Ο Rodger Hodgson μπορεί να μην είναι ονομαστικά ιδιαίτερα γνωστός στην Ελλάδα, αλλά τραγούδια όπως το “Logical Song” είναι σίγουρα πασίγνωστα!
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Η Inga Copeland παρουσίασε τον περασμένο Μάιο το πρώτο solo, self-released album της στο Plastic People του ανατολικού Λονδίνου. Tο Artcore ήταν εκεί.
Πόσες φορές σου έχει συμβεί να ακούσεις ένα τραγούδι και να νιώθεις κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα να σου διαπερνά το κορμί; Ή με το που παίξουν οι πρώτες νότες μιας μελωδίας να γεμίζει η ψυχή σου θλίψη ή απρόσμενη ευτυχία ανάλογα με τις αναμνήσεις που έχουν ταυτιστεί μαζί της; Μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται τετριμμένα και υπέρ του δέοντος συνηθισμένα, ταυτόχρονα όμως αποτελούν κληρονομιά που μας μετέδωσαν χιλιάδες χρόνια πριν οι πρόγονοί μας, οδηγώντας μας σήμερα στο συμπέρασμα πως μπορεί τελικά η μουσική να είναι ο βασικός λόγος που το ανθρώπινο είδος σκαρφάλωσε με γρήγορους ρυθμούς στην κορυφή των έμβιων όντων του πλανήτη μας.
Καθώς ο καιρός ανοίγει, ανοίγει και η όρεξη για «μουσικές»!! «Μουσικές» που σε ταξιδεύουν σε αλλά μέρη και φέρνουν κοντά ανθρώπινες κουλτούρες και αξίες. Έτσι και εγώ αποφάσισα σήμερα να γράψω για το πάντρεμα, το δέσιμο, το πείραμα, το μαγείρεμα των διαφόρων ανά τον κόσμο μουσικών παραδόσεων. Θα αναφέρω λοιπόν μερικά παραδείγματα ώστε να ανοίξω την όρεξη σας και να κινήσω την περιέργεια σας για την όμορφη αυτή μίξη μουσικών ήχων.
Προσπαθούμε να ξεχάσουμε την απογοήτευσή μας για το ότι η σειρά δεν ακολούθησε το -αληθινά επικό – φινάλε του 3ου βιβλίου και επικεντρωνόμαστε στην ουσία του Game of Thrones που αποτελεί τον άξονα του τελευταίου επεισοδίου: Τα παιδιά.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία επιστημονικής φαντασίας, βασισμένη σε ένα γαλλικό graphic novel του 1982, αποτελεί η πρώτη αγγλόφωνη απόπειρα του Bong Joon-ho, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Chris Evans, Jamie Bell, John Hurt, Song Kang-ho, Ed Harris και μια αγνώριστη όσο και απολαυστική Tilda Swinton. Πρόκειται για μια ταινία με σαφείς πολιτικές και οικολογικές αιχμές.
Πάντα ζήλευα και ζηλεύω τους ταλαντούχους ανθρώπους. Αυτή τους η ικανότητα να μπορούν να βλέπουν την ζωή από άλλο πρίσμα ώστε να εκφράζουν τα όσα κρύβει η ψυχή τους, χωρίς χιλιοειπωμένα λόγια μα με στίχους, τραγούδια, μουσικές, εικόνες και πάει λέγοντας, πάντα έκανε τις χορδές της δικής μου ψυχής να πάλλονται. Ακόμη περισσότερο θαυμάζω τέτοια ταλαντούχα πλάσματα που γεννιούνται σε μικρές πόλεις μικρών ευκαιριών και όμως ενάντια στις δυσκολίες, κυνηγάνε ασταμάτητα το όνειρο και ταξιδεύουν σε ομορφότερους κόσμους μακριά από κρίσεις οικονομικές και συναισθηματικές. Έτσι μοιράστηκα ένα βροχερό καλοκαιρινό απόγευμα με τον Δημήτρη Βαβλιάρα – επίκαιρα και ποιητικά βροχερό θα έλεγα, για να ταιριάζει με τον καινούριο του δίσκο «Πάλι Βρέχει» τον οποίο και κοντεύω κυριολεκτικά να λιώσω στο cd player μου.
Ένα πρωτότυπο φωτογραφικό project από το μακρινό 1996 και τον Σουηδό φωτογράφο Ulf Lundin.
«Τελειώνει πάντα έτσι, με το θάνατο. Πρώτα όμως, υπήρξε η ζωή, κρυμμένη πίσω από τα μπλα μπλαμπλα…Όλα έχουν κατακαθίσει κάτω από τη φλυαρία και το θόρυβο. Η σιωπή και το συναίσθημα, η συγκίνηση και ο φόβος. Οι ισχνές, ασταθείς αναλαμπές ομορφιάς. Όλα θαμμένα κάτω από την κουβέρτα του άγχους για να είσαι κάποιος στον κόσμο. Μπλα μπλαμπλα…»
Επεισόδιο νούμερο 9. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό για την συγκεκριμένη σειρά. Κι ενώ περιμένουμε τον κακό χαμό, ο κακός χαμός έρχεται εν μέρει και κάτι σαν να μας λείπει απ' το επεισόδιο. Ιδέα μου είναι ή πρόκειται για το «χειρότερο» ένατο επεισόδιο Game of Thrones;