμύθι που διαδραματίζεται στο μέλλον, χιλιάδες χρόνια μετά την Αποκάλυψη, όταν όλα έχουν πλέον ερημώσει και οι άνθρωποι ζουν πάνω από τα σύννεφα. Στον κόσμο αυτό, ένα αγόρι ταξιδεύει στους ουρανούς μαζί με τον πιστό φτερωτό λύκο του –που είναι και ο αφηγητής αυτής της ιστορίας- προσπαθώντας να βρει την «Ευχή» που θα φέρει ξανά τη ζωή στον πλανήτη. Αγαπημένος μου ήρωας, φυσικά, ο Λύκος!
Γενικά, χαιρόμαστε πολύ, όταν μαθαίνουμε ότι συγκροτήματα που αγαπάμε έρχονται στη χώρα μας, πόσο μάλλον στην πόλη μας (όσοι δεν μένουν Αθήνα ξέρουν). Χαιρόμαστε επίσης, όταν μαθαίνουμε ότι έρχονται μεγάλα ονόματα από θρυλικά συγκροτήματα που αγαπάμε, έχοντας βέβαια πλήρη επίγνωση ότι κατά 99%, το live δεν θα είναι όπως το ονειρευτήκαμε, λόγω της προσέλευσης χιλιάδων μουσικόφιλων, του αχανούς συναυλιακού χώρου, των χιλιάδων ιπτάμενων κινητών, μιας και το HD των ματιών μας δεν είναι αρκετό, και λοιπών δεινών. Όλα αυτά στερούν κάτι από τις καρδιές μας, όταν παρευρισκόμαστε σε μεγάλα μουσικά events, χωρίς βέβαια να μας αποτρέπουν από το να ανατριχιάζουμε εν τέλει 1.578.204 φορές, παρακολουθώντας τον καλλιτέχνη που θαυμάζουμε.
Οι πρώτοι 10 «κράχτες» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 4-13/11/2016
Δύο εικοσάχρονοι που ζουν στο Miami, αποφασίζουν να κάνουν το «μεγάλο» βήμα, ξεκινώντας μια δουλειά ως έμποροι όπλων. Αφορμή στέκεται ένα πρόγραμμα του αμερικανικού στρατού, που δίνει την ευκαιρία σε μικρές επιχειρήσεις να υπογράψουν συμβόλαια για εξοπλισμό όπλων με την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Στην πορεία θα γνωρίσουν μια ανέλπιστη επιτυχία, αλλά επίσης θα συνειδητοποιήσουν πως μάλλον έχουν πέσει στα πολύ βαθιά, όταν καλούνται να διεκπαιρεώσουν μια συμφωνία 300 εκατομμυρίων δολλαρίων, και βρίσκονται αντιμέτωποι με επικίνδυνους λαθρεμπόρους όπλων, αλλά και τη διεφθαρμένη αμερικανική δικαιοσύνη.
Η Annie Leibovitz γεννήθηκε σαν σήμερα (2 Οκτωβρίου) το 1949, στο Waterbury του Connecticut. Με μία καριέρα αξιοζήλευτη, είναι μια από τις πιο αναγνωρισμένες γυναίκες φωτογράφους, ενώ συγκαταλέγεται στους καλύτερους φωτογραφους πορτραίτων της Αμερικής, αποθανατίζοντας αμέτρητες προσωπικότητες. Με την ιδιαίτερη αισθητική της, έβαλε την προσωπική της σφραγίδα στα περιοδικά Rolling Stone και Vanity Fair.
Υπήρξαν πολλές φορές που άκουσα ανθρώπους να λένε ότι το ν’ ακούς μια νοσταλγική μουσική δεν προσφέρει κάτι στο σήμερα ή στο αύριο. Εν μέρει, ίσως να έχουν δίκιο. Από την άλλη, ποιος είπε ότι κάτι που σε ταξιδεύει στο παρελθόν δεν μπορεί να είναι απολαυστικότερο από κάτι καινούργιο; Ποιος είπε ότι αν ξανακούσουμε τη μουσική των Rush και των Genesis, τις μελωδίες των Socrates και την κιθαριστική ταχύτητα του Al Di Meola από νέους μουσικούς, κάτι σπουδαίο θα χαθεί; Οι Mother Turtle αδιαφορούν περί αυτών, παραδίδοντας εαυτούς στην έμπνευση της στιγμής, και μας χαρίζουν ακόμη ένα συλλεκτικό κέλυφος.