Άλλαι Τέχναι

Στο φεστιβάλ του Sundance, η ταινία παίρνει το βραβείο κοινού και αποσπά φοβερές κριτικές. Στις Κάννες, στο Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών, η ταινία χειροκροτείται επί 20 λεπτά. Στις Χρυσές Σφαίρες, ο J. K. Simmons κερδίζει βραβείο ερμηνείας. Ήταν θέμα χρόνου το Whiplash να παίξει δυνατά στην κούρσα των Όσκαρ, πράγμα που νομοτελειακά συνέβη. Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, τούτο εδώ το διαμάντι αποτελεί μια απ' τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος.

Ο Τιμ Μπάρτον υπήρξε σεσημασμένα και αδιαμφισβήτητα cool για τουλάχιστον μια γεμάτη δεκαπενταετία. Γιατί είχε καλό σημάδι και στόχευε όχι στην καρδιά των παραμυθιών που έφτιαχνε, αλλά στο περιθώριό τους. Γιατί οι ταινίες του μιλούσαν για αλλόκοτα παιδιά, για λοξοδρομημένες ευτυχίες και μειονοτικές ευαισθησίες. Γιατί το ύφος του διακατεχόταν από μια συνεπή αισθητική, η οποία ήταν πάντα επιμελώς στολισμένη, αλλά όχι υπέρογκα φορτωμένη. Γιατί προσπαθούσε να φανεί σοβαρός, χωρίς όμως να καταστρέφει την πλάκα του παραμυθιού. Γιατί έκανε ταινία για τη ζωή του, σχεδόν επίσημα ανακηρυγμένου χειρότερου σκηνοθέτη στην ιστορία του σινεμά,­ Εντ Γουντ. Γιατί ήταν παντρεμένος με την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ. Γιατί κατά πάσα πιθανότητα μας έπειθε να ξεγελάσουμε οικειοθελώς τους εαυτούς μας, πιστεύοντας πως είναι λίγο μεγαλύτερος σκηνοθέτης απ’ όσο ήταν στην πραγματικότητα. 

Μια ταινία που ελάχιστοι θα έχουν ακούσει ή θα έχουν δει αλλά αδιαμφισβήτητα μια ταινία που δημιουργήθηκε για να προκαλέσει και να θέσει έντονα ερωτηματικά στους σκεπτόμενους, σχετικά με το προς τα πού οδεύει η ηθική αυτού του κόσμου. 

Αν με ρωτήσεις, «γιατί είδες την ταινία;», θα σου απαντήσω πολύ απλοϊκά και δίχως ίχνος ντροπής: πρωτἰστως, γιατί παίζει ο Liam Neeson, δευτερευόντως, γιατί δεν ανήκει στις ταινίες τρόμου. Εν ολίγοις, στα φιλμ που δεν αντέχει το στομάχι και ο εγκέφαλός μου, παρόλο που ο κεντρικός θεματικός άξονας του “A Walk Among the Tombstones” εξυπηρετεί όλες τις ανάγκες μίας ταινίας τρόμου.