Δεσμοί αίματος και ενοχής στο “Sami Blood” της Amanda Kernell.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Παγκόσμια Ημέρα Χορού σήμερα και διαλέγουμε εφτά ταινίες με θέμα τον χορό που αγαπάμε πολύ!
Πόσο επιβλητικά καλαίσθητος κι εκλεπτυσμένος, πόσο ξεχωριστός, πόσο σπουδαίος είναι στ’ αλήθεια ο σκανδιναβικός κινηματογράφος; Απόμακρος, σκοτεινός κι ανεξιχνίαστος μα την ίδια ακριβώς στιγμή αληθινά και βαθιά γήινος· ανθρώπινος στον πυρήνα του, με ρεαλιστικές ανησυχίες και αδυσώπητα ερωτηματικά που κατατρύχουν παραδοσιακά τον άνθρωπο σ’ όλη τη διαδρομή της ύπαρξής του. Πρόκειται ίσως για το καλύτερο δείγμα του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά, κι αυτό επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά στην καινούργια ταινία του Joachim Trier, του παλαβού Νορβηγού που ανάμεσα στο πλούσιο παλμαρέ του δεσπόζει (πάντα σύμφωνα με τη γνώμη του γράφοντος) μια από τις σπουδαιότερες σκανδιναβικές ταινίες όλων των εποχών, το θεσπέσιο “Oslo, 31. August”.
Ο William Turner θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ρομαντικούς ζωγράφους αφού έδωσε νέα πνοή και ιδέες στη ζωγραφική και ιδιαίτερα στην τοπιογραφία. Ήταν ένας ιδιαίτερα εργατικός καλλιτέχνης· άφησε πίσω του πάνω από 2.000 έργα ζωγραφικής και χιλιάδες άλλα σκίτσα και σχέδια, προσφέροντας μία από τις σημαντικότερες κληρονομιές της βρετανικής τέχνης.
Υπάρχει ένας άγραφος -αλλά συχνά επιβεβαιωμένος- κανόνας, ο οποίος υπαγορεύει ότι πολλοί σπουδαίοι σκηνοθέτες καταλήγουν, έστω και ασυναίσθητα, να γυρίζουν την ίδια ταινία, σε ολόκληρη την καριέρα τους. Προφανώς όχι με τη μορφή ακριβούς διπλοτυπίας, αλλά μέσα από απροσμέτρητες παραλλαγές που στροβιλίζονται γύρω από ένα κοινό νοηματικό, εννοιολογικό, συμβολικό, αισθητικό άξονα. Το σύμπαν του Wes Anderson, εκ πρώτης όψεως, εμπίπτει στο βεληνεκές αυτού του κανόνα. Ένα βασίλειο της αέναης συμμετρίας, της ιδεοληπτικής λεπτομέρειας, των παστέλ κάδρων. Ένας κόσμος του φετιχισμού των μικρών αντικειμένων, των ψυχαναγκαστικών ενδυματολογικών επιλογών που ομοιάζουν με στολές. Με τρυφερά τράβελινγκ και στιβαρά jump cuts που απομονώνουν τους ήρωες της ταινίας σε ένα σύμπαν ξεκούδουνο και απομακρυσμένο από τον θορυβώδη έξω κόσμο.
Τούτη η ταινία του Tony Gatlif δεν ήταν η καλύτερη που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Με διαφορά, όμως, αποτέλεσε την πλέον αγαπημένη μας! Εκεί, προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα, ως μοναδική νέα ταινία του προγράμματος “Cinéma de la plage”. Ουσιαστικά, είναι ένα πρόγραμμα που δομείται από ταινίες οι οποίες προβάλλονται στην παραλία των Καννών, κάτι σαν θερινός κινηματογράφος με δωρεάν είσοδο. Και επιλέχτηκε τούτη η ταινία για προφανείς λόγους. Μπόλικη μουσική, χορός, ευθυμία παντού.
Εργασίες, σκαλωσιές, εργοτάξια, τρυπάνια, σωλήνες, κλάγγες μετάλλων, σκόνη και ιδρώτας, σε μια πολύβοη συνοικία, στη Βηρυττό του Λιβάνου. Μια υδρορροή, που έχει τοποθετηθεί παράτυπα, και στάζει νερά. Ένας φανατικός Χριστιανός, αρχιμηχανικός ενός συνεργείου αυτοκινήτου, ορκισμένος ακόλουθος του ντόπιου Χριστιανικού Κόμματος. Ένας Παλαιστίνιος πρόσφυγας, επικεφαλής των πολεοδομικών έργων μιας κατασκευάστριας εταιρίας, που έχει βρει καταφύγιο, όπως πάμπολλοι ξεριζωμένοι συμπατριώτες του, στον Λίβανο. Μια επίμονη διαφωνία, μια φιλονικία φαινομενικά υπερβολική και τραβηγμένη από τα μαλλιά. Κι ενώ η όλη αντιπαράθεση μοιάζει, σε πρώτο επίπεδο, να έχει ξεπηδήσει από αυτό το -πάντα φορτισμένο- τίποτα της καθημερινότητας, σχεδόν αμέσως κυοφορείται η υπόνοια πως αυτό που βλέπουμε είναι μονάχα η αφορμή και όχι η αιτία.
Λεπτή ανδρική σιλουέτα, με αδρά χαρακτηριστικά και καλοσχηματισμένο μαύρο μουστάκι, έντονα λευκό μακιγιάζ, άθλια κουρελιασμένα ρούχα που φανερώνουν μια υποψία φράκου, υπερμεγέθη παπούτσια που δυσκολεύουν το περπάτημα, χωρίς να λείπει βέβαια και ένα μικρό ημίψηλο μαύρο καπέλο, ενώ το πορτρέτο ολοκληρώνεται με το μπαστούνι απο μπαμπού που κουβαλάει πάντα μαζί του ο μικρόσωμος αυτός άνδρας. Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι μια περιγραφή ενός απο τους πιο γνωστούς κι αγαπημένους ήρωες στην εποχή του βωβού κινηματογράφου, του πασίγνωστου Σαρλώ. Πίσω όμως απο αυτήν την κλασική φιγούρα, που έχει συνδεθεί με την απόρριψη παρά την ευγενή προσπάθειά του να ενταχθεί στην ίδια εκείνη κοινωνία στην οποία εναντιώνεται, κρύβεται ο διάσημος ηθοποιός και σκηνοθέτης Charlie Chaplin.
Ο Benjamin Von Wong είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις επικές φωτογραφίες του που καταγράφουν τις ατρόμητες περιπέτειές του. Το υπερρεαλιστικό καλλιτεχνικό του στυλ αιχμαλωτίζει την καρδιά και το μυαλό των θεατών, μια μίξη ειδικών εφέ και καινοτόμων ιδεών που είναι προορισμένες να γίνουν viral και να προκαλέσουν συζητήσεις.
Ο Pablo Picasso είναι αδιαμφισβήτητα ο καλλιτέχνης που σημάδεψε με το έργο του τον 20ο αιώνα όσο κανείς ομότεχνός του, έργο το οποίο εκτείνεται σε σχεδόν επτά δεκαετίες και περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές τεχνικές και επιρροές, αριθμώντας συνολικά περίπου 50.000 κομμάτια (ανεξαρτήτως είδους). Λόγω αυτής της πλούσιας εικαστικής παραγωγής, κατάφερε να βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο των εικαστικών τεχνών, εμπνέοντας πολλές γενιές καλλιτεχνών σε όλες τις φάσεις της καριέρας του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η λεγόμενη «Ροζ Περίοδος», μία πρώιμη εποχή της καριέρας του που ξεκίνησε το 1904 και ολοκληρώθηκε το 1906.