Some animals are always more equal than others. After the Rebellion in Orwell’s “Animal Farm”, pigs and dogs ended up having both their share of equality and then some. Nassos Vakalis, Emmy-winning Greek animation director and animator continues on a similar metaphorical path with his “Dinner For Few”. Anthropomorphic pigs have now occupied places at the dinner table while a human services the machinery that feeds their endless dining. Leftovers are thrown to the cats scrambling under the table.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Εικόνες μια άλλης εποχής, τραβηγμένες σε ένα από τα ομορφότερα νησιά της Ελλάδος, «έρχονται» στο σήμερα μέσα από τον φακό του Χρυσόστομου Γαλαθρή.
Ο Dirk Gently αναλαμβάνει την εξιχνίαση υποθέσεων με την πεποίθηση ότι όλα τα γεγονότα που σου συμβαίνουν, συνδέονται μεταξύ τους, ώστε να σε οδηγήσουν στην λύση του μυστηρίου.
Λατρεύουμε τα cd μας. Μας βολεύουν τα mp3s, παθιαζόμαστε με τα βινύλια, αλλά τα cd είναι σαν εκείνο το παλιό πουλόβερ, ή εκείνα τα λιωμένα παπούτσια, που ίσως να μην είναι glamorous, αλλά σε βολεύουν περισσότερο και από το δέρμα σου. Δε χαλάνε (σχεδόν) με τίποτα, χωράνε 80 λεπτά μουσική, έχουν ήχο-κρύσταλλο και χωράνε στην τσέπη σου, με τα 12 εκατοστά διάμετρό τους. Αλήθεια όμως, γιατί να είναι 12 εκατοστά; Και γιατί 80 λεπτά; Κυρίες και κύριοι, αυτός είναι ο Norio Ohga.
To Artcore magazine συνεχίζει τις βόλτες του στις ομορφιές του Μανχάταν. Οδηγίες χρήσεις του παρόντος κειμένου:
Ο κύριος van Meegeren, γεννημένος στα τέλη του 19ου αι. στην Ολλανδία, σπουδαγμένος ζωγράφος και κατακαρδιωμένος από τις αρνητικές κριτικές που είχε λάβει το έργο του, βρέθηκε σε ηλικία 56 χρονών να κατηγορείται για εσχάτη προδοσία της χώρας του και για συνεργασία με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Π. Π.
Τεράστιες εμπορικές επιτυχίες από καλλιτέχνες που κατάφεραν να κάνουν πραγματικότητα τη ρήση του Άντυ Γουόρχολ για τα 15 λεπτά διασημότητας… ίσως και για λίγο παραπάνω.
O Piet Mondrian έφτασε στη Νέα Υόρκη σε ηλικία 70 ετών. Έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή του στο Μανχάταν, ζαλισμένος από τα φώτα της πόλης, μαγεμένος από τις μελωδίες της boogiewoogie -jazz και δημιουργικός όσο ποτέ ξανά. Φτάσαμε στη Νέα Υόρκη στα μέσα ενός βροχερού Αυγούστου. Μέσα στο μυαλό υπήρχαν αναμνήσεις από τα ταξίδια των παιδικών χρόνων θολές και αποσπασματικές: Να περπατάω στα γεμάτα πλήθος πεζοδρόμια φορώντας τον κόκκινο μου σκούφο, μια πωλήτρια στα Macys που νόμιζα πως είναι η Barbie, να μου λένε «εδώ σκότωσαν τον Lennon» και εγώ να μην έχω ιδέα ποιος είναι αυτός o Lennon, ένα λαχταριστό μπέργκερ στο ελληνικό εστιατόριο κοντά στους δίδυμους πύργους, η πρώτη νιφάδα χιονιού που έπιασα ποτέ στα χέρια μου, χριστουγεννιάτικα δέντρα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, εγώ να βάζω τα κλάματα σε ένα μιούζικαλ του Broadway για τα Χριστούγεννα του θείου Σκρουτζ επειδή φοβήθηκα τους Μουργολύκους…
Ριψοκίνδυνοι φωτογράφοι εξερευνούν κτίρια και άλλα μέρη, τα οποία για το ευρύ κοινό είναι απροσπέλαστα. Εγκαταλελειμμένα λούνα παρκ, εργοστάσια, αχρησιμοποίητα δημόσια κτίρια, ακόμα και επαύλεις που οι ιδιοκτήτες τους άφησαν για άγνωστους λόγους, παραδίδονται άνευ όρων στο φακό των εξερευνητών τους και μας παρουσιάζονται με όλη τη μαγεία και την ομορφιά τους.