Ιστανμπούλ, δέκατος έκτος αιώνας. Πόλη θαυμάτων και κινδύνων. Όταν ένα νεαρό αγόρι, ο Τζαχάν, έρχεται με ένα δώρο για τον Σουλτάνο –έναν λευκό ελέφαντα που ακούει στο όνομα Τσότα– τους οδηγούν και τους δύο στο θηριοτροφείο του παλατιού. Εκεί μαθαίνουν να φυλάγονται από τις δολοπλοκίες των δαμαστών, των τσιγγάνων, των απατεώνων αυλικών και της πονηρής πριγκίπισσας Μιχριμάχ. Όταν γίνονται δεκτοί σε αυτή την ξένη χώρα, ο Τζαχάν ταξιδεύει με τον Τσότα στις πιο μακρινές γωνιές του σουλτανάτου, συμμετέχοντας στις πολεμικές επιχειρήσεις του Σουλεϊμάν. Μια μέρα, όμως, ο Τζαχάν γνωρίζεται με τον Πρώτο Βασιλικό Αρχιτέκτονα, τον Σινάν, και του παρουσιάζεται η ευκαιρία να ανεβεί στα αξιώματα της βασιλικής Αυλής. Το να δεχτεί αυτήν την πρόκληση σημαίνει, ότι αποφασίζει να μπει στις μαρμάρινες αίθουσες όπου σεργιανίζει η πριγκίπισσα Μιχριμάχ, αλλά και όπου συνωμοτούν οι προδότες – σ’ έναν τόπο θαυμάτων και κινδύνων.
Artcore
Κολυμπώντας κόντρα στο ρεύμα ασκούμε τους μυς (Hubert von Goisen), αλλά το μυαλό πως;
Οι αρθρογράφοι του Artcore διάβασαν και σας προτείνουν δέκα βιβλία που θα σας χαρίσουν αξέχαστα ταξίδια στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας.
…Μέρες έκπληκτες, λευκές, αχρείαστες, μέρες ξοδεμένες στην αγρύπνια που ήταν πάντα μια συνήθεια για τους λίγους…
Έπειτα από 14 χρόνια έγγαμου βίου, ένα ζευγάρι μεσοαστών στην Τεχεράνη καταλήγει στην δικαστική αίθουσα, αιτούμενο συναινετικά διαζύγιο. Ο γάμος τους φτάνει σε διέξοδο, καθώς ο Ναντέρ αρνείται να εγκαταλείψει τον άρρωστο πατέρα του και να ακολουθήσει την σύζυγό του, Σιμίν, στην Ευρώπη. Όταν αυτή φεύγει από τη συζυγική εστία, αυτός προσλαμβάνει ως γηροκόμο τη Ραζιέ, για να αναλάβει τη φροντίδα του ηλικιωμένου πατέρα του. Η Ραζιέ που είναι έγκυος, προέρχεται από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και εργάζεται κρυφά από τον άντρα της, έναν άνθρωπο ψυχολογικά ασταθή. Με την εργασία της Ραζιέ στο σπίτι του Ναντέρ, δυο διαμετρικά αντίθετα κοινωνικά σύμπαντα διασταυρώνονται με φόντο το σύγχρονο Ιράν.
«Ο Χαρακιάς» είναι το πέμπτο βιβλίο του Δημήτρη Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη) ενός συγγραφέα που γοητεύεται έντονα από το πάντρεμα ιστορίας-λογοτεχνίας στα έργα του, αφού με κάθε μυθιστόρημά του μας ταξιδεύει και σε διαφορετική περίοδο της Ιστορίας: Ελληνιστικός κόσμος («Εύδοξος ο Κυζηκινός»), Βυζάντιο («Ραφαήλ Σταυριώτης» ), Κλασική Εποχή («Το “Συμπόσιον” του Πλάτωνος και το θλιβερό τέλος του Κοσμά του Τραπεζούντιου»)…Με τον «Χαρακιά» επιστρέφει στο πιο πρόσφατο παρελθόν, στην άγνωστη σε πολλούς ιστορία των Βλάχων, στην «προσφορά τους στην εθνική μας υπόθεση» αλλά και σε ορισμένα «παραστρατήματα» στην ιστορική τους πορεία με πρωταγωνιστή έναν ήρωα αντισυμβατικό, έναν αντι-ήρωα στην ουσία, έναν «ανήθικο, αποκρουστικό, αιμοδιψή» άνθρωπο που στην καρδιά του «εμφωλεύουν ψήγματα, αγαθότητος και αλτρουισμού».
Κατά την πάροδο της συγγραφικής του πορείας, o Auster έχει κατορθώσει να συνθέσει ένα διακριτό λογοτεχνικό σύμπαν παραδοξότητας, μέσα στο οποίο χαρακτήρες βουτηγμένοι σε μια υπαρξιακή δίνη, καταλήγουν να γίνονται έρμαια της μοίρας ή των δικών τους λάθος χειρισμών. Ο «Αόρατος», το 13ο του μυθιστόρημα, συνοψίζει επάξια όλα τα παραπάνω. Ένα κατεξοχήν αυτοαναφορικό έργο, αντλεί τις θεματικές του από τα απρόβλεπτα γυρίσματα της τύχης, τις ενορμήσεις που καταδυναστεύουν τον λογισμό αλλά και την ίδια την πράξη της συγγραφής.
Ο «ξένος» σε καιρό πλήρους ηθικής κατάπτωσης είναι το πρώτο θύμα του κτήνους που θεριεύει. Η σχηματοποιημένη εκδοχή του αλλότριου που φέρει οποιαδήποτε ετερότητα σε σχέση με τη μαζικοποιημένη κυρίαρχη όψη του πλήθους ως προς το χρώμα του δέρματος ή λιγότερο εμφανή χαρακτηριστικά που άπτονται του δικαιώματος αυτοκαθορισμού (θρησκευτικού, σεξουαλικού, πολιτικού) γίνεται το επίκεντρο όλων των αιτιάσεων για οποιοδήποτε δεινό, κάτι περισσότερο από αποδιοπομπαίος τράγος. Ο αναίτιος αποδέκτης ενός ολότυφλου μίσους που δεν χρειάζεται καν μία πρόχειρη αιτιολόγηση. Μίας κτηνωδίας απαλλαγμένης από τη χρεία προσχημάτων.