Ένα σενάριο χτισμένο πάνω στην λεπτομέρεια, με έναν πρωταγωνιστή που αγγίζει τα όρια του αντι-ήρωα – αγαπημένα γνώριμα εδάφη του Daren Aronofski (βλ. «Μαύρος κύκνος»). Η ταινία αυτή, όμως, δεν αποτελεί ψυχογράφηση ενός μόνο προσώπου, όπως στην περίπτωση του «Μαύρου κύκνου», όπου αναπαριστάται η αυτοκαταστροφική πορεία της ανθρώπινης, ψυχικά καταπονημένης πρωταγωνίστριας που έρχεται αντιμέτωπη με τα πάθη της. Στη «Φάλαινα» παρουσιάζεται -λιγότερο ή περισσότερο- το δράμα όλων των βασικών χαρακτήρων του έργου, χαρίζοντας περισσότερες διαστάσεις και βάθος στην υπόθεση. Μέσα από την προσωπική ιστορία του πρωταγωνιστή απεικονίζεται αλληγορικά η κοινωνία και ενώ ο ίδιος προκαλεί τον οίκτο του κοινού, σχεδόν αυτοθυματοποιείται, στην ουσία αποτελεί τον φαυλότερο κρίκο της αλυσίδας των ανθρώπων στην οποία ανήκει, έναν κρίκο ιδιοτελή, ατομιστή που ομφαλοσκοπεί.
Ταινιοθήκη
Ο Leo και ο Remi, δύο δεκατριάχρονοι κολλητοί φίλοι μοιράζονται την καθημερινότητά τους με παιχνίδια στην ύπαιθρο, ποδηλατάδες και sleepovers. Τα πρώτα ρήγματα στην τρυφερή τους σχέση επέρχονται με την άφιξη της νέας σχολικής χρόνιας. Τα χλευαστικά σχόλια των συμμαθητών/ριων τους και ένα δραματικά απρόσμενο συμβάν θα διαρρήξουν ανεπιστρεπτί τη φιλία τους.
Η αγωνιώδης αναζήτηση του εξαφανισμένου γιού της Pari μετατρέπεται σε ένα επώδυνο ταξίδι προς την ελευθερία.
Η ντροπαλή Laura και ο αγενής Ljoha συνεπιβάτες στο βαγόνι 6, διασχίζουν μία διαδρομή 2000 χιλιομέτρων με προορισμό το αρκτικό λιμάνι του Murmansk. Το μακρινό ταξίδι μετατρέπεται σε μία περιπέτεια αναζήτησης της ανθρώπινης επαφής και ανακάλυψης του εσωτερικού εαυτού.
Η Νέλλυ, μια νεαρή χορεύτρια, κόρη μπαλαρίνας εγκαταλείπει την εύπορη οικογένειά της και πιάνει δουλεία σε στριπτιτζάδικο. Εκεί, την ελκύει ερωτικά ο Μάρκο, ένας απατεώνας-καλλιτέχνης που «ψοφούσε για φασαρία», ο οποίος θα την μυήσει σε μια συμμορία πορτοφολάδων με ορμητήριο μια εγκαταλελειμμένη στοά της Αθήνας.
Μία διαζευγμένη, εργαζόμενη μητέρα, κυνηγά το όνειρο της για ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον. Φαινομενικά ασυμβίβαστες καταστάσεις, τις οποίες η πρωταγωνίστρια επιδιώκει να συμβιβάσει. Ένα ιλιγγιώδες ρεαλιστικό θρίλερ και μία εξαιρετική ερμηνεία από την Laure Calamy.
Η Γιούλια δεν τα έχει όλα κανονισμένα, για την ακρίβεια δεν ξέρει που πάν τα τέσσερα. Η υπέρμετρη φιλοδοξία και ο πρόσκαιρος ενθουσιασμός της την οδηγούν κάθε φορά και σε καινούριο αδιέξοδο. Λόγω των υψηλών βαθμών της, ξεκινά να σπουδάσει ιατρική με σκοπό να γίνει χειρουργός αλλά σύντομα ανακαλύπτει πως μεγάλο της πάθος είναι η ψυχή, το πνεύμα όχι το σώμα. Έτσι, επιστρέφει στα αμφιθέατρα αυτή την φορά μελετώντας την επιστήμη της ψυχολογίας. Εν τέλει, ούτε και αυτό συνάδει με την ρευστή και δημιουργική της φύση.
Μία τρυφερή ταινία εσωτερικής καταδίωξης που μαγνητίζει.
«Κάθε πόλη» έγραφε ο Πλάτωνας «βρίσκεται εκ φύσεως σε πόλεμο με όλες τις άλλες, ακήρυχτο αλλά αιώνιο». Ο Ben Wilson στις Μητροπόλεις του αποδίδει ένα στοιχείο του χαρακτήρα της Αθήνας, της Αλεξάνδρειας, κάθε φημισμένης πολιτείας που ακολούθησε την τροχιά του τόξου με την βέβαιη πτώση του βέλους. Μονάχα η Νάπολη παρέμεινε σε πόλεμο με τον ίδιο της τον εαυτό. Κράτησε το παλιό της πρόσωπο, θέσπισε καινούριους Θεούς και προχώρησε, παλιό, ξεπεσμένο βασίλειο, γεμάτο από τις πιο ενδιαφέρουσες, ανθρώπινες ιστορίες. Το παρελθόν, αμετακίνητο, πληθωρικό κατέκλυσε ολόκληρο τον διαθέσιμο, αστικό της χώρο. Τώρα πια κάθε κουβέντα για την αναμόρφωση της Νάπολης φαντάζει ακατόρθωτη. Κάθε μέρα ένα καινούριο στρώμα της ιστορίας της φθάνει στην επιφάνεια. Ψηφιδωτά, δωμάτια και τάφοι κατακλύζουν το υπέδαφος αυτής της πόλης που στάθηκε εμβληματική μες στην ανθρώπινη ιστορία. Κάτω από την φλόγα της Αίτνας, πάντα μετέωρη, ανάμεσα στην καταστροφή και την συνέχεια, μια παλιά αυτοκρατορία ως το Στρόμπολι του Νίκου Καββαδία, γεμάτη φυλές και ξεπεσμένους αυτοκράτορες, χορευτές του tango και εξαθλιωμένους, κεντημένους με το ίδιο αναφαίρετο πάθος για την ζωή.