O γέρο Μπουκόφσκυ έγραφε κάπου: ο τελικός και ο πιο αυστηρός κριτής του έργου ενός συγγραφέα είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Αν παραμελήσει την αποστολή του, η οποία είναι να γράψει την επόμενη γραμμή και αρχίσει να παίρνει πολύ σοβαρά τα καλά λόγια των κριτικών και των θαυμαστών του, τον παίρνει το ποτάμι με τις υπόλοιπες κουράδες, ο Θεός αναπαύει τη συγγραφική του ψυχή και πάμε παρακάτω. Δεν έχω ιδέα, αν ο ΜακΚάρθυ έχει ακούσει ποτέ την άποψη του συναδέλφου του. Ξέρω όμως ότι ανήκει σε εκείνη τη σπάνια ράτσα συγγραφέων που το γράψιμο σημαίνει απόλυτη αφοσίωση. Η επόμενη γραμμή και μόνο η επόμενη γραμμή είναι αυτό που τον αφορά. Ρισκάρω να πιθανολογήσω ότι με αυτήν την επιμονή στο τέλος κερδίζει το ακριβότερο των δώρων. Τον αυτοσεβασμό.
Λόγος + Τέχνη
"Aυτό που μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας...αυτό που μας βοηθάει να τον χάσουμε" - Thomas Merton
Οι συντάκτες του Artcore Magazine μαζεύτηκαν από όλη την χώρα (τρόπος του λέγειν) και σας παρουσιάζουν τη λίστα με τα βιβλία που δεν θα χορταίνετε να διαβάζετε αυτό το καλοκαίρι! Και όχι μόνο…
«Άσε με μόνη»: αυτή είναι η ανεξήγητη απόφαση της «γυναίκας» στην αρχή της νουβέλας του Χάντκε. Μια απόφαση καθαρά παραισθησιογόνα, αν συνυπολογίσουμε την κατάσταση εντός της οποίας λαμβάνει χώρα. Η αριστερόχειρη γυναίκα είναι σύζυγος ενός επιτυχημένου, self-made μεσοαστού αντιπροσώπου πωλήσεων, μητέρα ενός γιου και μπορεί να απολαμβάνει όλες τις ανέσεις που προσέφερε απλόχερα η Χρυσή Τριακονταετία της μεταπολεμικής Ευρώπης: ένα σπίτι στα προάστια, αυτοκίνητο, τηλεόραση, ηλεκτρικές συσκευές, βόλτες στο σούπερ μάρκετ, λεφτά, λεφτά, λεφτά. Σαν baby boomers της δεκαετίας του ‘70 που ήταν, δεν φαίνονται να νοιάζονταν για το χρήμα, η καθημερινή επιβίωση δεν ήταν εμπόδιο για το κυνήγι της ευτυχίας τουλάχιστον όπως το διδάσκουν τα εγχειρίδια της ωφελιμιστικής φιλαργυρίας. Ο άντρας της, τής εκμυστηρεύεται πόσο πολύ την αγαπάει και πόσο πολύ δεμένος νιώθει μαζί της.
Το κενό που άφησαν εταιρείες σαν την EC ήρθε να καλύψει το είδος των υπερηρώων. Οι υπερήρωες είχαν ήδη αρχίσει να αποστασιοποιούνται από οποιοδήποτε είδος κοινωνικής και πολιτικής κριτικής από την περασμένη δεκαετία. Οι λόγοι για αυτή τη κίνηση ήταν η επιθυμία του αμερικανικού κοινού για ιστορίες που θα τους επέτρεπαν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα και να ταυτιστούν με χαρακτήρες που ζουν περιπέτειες δίχως έγνοιες, πάθη ή μόνιμες συναισθηματικές ή υλικές πληγές.
«Έχω παρατηρήσει ότι μερικές φορές προκαλώ το φόβο στους άλλους. Όμως αυτό που φοβούνται στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Νομίζουν ότι εγώ τους τρομάζω, αλλ’ αυτό που τους τρομάζει είναι ο νάνος μέσα τους, το πιθηκόμορφο ανθρωποειδές που σηκώνει το κεφάλι του από τα βάθη της ψυχής τους».
Οι 4 επιπρόσθετες βιβλιογραφικές επιλογές του Mark Manson που πρέπει να διαβάσεις…
Αν είσαι άνθρωπος κι έχεις μυαλό, τότε πιθανόν να σου αρέσει να το χρησιμοποιείς κιόλας. Κι αν σου αρέσει να χρησιμοποιείς το μυαλό σου, τότε τρελαίνεσαι για εκείνες τις στιγμές αποκάλυψης, όταν τα μαλλιά σου σηκώνονται προς τα πίσω και ψιθυρίζεις «Whoa» όπως ο Keanu Reeves στο “Matrix”, όταν μαθαίνει κουνγκ φου από ένα φλασάκι που έχει στο λαιμό του.
Με τον Θεόδωρο Γρηγοριάδη γνωριζόμαστε απ’ το 1998. Ο ίδιος είχε μόλις κυκλοφορήσει «Τα Νερά της Χερσονήσου», ένα βιβλίο δύσκολο, το οποίο δεν περπάτησε εμπορικά όσο του άρμοζε, αλλά η αξία του φανερώθηκε, όταν συμπεριλήφθηκε στη λίστα ευρωπαϊκής λογοτεχνίας πανεπιστημίων του εξωτερικού. Εγώ τότε βρισκόμουν στα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφίας και, αν θυμάμαι, πρέπει να ήταν η πρώτη συνέντευξή μου με Έλληνα συγγραφέα για λογαριασμό μιας αθηναϊκής εφημερίδας. Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης μεγάλωσε στη σκιά του Παγγαίου, στην Καβάλα. Εκείνο που λατρεύω στα βιβλία του είναι η μεταφυσική προσέγγιση των πραγμάτων, το «δέσιμο» των ανθρώπων με τη γη στην οποία ζουν και δρουν.
Αυτό είναι ένα βιβλίο για τους προσωπικούς δαίμονες του καθενός, που κάποια στιγμή ξεφεύγουν απ' την φυλακή που τους έχουμε κλείσει για να μας τυραννούν και γίνονται οι δαίμονες άλλων ανθρώπων, κοντινών μας, αγαπημένων, οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν τους δικούς τους δαίμονες, πιο ζοφερούς ή όχι δεν έχει σημασία, όλα έχουν να κάνουν με το πώς τα διαχειρίζεσαι.
Ο Μαλαπάρτε σε πολλά σημεία φλερτάρει με την τρέλα και ο αναγνώστης το αντιλαμβάνεται. Οι λέξεις, η δομή του κειμένου, οι εικόνες που περιγράφονται έχουν αυτή τη δύναμη και την μεταφέρουν στον αναγνώστη. Ίσως είναι και ο λόγος που κάνει αυτό το βιβλίο αξέχαστο, όχι για τις λογοτεχνικές του αρετές αλλά για την Αλήθεια του και τη Δύναμή του.