Ο Friedensreich Hundertwasser γεννήθηκε στην Βιέννη το 1928 και το πραγματικό του όνομα ήταν Friedrich Stowasser. Αρχικά έγινε γνωστός μέσα από τους πίνακες ζωγραφικής του, μα είναι το μοναδικό αρχιτεκτονικό του στυλ που τον οδήγησε στη διεθνή καταξίωση. Χάρη στα πρωτοποριακά του οικολογικά περίπτερα απέκτησε το παρατσούκλι ‘ο Θεραπευτής της Αρχιτεκτονικής’. Η δουλειά του έχει χρησιμοποιηθεί σε σημαίες και γραμματόσημα, νομίσματα κι αφίσες, σχολεία κι εκκλησίες.
Beaux Arts
Στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, σε μία μικρή πόλη της Τοσκάνης, το Αρέτσο, μπορεί κανείς να δει την πραγματική ιστορία του Σταυρού. Οι τοιχογραφίες του Πίερο ντελα Φραντσέσκα αφηγούνται τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του ξύλου που έμελλε να γίνει το σύμβολο των βασανιστηρίων του Ιησού.
Το Dada, ως μια πρωτοπόρος και καινοτόμος ρήξη για τα δεδομένα της τέχνης εισήγαγε νέα δεδομένα που διαμόρφωσαν τους καλλιτεχνικούς κανόνες. Οι καλλιτέχνες του 20ού αι. ανέπτυξαν την πεποίθηση πως η τέχνη και η καθημερινή ζωή έπρεπε να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, καθώς και ότι η τέχνη με την τεχνολογία πρέπει να σχετίζονται άμεσα ως επιστημονικές έννοιες. Η αδυσώπητη ιδέα ότι τα μαζικά παραγόμενα εμπορικά αντικείμενα θα μπορούσαν να θεωρηθούν έργα τέχνης, απλώς και μόνο από την επιλογή τους από τον καλλιτέχνη, οδηγούσε σε ακραίες συνέπειες τόσο για τους κριτικούς όσο και για τους θεατές. Το κείμενο αυτό θα εξετάσει τον ρόλο του πραγματικού αντικειμένου στο Dada, τη διάκρισή του από το συμβολικό αντικείμενο και πώς οι καινοτομίες των αναρχομηδενιστικών εκπροσώπων του κινήματός του επηρέασαν το σουρεαλιστικό κίνημα αρχικά και τη μεταμοντέρνα τέχνη αργότερα.
O SupaKitch γεννήθηκε στο Παρίσι το 1978 και σχεδόν από πολύ νωρίς έδειξε την αγάπη του για τα ιαπωνικά κόμικς μάνγκα και την χιπ χοπ κουλτούρα και το παραπάνω δίπτυχο σε συνδυασμό με τη μουσική τον οδήγησαν στην τέχνη του δρόμου, κοινώς το street graffiti.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως ο καλλιτέχνης που το 1905 ταρακούνησε το καλλιτεχνικό στερέωμα τόσο έντονα, στην ηλικία των 77 χρονών, καταβεβλημένος από την ασθένειά του, θα αφιέρωνε με τόση ευλάβεια τέσσερα χρόνια για να δημιουργήσει το πιο ολοκληρωμένο έργο τέχνης της σύγχρονης περιόδου;
Σε ένα διαμέρισμα πλημμυρισμένο στο φως, τα χρώματα, με βιβλία, με τοίχους ντυμένους από πάνω ως κάτω με μικρούς και μεγάλους πίνακες, με λίγα προσεκτικά διαλεγμένα κι απρόσμενα ταιριαστά μεταξύ τους έπιπλα, με υποδέχτηκε η Βιργινία παρέα με το ημίαιμο λυκόσκυλό της τη Σάτσι, αφού πρώτα με αποχαιρέτησε φουριόζα η μικρή της κόρη που όλο χαρά θα έβγαινε για βόλτα με τον πατέρα της.
Ένας υπόγειος χώρoς λίγων τετραγωνικών, γεμάτος έμπνευση, χρώματα και καθαρή αγάπη για τη ζωγραφική στην περιοχή της Τούμπας είναι μια αφορμή για να δεις με άλλα μάτια μια ιδιότυπη ζωγραφική. Μια ιδιαίτερη τεχνική εξπρεσιονιστικού τύπου είναι αυτό που εντυπωσιάζει μιας και θυμίζει πολύ έντονα την ινδουιστική φιλοσοφία. Μπαίνοντας σ’αυτό το εργαστήρι τα συναισθήματα ποικίλουν. Από τη μια μεριά ο Πέτρος Γκοσιόπουλος, ζωγράφος και ιδιοκτήτης αυτού του χώρου σε κάνει να αισθανθείς άνετα, καθώς υπάρχει πάντα ένα ποτήρι τσάι για σένα για καλωσόρισμα και από την άλλη οι μυρωδιές από τα χρώματα, τα λαδοπαστέλ και τα αναμμένα στικς δημιουργούν ένα κατανυκτικό κλίμα. Η διακόσμηση του χώρου προκαλεί ένα δέος αφενός από το τεράστιο μέγεθος των έργων αφετέρου από την ανατολίτικη διακόσμηση που θυμίζει ινδουιστικό χώρο συγκέντρωσης και φιλοσοφίας.
Το αποτέλεσμα της συνύπαρξης του ιταλικού ταμπεραμέντου με την κελτική ιδιοσυγκρασία δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από εκρηκτικό. Μία έκρηξη που πρωτοδημιουργείται στο μυαλό του καλλιτέχνη, διασπάται στον χώρο του και καταλήγει να ξεσπά στο καλλιτεχνικό του έργο.
Ο Andre Breton ξεκινά την έρευνά του και την παράθεση απόψεών του στο βιβλίο του «Υπερρεαλισμός και Ζωγραφική» με την εξής φράση: «Υπάρχει αυτό που δεν είδα παρά μονάχα πολύ σπάνια και δε διάλεξα να δω ή να ξεχάσω ανάλογα με την περίπτωση. Υπάρχει αυτό που ήδη είδα αρκετές φορές κι αυτό που άλλοι όμοιά μου είπαν ότι είδαν, αυτό που πιστεύω ότι μπορώ να αναγνωρίσω, είτε ενδιαφέρομαι είτε όχι. Υπάρχει αυτό που μάταια κοίταξα και δεν τολμώ ποτέ να δω, που είναι ό,τι αγαπώ. Υπάρχει αυτό που είδαν άλλοι, λένε πως είδαν και από υποβολή καταφέρνουν ή δεν καταφέρνουν, αν με κάνουν να δω. Υπάρχει αυτό που βλέπω διαφορετικά απ’ ό,τι βλέπουν όλοι οι άλλοι, ακόμα κι αυτό που αρχίζω να βλέπω και δεν είναι ορατό. Κι αυτό δεν είναι όλο». Σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα αντιλαμβανόμαστε την πολυπλοκότητα και την πολλαπλότητα των εικόνων.
Στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Ακαδημίας, στο κτίριο που παλιότερα στεγαζόταν το Λαϊκό Νοσοκομείο, βρίσκεται σήμερα το Μουσείο Ελληνικού Θεάτρου, ή όπως είναι σήμερα ο επίσημος τίτλος του, το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικό Μουσείο.