Στους μουσικούς βωμούς της αρεσκείας μας έχουμε συνηθίσει να εναποθέτουμε λέξεις – κλειδιά που αναδεικνύουν τον υπερβολικό μας ενθουσιασμό για τους ήχους που εμπλουτίζουν την καθημερινότητά μας. Και μπορεί αυτή η υπερβολή να μην αντικατοπτρίζει κάποια αντικειμενική ακρίβεια και αλήθεια, αλλά ενέχει μια αίγλη υγιή και καθόλα επιτρεπτή. Έτσι, αυτή τη φορά, οι βόρειοι ήρωες και γίγαντες δυνατών ήχων δημιουργούν αρμονίες, ανεμικές διαθέσεις και ηλεκτρόνια που ανεβάζουν την καρδιά στο σημείο, όπου η κορυφή ενός βουνού αγγίζει τον ουρανό.
Γιάννης Κουτσουσίμος
Αν περιμένεις τον λευκό πρίγκιπα, βγαλμένο μέσα από κάποιο παραμύθι, που θα έρθει με το άσπρο άλογο και θα σε σώσει από τα βάσανα της καθημερινότητας, τότε ο Kimi Kärki είναι ο ξανθός Φινλανδός που όχι με άλογο αλλά με μια ακουστική κιθάρα θα έρθει να σε απομονώσει από τον θόρυβο και να σου δείξει την ουσία του φολκλορικού κάλλους.
Είναι δυνατόν να κοντραριστείς με πέντε νέους Άγγλους, γεμάτους αυτοπεποίθηση και ενέργεια, έτοιμους να κατακτήσουν τον κόσμο; Η απάντηση είναι όχι∙ σε καμία περίπτωση δεν το επιδιώκεις, ιδιαίτερα όταν έχεις να κάνεις με τέκνα του Sheffield. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ευθυγραμμιστείς μαζί τους και να ταυτιστείς με το μήνυμά τους: η ισχύς εν τη ενώσει.
Βροχή αστερόσκονης στα πρόσωπα όλων εκείνων που μεγάλωσαν, αλλά δεν εγκατέλειψαν τα όνειρα που έκαναν ως παιδιά.
Πίσω από αυτό το υπέροχο εξώφυλλο κρύβεται η αξιέπαινη προσπάθεια μερικών νέων μουσικών που έχουν σκοπό να δώσουν συνέχεια στη μουσική τους μέχρι να τελειοποιήσουν την κάθε τους νότα.
Αν το “Ultraviolence” είναι η πρώτη ματιά και το “Honeymoon” για να ξέρεις ότι θα υπάρξει σύνδεση μεταξύ δύο προσώπων, τότε το “Lust for Life” θα πρέπει να είναι ο αναγεννησιακός τους έρωτας, που δεν θα εξελιχθεί σε μια συμβατική συνήθεια. Μία φράση, όμως, δείχνει πώς είναι η πραγματικότητα: Too good to be true.
Οι μουσικοί που μεγάλωσαν μέσα σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα, εκεί που το ψύχος δεν αφήνει τις ηλιαχτίδες να τους ζεστάνει, φτάνουν στο βάθος της προσωπικής τους αβύσσου – παλεύουν, παίρνουν βαθιές ανάσες μετά από κάθε εσωτερικό αγώνα και παράγουν «φωτεινά» δημιουργήματα. Ο ακραίος ήχος ποτέ δεν ακούστηκε πιο παραγωγικός, πιο τολμηρός και πιο απελευθερωμένος από στερεότυπα.
Αν η γνωστή ρήση «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» έχει κάποια ισχύ και βάση, τότε οι Whatever End έχουν χτίσει στέρεα θεμέλια και θα πρέπει να εύχονται να είναι μακρύς ο δρόμος τους.
Μέσα στο καλοκαίρι κυριαρχεί μια σιωπηλή ομορφιά που την κατακτάς μέσα από τη χρήση ενός ποδηλάτου. Καθώς ο ήλιος πέφτει, ανεβαίνεις επάνω του και τριγυρνάς στους δρόμους, στα στενά, δίπλα σε πράσινα τοπία. Και αυτό το κάνεις μόνος σου, χωρίς συνοδοιπόρο. Χρειάζεσαι απλά την κατάλληλη μουσική, και σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, την ίδια χρονική στιγμή δεν οδηγάς εσύ το ποδήλατο, αλλά εκείνο εσένα κι εσύ απολαμβάνεις απλά τη στιγμή… μόνο βλέπεις και ακούς, χωρίς να μιλάς. Αρκεί να έχεις δεκατέσσερα μάτια.
To “IV” είναι από τους δίσκους για τους οποίους δεν πρέπει να σε απασχολεί αν είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί τώρα ή αν θα μπει στη λίστα με τα κορυφαία της χρονιάς. Διότι είναι από εκείνους τους δίσκους που σε ανταμείβει με ένα και μόνο χάρισμά του: τα τραγούδια του.