Ομολογώ ότι αγνοούσα (κακώς!) την ύπαρξη των Αθηναίων Deaf Radio μέχρι πρόσφατα. Ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων που σε τραβάει αυτόματα το εξώφυλλο της κυκλοφορίας τους, το οποίο, αν και χρησιμοποιεί την «ασφαλή» και πάντα ευπρόσδεκτη επιλογή της pop art αισθητικής, σίγουρα είναι κάτι που δε συναντάμε καθημερινά σε ελληνικές κυκλοφορίες.
Αλέξανδρος Δανιηλίδης
Ένα μεταμεσονύκτιο soundtrack και μία αλληλουχία διαφορετικών διαθέσεων, που αποτελεί ιδανική συντροφιά για νυκτόβιους περιπατητές ή ακόμα και για post – hungover καταστάσεις.
Αν η νέα βρετανική ροκ σκηνή είναι περήφανη για κάτι, τότε αυτό είναι σίγουρα η νέο-ψυχεδέλεια. Αναφέρομαι σε ένα μεγάλο ποσοστό συγκροτημάτων που ενσωματώνουν εύστοχα και έντεχνα στις συνθέσεις τους στοιχεία από την psych–rock παρακαταθήκη της δεκαετίας του ’60 (Temples, Hookworms, The Underground Youth και πολλοί ακόμα). Από το “Revolver” των Beatles μέχρι και μικρής φήμης συνοικιακές μπάντες (δοκιμάστε το “Dandelion Seeds” από τους Λονδρέζους July), η βρετανική ψυχεδέλεια έχει εδραιώσει τη φήμη και την αξία της ήδη από τα τέλη των 60s. Έκτοτε, έχει γίνει μέρος της (μουσικής) κουλτούρας και παιδείας των απανταχού Βρετανών ρόκερ. Αν και οι επίσης Λονδρέζοι Lola Colt επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό, δεν περιορίζονται μόνο σε αυτό. Δημιουργούν τον δικό τους προσωπικό ήχο, ο οποίος συνδυάζει το post–punk με μπλουζ, οριένταλ και αμερικανική ψυχεδέλεια.
Τους Άγγλους The Wytches (με τον εσκεμμένο αναγραμματισμό) τους ανακάλυψα τυχαία σε μία από τις τακτικές μου βόλτες στα ανεξάρτητα δισκάδικα του Brighton. Ήταν μέσα Σεπτέμβρη του 2014, και λίγες ημέρες πριν είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους με τίτλο ″Annabel Dream Reader″, το οποίο έπαιζε στα ηχεία του Resident (το κομμάτι ″Gravedweller″ συγκεκριμένα). Ο επιμελώς βρώμικος ήχος της κιθάρας, σε συνδυασμό με μελωδίες που παραπέμπουν σε πιο ψυχεδελικές φόρμες, με κέρδισαν αμέσως. Λίγο αργότερα κατάλαβα ότι πρόκειται για μία από τις πιο δραστήριες μπάντες της neo-psych/garage βρετανικής σκηνής, και με την κυκλοφορία της δεύτερης δουλειάς τους (την οποία παρουσίασαν live στο ίδιο μαγαζί) βεβαιώθηκα ότι είναι και από τις πιο δεμένες.