Digger, του Τζώρτζη Γρηγοράκη
Ο Νικήτας είναι ένας μεσήλικας μοναχικός άντρας που ζει απομονωμένος στη μέση ενός πανέμορφου και αχανούς δάσους, κάπου στη Βόρεια Ελλάδα. Ασχολείται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία προκειμένου να βιοποριστεί, ενώ δείχνει να έχει συνδέσει πλήρως την ύπαρξή του με το φυσικό του περιβάλλον. Μια καταιγίδα, η οποία παρασύρει λάσπες και μπάζα προς το σπίτι του, μας προδιαθέτει, ήδη, από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, για το ότι η διαμονή του εκεί διακυβεύεται. Ένα ορυχείο καταστρέφει μέρα με τη μέρα το δάσος, απομυζώντας τη γαλήνη και την ομορφιά του, διαταράσσοντας τη ζωή του Νικήτα, ο οποίος είναι ο τελευταίος εναπομείναντας αντίστασης στην επέκταση της βιομηχανικής αυτής επέλασης, που έχει διχάσει τους κατοίκους της περιοχής. Στο ήδη τεταμένο κλίμα προστίθεται η απροσδόκητη άφιξη του γιου του, Τζόνι, ο οποίος απαιτεί το μερίδιο του από το κτήμα που του άφησε κληρονομιά η μητέρα του. Προκειμένου να λάβει το μερτικό του, προσπαθεί μάταια να πείσει τον αδιάλλακτο πατέρα του να πουλήσει το κτήμα.
Δυο αλλοτινοί κόσμοι συνυπάρχουν. Δυο αντίθετοι άνθρωποι συμβιώνουν, ή τουλάχιστον προσπαθούν. Ο Νικήτας ριζωμένος στο δάσος, αρνείται να υποταχθεί στο νέο και να συνυπογράψει την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, που τον θρέφει και τον συντροφεύει τόσα χρόνια. Ο Τζόνι, ένας περιπλανώμενος μηχανόβιος, επιζητά το καινούργιο και δε διστάζει να το υπηρετήσει απερίσκεπτα, παραβλέποντας τις συνέπειες. Οι πληγές των δύο αντρών που μετρούν χρόνια και το χάσμα απόψεων και ηλικιών, προκαλούν εντάσεις και συμπεριφορές που αγγίζουν τα άκρα ενός νήματος, το οποίο ενώ τείνει να σπάσει, λίγο πριν το τέλος διασώζεται αναπάντεχα.
Ο μικρόκοσμος της διαταραγμένης σχέσης γιού και πατέρα τοποθετείται στο γενικότερο εμφυλιακό κλίμα που επικρατεί στην περιοχή και προβάλλει το διχασμό μιας κοινωνίας απέναντι στην τεχνολογική πρόοδο, που ξεριζώνει στο διάβα της δέντρα, σπίτια και ζωές. Κάποιοι, παραβλέποντας την επικείμενη καταστροφή του δάσους εστιάζουν στο προσωπικό, μεν, παροδικό δε όφελος, ενώ άλλοι αντιστέκονται υπερασπιζόμενοι τις αξίες και τη γη τους.
Η ειλικρίνεια της ταινίας αντικατοπτρίζεται στη ρεαλιστικότητα και την επικαιρότητα του θέματός της, στην ερμηνεία των πρωταγωνιστών της και στη φυσικότητα των πλάνων της. Το θέμα της περιβαλλοντικής καταστροφής και του διχασμού των τοπικών κοινωνιών είναι τοπικό –βλέπε Σκουριές- αλλά και παγκόσμιο, αποδίδοντας στην ταινία οικουμενικά χαρακτηριστικά και μεταφέροντας μια σπαρακτική καταγγελία στη μεγάλη οθόνη. Τόσο οι δύο πρωταγωνιστές, ο Βαγγέλης Μουρίκης, για τον οποίο γράφτηκε αποκλειστικά ο συγκεκριμένος ρόλος, και ο Λευτέρης Πανταζάρας, όσο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, μεταφέρουν επιτυχημένα με την ερμηνεία τους το κλίμα της επαρχίας, των αδιεξόδων που γεννά και των παγίδων που στήνει στους ανθρώπους της. Ειδική μνεία αξίζει στον Γιώργο Καρβέλα, ο οποίος με την αρτιότητα και τη γνησιότητα της φωτογραφίας του, μας ταξιδεύει στην ορεινή Ελλάδα, τοποθετώντας μας εντός του δάσους και της φυσικής μαγείας του.
Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης, μόλις στην πρώτη του πολυβραβευμένη απόπειρα σε ταινία μεγάλου μήκους (έχουν προηγηθεί αρκετές μικρού), φαίνεται πως τα κατάφερε εξαιρετικά από όλες τις παραπάνω απόψεις και επιπλέον πέτυχε να μας ωθήσει να σκάψουμε και εμείς βαθιά μέσα μας, διερευνώντας τη δική μας σχέση τόσο με τους ανθρώπους, όσο και με τη φύση, φέρνοντας μας αντιμέτωπους με τις δικές μας ευθύνες.
Digger, του Τζώρτζη Γρηγοράκη
Είδος: Δραματική
Διάρκεια: '101
