Ο όρος “No Wave” σημαίνει τίποτα και τα πάντα. Κενός συγκεκριμένου νοήματος, το No Wave υποδηλώνει την άρνηση, τον αποτροπιασμό, την απόρριψη και την ανάγκη για εύρεση νέων, ριζοσπαστικών φορμών έκφρασης αλλά και αυτοολοκλήρωσης. Με σχετικά μικρή διάρκεια ζωής, το No Wave κίνημα χαρακτήρισε ένα μεγάλο αριθμό μουσικών, εικαστικών, κινηματογραφιστών και διαφόρων άλλων καλλιτεχνών, που η κοσμοθεωρία και η καλλιτεχνική τους αντίληψη επαναπροσδιόρισαν την Avant Garde (1) σκηνή της Νέας Υόρκης, θέτοντας νέα θεμέλια και δεδομένα για τη μετέπειτα πορεία της underground κουλτούρας της μητρόπολης. Αν και το No Wave έχει ευρύ καλλιτεχνικό φάσμα επιρροής, το παρόν άρθρο θα περιοριστεί στο μουσικό κομμάτι του κινήματος, εξετάζοντας τους κυριότερους εκφραστές του, τις επιρροές τους αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο που συνέβαλε στη δημιουργία του.
Άλλαι Τέχναι
Το 1988, ο Krzysztof Kieślowski αναλαμβάνει να γυρίσει δέκα ωριαίες τηλεταινίες για λογαριασμό της πολωνικής τηλεόρασης. Στο πλευρό του έχει τους συνεργάτες που θα τον συντροφεύσουν σε όλη του την καριέρα, τον Krzysztof Piesiewicz στο σενάριο και τον Zbigniew Preisner στο μουσικό score.
Παρατηρώντας το πρόγραμμα και τα τοπία της φύσης, η Loreal Prystaj τοποθετεί τον εαυτό της στο περιβάλλον, καθώς η φύση… αντικρύζει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Αν η γνωστή ρήση «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» έχει κάποια ισχύ και βάση, τότε οι Whatever End έχουν χτίσει στέρεα θεμέλια και θα πρέπει να εύχονται να είναι μακρύς ο δρόμος τους.
Ο Drew McDowall είναι ίσως από τις πιο διακριτικές μορφές της πειραματικής σκηνής. Έχοντας στο βιογραφικό του πολλά φεγγάρια ως μέλος των Coil και των Psychic TV, ο Drew ξεκίνησε το 2015 την προσωπική του πορεία με ένα project στο οποίο η εμπειρία ακούγεται διάχυτη. Αυτή η παραμονή του όμως στο «φόντο» των καταστάσεων απέδωσε τον πρώτο καρπό με το "Collapse" και, στη συνέχεια, προχώρησε στο εν λόγω αριστούργημα.
Όταν βλέπουμε κινηματογραφικό ήρωα να φυλακίζεται άδικα, να προσπαθεί να πάρει την εκδίκησή του, να έχει να αντιπαλέψει τους προσωπικούς του δαίμονες στα στενά όρια ενός ιδρύματος, συγκινούμαστε πάντα. Πόσο μάλλον αν έχουμε καλό σενάριο, καλοδουλεμένη σκηνοθεσία και δυνατό καστ, ε, τότε μιλάμε για αριστουργήματα της μεγάλης οθόνης. Και ευτυχώς, τέτοια έχουμε δει πολλά.
Η Δάφνη Ζουρνατζή είναι μια νέα μουσικός και ερμηνεύτρια που χτίζει βήμα το βήμα τη μουσική της διαδρομή. Από την Πάτρα στην Κέρκυρα και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, από εκεί σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός μουσικής και από εκεί τελικά στην Αθήνα. Συνεργάτης του Γιάννη Μαρκόπουλου αλλά και με πολλές ακόμα συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής, η Δάφνη είναι για πολλούς που την έχουν ακούσει μια πολύ ξεχωριστή φωνή, σπάνιας ζεστασιάς. Μια μουσικός που σίγουρα θα μας απασχολήσει πολύ στο άμεσο μέλλον!
O αυθεντικός γαλλικός τίτλος της έκτης μεγάλου μήκους ταινίας του Martin Provost εγκολπώνει πολύ πιο περιεκτικά το νόημά της, σε σύγκριση τουλάχιστον με την ελληνική απόδοση του «Μικρά βήματα».
Βρεθήκαμε στη συνέντευξη τύπου της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας της Κλειώς Φανουράκη «Ξα μου». Η ταινία, γυρισμένη εξ’ ολοκλήρου στην Κρήτη, με τους Γιώργο Χωραφά, Λευτέρη Ελευθερίου, Σοφία Χιλλ, Άννα Φόνσου, Ζωή Χωραφά, Τατιάνα Καλάντζη, Νίκο Μπουσδούκο, Αλέξανδρο Μυλωνά και Μάνο Πετράκη, υπόσχεται μια δροσερή ματιά στη ζωή του νησιού με δράση που εκτυλίσσεται μεν σε καιρό κρίσης, αλλά οραματίζεται ένα ατέλειωτο κρητικό καλοκαίρι.