Στο Λοουνσοράιβι της Ισλανδίας διασώστες αναζητούν μία ομάδα από εκδρομείς, τα ίχνη των οποίων έχουν χαθεί εδώ και αρκετές μέρες. Οι πληροφορίες για τον πραγματικό αριθμό των εκδρομέων είναι αντικρουόμενες και οι καιρικές συνθήκες ανελέητες και αντίξοες, δυσχεραίνοντας το ήδη επικίνδυνο έργο της ομάδας διάσωσης. Λαμβάνοντας υπόψη την κακοκαιρία αυτή, οι εκδρομείς δεν είχαν κανέναν λόγο να βρίσκονται στο Λοουνσοράιβι εκείνη τη στιγμή – πόσο μάλλον να εγκαταλείψουν το μοναδικό τους καταφύγιο και τον ειδικό τους ρουχισμό, τη μόνη προστασία που διέθεταν απέναντι στον ανελέητο χιονιά.
Χαρά Πρωτόπαπα
«Τούτο το σπίτι είναι γεμάτο σαπίλα, γεμάτο από τη δυσωδία της σήψης, από κάθε λογής διαβόλους, από καθετί κακό, γεμάτο σκληρότητα.»
Η Φλόρενς Ντάροου θέλει να γίνει συγγραφέας. Παρά τη θέληση και την προσπάθεια που καταβάλλει, όμως, το σύμπαν δεν φαίνεται ότι θα της κάνει τόσο εύκολα το χατίρι. Ο συμβιβασμός χαρακτηρίζει κάθε πτυχή της ανιαρής καθημερινότητάς της: τα άτομα που συναναστρέφεται, τα όνειρά της, τη δουλειά της. Όταν όμως απολύεται από την πρώτη της δουλειά στον εκδοτικό χώρο, η τύχη θα της χαμογελάσει ανέλπιστα, αφού θα έχει την ανεπανάληπτη ευκαιρία να εργαστεί ως βοηθός της διάσημης συγγραφέα Μοντ Ντίξον, η αληθινή ταυτότητα της οποίας αποτελεί μυστήριο για τους πάντες. Η Φλόρενς θα βρεθεί πιο κοντά στο όνειρό της από ποτέ, αλλά η συνεργασία με την εκκεντρική και μυστηριώδη συγγραφέα δεν θα εξελιχθεί με τον τρόπο που ήλπιζε αρχικά.
Το πτώμα μίας άτυχης γυναίκας εντοπίζεται μέσα σε ένα παράξενο κουτί, το οποίο έχουν διαπεράσει σπαθιά, θυμίζοντας φρικιαστικό μαγικό κόλπο που απέτυχε παταγωδώς. Η υπόθεση όμως είναι τόσο ξεκάθαρη όσο φαίνεται; Ή μήπως πρόκειται για ένα πρωτόγνωρα ειδεχθές έγκλημα; Τα στοιχεία γρήγορα οδηγούν στα ίχνη ενός μυστηριώδους κατά συρροή δολοφόνου και η αστυνομικός Μίνα Νταμπίρι σε συνεργασία με τον πνευματιστή Βίνσεντ Βάλντερ θα κληθούν να απαντήσουν στα μεγάλα ερωτηματικά: ποιος είναι ο δολοφόνος και ποια η γυναίκα που έπεσε θύμα του; Η Μίνα και ο Βίνσεντ αρχίζουν ένα ανελέητο κυνηγητό∙ εάν θέλουν να πιάσουν τον δολοφόνο πριν ξαναχτυπήσει, θα πρέπει να βάλουν στην άκρη τους προσωπικούς τους δαίμονες και να μπουν στο μυαλό του δράστη…
«Με το ‘να χέρι κρατάω το παιδί μου, με το άλλο μια σκούπα. Με το ‘να χέρι μαγειρεύω, με το άλλο μαχαιρώνομαι. Τι ωραίο που έχουμε δύο χέρια. Τι πρακτικό.»
«Στις σκέψεις του ήρθε και κάθισε η παράνοια. Δεν ήταν αυτός που είχε διαλέξει τη λίμνη Σε-ριονγκ. Η λίμνη ήταν εκείνη που τον είχε καλέσει κοντά της.»
«Όχι, δεν σε μισώ. Σε λυπάμαι, όπως σε λυπόμουν πάντα. Γιατί οι τύψεις είναι απλώς άλλη μία εκδοχή του θανάτου- το πιο φρικτό, το πιο βασανιστικό είδος θανάτου.»
Μπορούμε, άραγε, να απαλλαγούμε ποτέ από το παρελθόν μας;
«Αυτή ήταν η αίσθηση της Ιστορίας; Η Γερμανία θα εισέβαλλε στην Τσεχοσλοβακία. Η Γαλλία θα κήρυσσε πόλεμο στη Γερμανία. Η Βρετανία θα στήριζε τη Γαλλία. Τα παιδιά του θα φορούσαν μάσκες αερίων.»
«Η πόλη ήξερε για το σκοτάδι. Ήξερε για το σκοτάδι που πέφτει στη γη όταν η περιστροφή την κρύβει από τον ήλιο, και για το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής».