Όταν πρόκειται για τέχνη, δεν μου αρέσουν οι κλισέ εκφράσεις. Ειδικά εκείνες σχετικά με το πόσο καλύτερη ήταν η μουσική παλιά. Ποτέ δεν ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήμασταν εμείς και το πώς την βιώναμε. Και, τα τελευταία χρόνια, το μοναδικό πράγμα που μου έχει λείψει είναι εκείνο το μαγικό συναίσθημα όταν ανακάλυπτες έναν καλλιτέχνη ή ένα τραγούδι και πίστευες πως μιλάει για σένα. Ήταν κάτι υπέροχο, το οποίο ήμουν βέβαιος ότι ως μεγαλύτερος και εμπειρότερος δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισα τον Jason Isbell.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Πόσο πίσω μας βρίσκεται άραγε το 1864, και πόσο απέχει ο εμφύλιος πόλεμος από τις έμφυλες συγκρούσεις; Αυτό είναι το ερώτημα που με κατατρύχει καθώς βγαίνω μουδιασμένα και νωχελικά από τον κινηματογράφο, έχοντας μόλις παρακολουθήσει το τόσο άρτια δουλεμένο “The Beguiled” της πολυσχιδούς κι αιωνίως νέας Sofia Coppola. Η κοινωνία και οι ρόλοι που μας αποδίδονται εντός αυτής αποτελούν αίνιγμα δυσεπίλυτο, αγωνιωδώς επίκαιρο και ζωτικό. Η κοινή λογική, η ιστορία αλλά και η σύγχρονη καθημερινότητα -όσο κι αν αυτό αποτελεί πικρή αλήθεια- βεβαιώνουν σταθερά πως οι έμφυλοι ρόλοι που υιοθετούμε και εν τέλει επωμιζόμαστε στο δημόσιο βίο καθορίζουν τις σχέσεις μας και την αλληλεπίδρασή μας με το αντίθετο φύλο, προδιαγράφουν σκέψεις κι αντιδράσεις που μάλλον θα ήταν διαφορετικές αν «άντρες» και «γυναίκες» ζούσαν σε δυο τελείως ξέχωρες και παράλληλες πραγματικότητες. Όμως δεν ζουν.
Το νυχτερινό περπάτημα στην πόλη μπορεί να προσφέρει κάτι διαφορετικό, έχοντας τη δυνατότητα να μεταβάλλει τις, βαθιά ριζωμένες και φαινομενικά λογικές, προδιαθέσεις μας απέναντι στο αστικό περιβάλλον. Αυτή η λίστα μπορεί να αποτελέσει τον ιδανικό φίλο, συνοδοιπόρο ή οδηγό για νυκτόβιες περιπλανήσεις και αναζητήσεις.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Diane Ackerman, το ''Τhe Zookeeper's Wife'', αφηγείται μια άγνωστη πτυχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αναδεικνύει το μεγαλείο της ανθρώπινης αλληλεγγύης και την αυτοθυσία στο όνομα της σωτηρίας.
Ο πιο αξιαγάπητος ηθοποιός του Hollywood κλείνει τα 61!
To 1986, οκτώ χρόνια μετά το ξεκάθαρα μπεργκμανικό “Interiors”, ο Woody Allen βρίσκεται και πάλι σε ινγκμαρική διάθεση (όπως θα διαφανεί και την επόμενη χρονιά, με το “September”). Χρησιμοποιώντας μία αφηγηματική πλατφόρμα που κλείνει το μάτι στη δομή του «Φαννύ και Αλέξανδρος» (1984) και επιλέγοντας ένα τίτλο που παραπέμπει στο θρυλικό «Ο Ρόκο και τα αδέρφια του» (1960), από τον Luchino Visconti, ο Woody θα παραδώσει την πιο πολυσχιδή του ταινία. Αντί για χριστουγεννιάτικα δείπνα, όπως στην ταινία του Bergman, ο Woody θα συγκεντρώσει την κομπανία του γύρω από τραπέζι της Γιορτής των Ευχαριστιών. Και θα υμνήσουν όλοι μαζί την αιωνίως ατελή, τρωτή και λειψή ανθρώπινη φύση τους. Μπλεγμένοι σε ένα, εργοστασιακών προδιαγραφών, γαϊτανάκι αστοχιών, παραπλανήσεων και εναγκαλισμών της απολαυστικής ματαιότητας.
Ο Marc Chagall αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της εικαστικής κουλτούρας του περασμένου αιώνα, με καλλιτεχνική παραγωγή πολλών δεκαετιών, που δεν μαρτυρά μόνο ποσότητα αλλά και μεγάλο εννοιολογικό και τεχνικό βάθος. Είναι ένας από τους πατέρες του μοντερνισμού, ένας από τους καλλιτέχνες που συνέβαλαν στη μετάβαση από τον ακαδημαϊσμό του 19ου αιώνα στην καλλιτεχνική ελευθερία του 20ού.
Ο Hans Bellmer δημιούργησε ένα συναισθηματικό, διανοητικό και ερωτικό έργο, το οποίο συνεχίζει να εμπνέει τον κόσμο της τέχνης μέχρι και σήμερα. Ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που χρησιμοποίησαν τα πάθη της ψυχής και του σώματος για να καταγγείλουν τα σύγχρονά τους πολιτικά καθεστώτα.
Ο Βρετανός Nicky Hamilton είναι φωτογράφος και πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής στη διαφημιστική εταιρία M and C Saatchi. Η τεχνική του είναι άκρως κινηματογραφική, καθώς ο ίδιος σχεδιάζει και χτίζει μόνος του λεπτομερή σκηνικά για να δημιουργήσει εικόνες εξαιρετικής λεπτομέρειας και αφήγησης. Η δουλειά του εξερευνά τη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων του παίζοντας με συμβολισμούς, προκειμένου να δημιουργήσει μια υποβλητική ατμόσφαιρα.
Ο όρος “No Wave” σημαίνει τίποτα και τα πάντα. Κενός συγκεκριμένου νοήματος, το No Wave υποδηλώνει την άρνηση, τον αποτροπιασμό, την απόρριψη και την ανάγκη για εύρεση νέων, ριζοσπαστικών φορμών έκφρασης αλλά και αυτοολοκλήρωσης. Με σχετικά μικρή διάρκεια ζωής, το No Wave κίνημα χαρακτήρισε ένα μεγάλο αριθμό μουσικών, εικαστικών, κινηματογραφιστών και διαφόρων άλλων καλλιτεχνών, που η κοσμοθεωρία και η καλλιτεχνική τους αντίληψη επαναπροσδιόρισαν την Avant Garde σκηνή της Νέας Υόρκης, θέτοντας νέα θεμέλια και δεδομένα για τη μετέπειτα πορεία της underground κουλτούρας της μητρόπολης. Αν και το No Wave έχει ευρύ καλλιτεχνικό φάσμα επιρροής, το παρόν άρθρο θα περιοριστεί στο μουσικό κομμάτι του κινήματος, εξετάζοντας τους κυριότερους εκφραστές του, τις επιρροές τους αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο που συνέβαλε στη δημιουργία του.