Χαίρομαι ιδιαίτερα, όταν στις περιηγήσεις μου στο χάος του διαδικτύου ανακαλύπτω εξαιρετικούς καλλιτέχνες και φωτογράφους από όλον τον κόσμο. Ένας από αυτούς που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες είναι ο βρετανός φωτογράφος David Solomons.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
«Φαντάζομαι να της ανοίγω διάπλατα το κεφάλι. Να ξετυλίγω το νήμα του μυαλού της. Προσπαθώντας να βρω απαντήσεις.» Αυτά είναι σε ελεύθερη μετάφραση περίπου τα μισά από τα εναρκτήρια, εκτός οθόνης, λόγια του Νικ Νταν (του Μπεν Άφλεκ δηλαδή). Λόγια που ψάχνουν απαντήσεις σε κάποια άλυτα ερωτήματα που μόλις έχουν τεθεί. Τι σκεφτόμαστε; Τι νιώθουμε; Γιατί πληγώνουμε ο ένας τον άλλο; Όσο ακούμε αυτά τα λόγια, εντός οθόνης βλέπουμε ένα ξανθό γυναικείο κεφάλι (της Ρόζαμουντ Πάικ) που αναπαυόταν σε ένα μαξιλάρι να γυρνά κάπως απότομα προς το μέρος μας. Το έχει ξυπνήσει ένα χάδι, αλλά το βλέμμα δεν είναι τρυφερό. Είναι βαθύ και λίγο τρομακτικό.
Ο Οκτώβριος κινηματογραφικά προβλέπεται ενθουσιώδης ως το τέλος του… Ξεκινώντας από το πολυσυζητημένο «Το Κορίτσι Που Εξαφανίστηκε», για το οποίο πρέπει να κλείσεις θέση από νωρίς για να βρεις εισητήριο και την υπερφίαλη εμφάνιση του Ζεράρ Ντεπαρτιέ στον ρόλο του Στρος Καν, ως την κινηματογραφική ανάγνωση του βίου και της πολιτείας του Κόμη Δράκουλα, την ελληνική εκπροσώπηση του Πάνου Κούτρα, τις θετικά αξιολογημένες εμφανίσεις του Τζακ Ο’ Κόνελ και την προτεινόμενη για Όσκαρ – ευελπιστούμε – εμφάνιση του αγαπημένου μας Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στον Δικαστή! Οι αρθρογράφοι του Artcore σας προδιαθέτουν ευχάριστα… ή δυσάρεστα για ορισμένες από αυτές!
«Αλήθεια τόσο σύντομα να σπρώξει το μυαλό σε ένα ατέλειωτο ξεδίπλωμα με θύμισες, παλιές εικόνες και αισθήσεις να σε τραβάν απ' τον λαιμό για να μιλήσεις, και να γυρίσεις προς τα όμορφα επιτελούς το βλέμμα σου»… Αυτά τα λόγια των Active Member μου έρχονται στο μυαλό κοιτώντας τα έργα του Skitsofreni. Δίπλα στους ποιητές του δρόμου, ένας ταλαντούχος ζωγράφος με άχρωμα κτίρια για καμβάδες, ποιητές και ήρωες της διπλανής πόρτας για οδηγούς και ένα μονίμως «πεινασμένο» μυαλό για όνειρα. Τα έργα τέχνης βγήκαν από τα μουσεία και τις γκαλερί και ήρθαν πιο κοντά μας, στους δρόμους και στα τοιχάκια μας και βρήκαμε τον άνθρωπο που ευθύνεται για αυτήν την τόσο υπέροχη αλλαγη.
Μία ταινία που δίχασε -κυρίως τον κόσμο, παρά τους κριτικούς- παρουσιάζουμε σήμερα. Αποτελεί ίσως την κορυφαία μέχρι σήμερα στιγμή του σκηνοθέτη και της πρωταγωνίστριάς του, μία σκοτεινή περιήγηση -μέσω της επιστημονικής φαντασίας και των αλληγοριών που επιτρέπει- στη διερεύνηση της ομορφιάς, της σαγήνης και της ανθρωπινότητας της ίδιας.
Με το σινεμά έχω μια περίεργη σχέση… Δεν πηγαίνω σε αίθουσα παρά μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις ή στις προβολές της κινηματογραφικής λέσχης της περιοχής μου! Βλέπω όμως άπειρες ταινίες! Από τη μεγαλύτερηχαζοταινία που θα βγει απευθείας στο βιντεοκλάμπ μέχρι τις ταινίες που φορτώνονται, δικαιολογημένα ή άδικα, με ένα σωρό βραβεία και αγαλματάκια… Αυτό δεν γινόταν πάντα. Παλιότερα είχα την τάση να βλέπω μόνο επικά έργα και μυθοπλασίες! Αφορμή για να γίνω λάτρης του σινεμά, όσο κι αν ακουστεί περίεργο, ήταν το αγαπημένο μου site τεχνολογίας!!! Εκεί, υπήρχε φόρουμ το οποίο εστίαζε στην κινητή τηλεφωνία κατά 80%, στους υπολογιστές κατά 15% και αφιέρωνε και ενα πολύ σεβαστό 5% για θέματα που αφορούσαν ταινίες, σειρές, ρολόγια, μουσική, φαγητό κλπ… Σε αυτή την τόση δα γωνίτσα, που μπορούσες να διαβάσεις (ή να γράψεις) για σινεμά, διεξαγόταν μεταξύ των χρηστών ένα πολύ ωραίο παιχνίδι!!
Ο Γιάννης Κουνέλλης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1936. Η μεγάλη του αγάπη για τον ζωγράφο Vincent Van Gogh ήταν αυτή που τον οδήγησε να ασχοληθεί με την τέχνη, αλλά και τον ώθησε να φύγει στο εξωτερικό απ’ το να παραμείνει στην πατρίδα του. Αφού απορρίφθηκε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, το 1956 τον βρίσκει να σπουδάζει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Ρώμης.
Είκοσι χρόνια συμπληρώθηκαν από τη στιγμή που τα “Φιλαράκια” συστήθηκαν στο κοινό της μικρής οθόνης. Η ιστορία των έξι φίλων, Ρέιτσελ, Φοίβη, Ρος, Τζόι, Τσάντλερ και Μόνικα, κράτησε για 10 χρόνια δημιουργώντας ένα τηλεοπτικό φαινόμενο που ανάλογο δεν είχε εμφανιστεί στην ιστορία.
Ανήκω και εγώ σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που λατρεύουν να «μισούν» την Apple για τα υπερτιμολογημένα μοντέλα της σε όλες τις κατηγορίες προϊόντων, αλλά παρ’ όλα αυτά παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή την παρουσίαση του νέου iPhone και του νέου ρολογιού της εταιρίας του Πάλο Άλτο, για να έχω επιχειρήματα στον πόλεμο που ξεκινάει παραδοσιακά στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο σε όλα τα social media and forums.
Ο Γερμανός αρχιτέκτονας Mies van der Rohe, είχε πει το περίφημο “Less is more” και δημιούργησε τη δική του σχολή. Το νόημα αυτής της φράσης τηρεί ευλαβικά ο Akos Major, Πολωνός αυτοδίδακτος φωτογράφος, ο οποίος με το έργο του καταφέρνει να αποδώσει με τις πιο λιτές εικόνες αυτό που ο μεγάλος αρχιτέκτονας μας έδειξε με τα κτήριά του.