Το “Even the rain” είναι ένα θαραλλέο εγχείρημα της Iciar Bollain, μια ταινία για τους κύκλους που κάνει η ιστορία, επαναλαμβανόμενη ξανά και ξανά ως τραγωδία αλλά και μια ταινία για τον «ανέξοδο» επαναστατισμό.
Κατερίνα Βλαχάκη
Το να παρακολουθείς το "Les vacances de Monsieur Hulot" είναι κάπως σαν να διαβάζεις το «Οι διακοπές του μικρού Νικόλα» του Rene Goscinny, ή σαν να ακούς «Το καλοκαίρι θα ‘ρθει» του Φοίβου Δεληβοριά. Ένα φιλμ, ένα παιδικό βιβλίο κι ένα τραγούδι που μιλούν πάνω-κάτω για τα ίδια πράγματα: Την προσμονή για κάθε καλοκαίρι που ξεκινά, τις καρικατούρες που γινόμαστε αθελά μας πού και πού όλοι στις διακοπές (φασαριόζικα πιτσιρίκια-λουόμενοι, υστερικοί γονείς, ατρόμητοι θαλασσόλυκοι, απιθανοκαταπληκτικοί κολυμβητές, υπερκοινωνικοί τουρίστες κλπ…), την μελαγχολία όταν το καλοκαίρι δεν είναι πια παρά μόνο αναμνήσεις και τη σιγουριά πως το ιδανικό καλοκαίρι έμεινε γι’ άλλη μια φορά άπιαστο όνειρο, τη σιγουριά πως το ιδανικό καλοκαίρι μάλλον δεν θα ρθει ποτέ αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να το προσμένουμε κάθε χρόνο με αμείωτη αγωνία…
Γνωρίζουμε αρκετά στοιχεία για τη νεανική ζωή της Camille Claudel, την καλλιτεχνική της εξέλιξη και βέβαια την ταραχώδη σχέση της με τον Auguste Rodin. Το φιλμ του Bruno Dumont δεν θα προσθέσει απολύτως τίποτα στις γνώσεις μας γύρω από το καλλιτεχνικό της έργο αλλά θα φωτίσει εκείνο το κομμάτι της ζωής της, που παρά τη διάρκειά του, συνήθως στα κείμενα-βιογραφίες της, συνοψίζεται σε μία, δυο προτάσεις και δεν είναι άλλο από τα 30 χρόνια εγκλεισμού της σε ψυχιατρικές κλινικές.
Η αξία των καλλιτεχνικών προϊόντων της ανθρώπινης διάνοιας και του παγκόσμιου πολιτισμού είναι άραγε τόσο μεγάλη, ώστε να αξίζει να θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές για τη διάσωσή τους εν καιρώ πολέμου; Μια ταινία που διερευνά τις πιθανές απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα θα μπορούσε να είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Δυστυχώς, το “The Monuments Men” απογοητεύει καταλήγοντας να είναι ένα ανιστόρητο χολιγκουντιανό μπλοκμπάστερ.
Λάτρης των music halls του μεσοπολέμου, της απεικόνισης των «τραβηγμένων από τα μαλλιά» εθνικών στερεότυπων, του design των αυτοκινήτων Volkswagen της δεκαετίας του ’50 και δημιουργός που αρέσκεται στην καταγραφή του «πανωλεθρίαμβου», της μελαγχολίας που αποπνέει η σκονισμένη παρακμή μιας κάποτε αστραφτερής πραγματικότητας.
Ένας από τους λόγους που αγάπησα το σινεμά ήταν οι σαββατιάτικες και κυριακάτικες απογευματινές προβολές του σινέ Φιλίπ στην πλατεία Αμερικής κάπου εκεί στο πέρασμα από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Οι δικοί μου άνθρωποι προσπαθούσαν να μου δείξουν ότι υπάρχουν και άλλες ταινίες εκτός από αυτές με πρωταγωνίστρια τη Βουγιουκλάκη, της οποίας ήμουν αφοσιωμένη θαυμάστρια. Το σινέ Φιλίπ πρόβαλλε αρκετές διεθνείς ταινίες για την παιδική ηλικία. Αρκετές από αυτές ήταν πολύ στενάχωρες, καθώς τα παιδάκια υπέφεραν δυσκολίες που δεν μπορούσα καν να διανοηθώ, όταν τα κυριότερα προβλήματά μου σε εκείνην την ηλικία ήταν το σπανακόρυζο και η αριθμητική. Όμως, οι ταινίες αυτές κατόρθωναν να είναι συγχρόνως τρυφερές και μερικές φορές παραδόξως αισιόδοξες. Δυστυχώς το σινέ Φιλίπ έχει σταματήσει να λειτουργεί εδώ και κάποια χρόνια, αλλά οι αναμνήσεις από εκείνα τα απογεύματα είναι ακόμη ζωντανές…
Man σημαίνει άνδρας, αλλά σημαίνει και άνθρωπος. Το “A single man” είναι η ιστορία ενός άνδρα που έχει χάσει τον αγαπημένο του και μαζί και την όρεξή του για ζωή, αλλά σημειοδοτεί συγχρόνως και την ιστορία κάθε ανθρώπου που βρέθηκε σε παρόμοια θέση.
Αυτός ο τύπος, ο Άγιος Βαλεντίνος είναι ένας τζιτζιφιόγκος που ξεπετάγεται ανάμεσα από μπουκέτα λουλουδιών και από συσκευασίες με σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς. Αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος ενέπνευσε πολύχρωμες χειροτεχνίες χαρτοκοπτικής, δεκάδες ταινίες κι έναν μελιστάλακτο στίχο του Σπύρου Γραμμένου (τον στίχο «Σκατά στα μούτρα του Αγίου Βαλεντίνου…»).
Είναι κάτι περίεργοι τύποι που γύρισαν μεγάλου μήκους ταινίες, οι οποίες διαδραματίζονται σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα, όπως για παράδειγμα σε μία σαλονοτραπεζαρία, σε μια σχολική τάξη, σε μία σωσίβια λέμβο. Όχι, δεν τσιγκουνεύτηκαν οι παραγωγοί στη χρηματοδότηση της ταινίας, όχι, οι υπεύθυνοι σκηνικών δεν χρειάζεται να σκίσουν τα πτυχία τους, και, όχι, το στούντιο δεν ήταν καμιά παράγκα. Απλά, αυτοί οι περίεργοι τύποι ήταν συγχρόνως ιδιοφυείς και θαρραλέοι σκηνοθέτες που τόλμησαν να μη χρησιμοποιήσουν τις ευκολίες που προσφέρει ο κινηματογράφος, αλλά περιορισμένοι σε «θεατρικά» σχεδόν τετραγωνικά, να δημιουργήσουν ταινίες που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή ως το τέλος. Ο περιορισμός των κινηματογραφικών ηρώων σε έναν μικρό χώρο είναι μια συνήθης τακτική κυρίως σε θρίλερ, ωστόσο έχει εφαρμοστεί και σε δικαστικά δράματα, κωμωδίες, ακόμη και σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας!