Ο κόσμος κράτησε για λίγο την αναπνοή του, όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του David Bowie. Αυτός ο κόσμος, o οποίος εξαιτίας του έμαθε να κοιτάει προς τον ουρανό μήπως και δει τον Major Tom να περνάει χαιρετώντας μέσα από την άτρακτό του. Αυτός ο κόσμος, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που η αλλόκοτη και θετικώς προκλητική φιγούρα του Bowie άγγιξε τα ραδιοφωνικά Hertz, φοβόταν λιγότερο τη διαφορετικότητα. Αυτός ο κόσμος ο απροσάρμοστος, ο ιδιαίτερος, αυτός που βρήκε καταφύγιο στις μουσικές ενός εξωγήινου που δεν του καιγόταν καρφάκι για την κοινή γνώμη. Αυτά ήταν τα 70s. Αλλά ο κύριος Αστερόσκονη δεν έμεινε εκεί. Μεταλλασσόταν ομαλά και αβίαστα από δεκαετία σε δεκαετία φέρνοντας πάντα μουσική από το μέλλον στο μουσικό μας παρόν. Έδειχνε τον δρόμο, προκαλούσε τη σκέψη μας, ηρεμούσε τα πνεύματα αλλά και έσβηνε παράλληλα φωτιές με τα πιο εύφλεκτα οκτάνια.
Αλεξία Τζιώγα
H εμβληματικότερη μορφή της μουσικής βιομηχανίας έγινε σήμερα αστερόσκονη. Ενστικτωδώς και με τρομερή συγκίνηση για όλα αυτά που μας χαρίστηκαν από τον καλλιτέχνη David Bowie, δημιουργήσαμε μία playlist με κομμάτια που έλιωσαν τα ακουστικά μας επί πολλά χρόνια. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον Thin White Duke.
Η σκηνή είναι μια έρημη πόλη, ένας εγκαταλελειμμένος δρόμος, μια γειτονιά ξεχασμένη, κάποια κτίρια σκωροφαγωμένα και το soundtrack πάει κάπως έτσι…
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής είχα το βλέμμα μου στραμμένο αλλού. Δεν κοιτούσα προς τους Editors, αν και αδιαμφισβήτητα περίμενα με ενδιαφέρον την κυκλοφορία του δίσκου τους “In Dream” τον Οκτώβριο.
Έχω καταλήξει σε δύο επίπονα συμπεράσματα για τους Έλληνες αναγνώστες. Το πρώτο είναι ότι δεν διαβάζουν πολύ και το δεύτερο ότι δε διαβάζουν κωμικά βιβλία.
Η αλήθεια είναι πως είχα ετοιμάσει άλλο κείμενο για το ξεπαρθένεμα της καινούριας στήλης αλλά όπως «Ο βασιλιάς έρχεται όποτε του καπνίσει» έτσι και ο ενθουσιασμός ο δικός μου ήρθε, κάπνισε, ξεφύσησε νικοτίνες και ένα καινούριο κείμενο πιάστηκε στα δίχτυα του Microsoft του Word μου.
Tι είναι η κλασσική λογοτεχνία; Πού να την εντάξω, πώς να της φερθώ, σε ποιον ορισμό να την χωρέσω έτσι «τεράστια» που είναι;
Σκόπευα να γράψω για ένα άλλο βιβλίο αλλά να, με βρήκε το «’Ενα Κάποιο Τέλος» του Julian Barnes και ένιωσα μία ακατανίκητη επιθυμία να «σκαλίσω» λίγο τη δουλειά του. Πρωτοάκουσα γι αυτόν πριν από κάποια χρόνια και πάντα για κάποιον διεστραμμένο και ανεξήγητο λόγο ανέβαλα την ανάγνωση των βιβλίων του. Για κάποιο λόγο πάντα αντιστέκομαι σε βιβλία που ενστικτωδώς είμαι σίγουρη ότι θα τα λατρέψω. Σε κάποιο βιβλιοδικτατορικό παράλληλο σύμπαν θα με είχαν εξορίσει σε κάποια αναθεματισμένη γωνιά του πλανήτη για τούτη την ύβρη. Γιατί τώρα τον διάβασα… και τώρα σ’ έχω στερνή μου γνώση.
«Υπάρχει, άραγε, στην πραγματικότητα, αυτό που λέμε «ολέθριο ελάττωμα», αυτή η έντονα σκοτεινή ρωγμή που χωρίζει στα δύο μια ζωή,
