Λόγος + Τέχνη

Βρισκόμαστε σε ένα ακόμη βαρετό, καραντινιασμένο πρωινό. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και οι ώρες και τα λεπτά κυλούν αργά μέσα στη ρουτίνα που έχει δημιουργηθεί με τις νέες συνθήκες. Ώσπου, ο ήχος του κουδουνιού του διαμερίσματός μου, σχίζει τον αέρα και διαταράσσει τη σιωπή. Λίγα λεπτά αργότερα στα χέρια μου κρατάω την νέα κυκλοφορία των εκδόσεων Πατάκη με τίτλο «Το τρένο των παιδιών». Πρόκειται για μία κυκλοφορία που έχει ταρακουνήσει έντονα το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πλήθος διθυραμβικών κριτικών.

«… επομένως ο Montale είναι ποιητής της κρίσης , έχοντας απόλυτη επίγνωση του γεγονότος αυτού και δεν τρέφει χίμαιρες , νοσταλγίες, προσποιητή μελαγχολία και εύκολες λύπες…»

Νουβέλα για το παράδοξο και εκπληκτικό που αλλάζει τη ζωή, για τα γεγονότα που μεταλλάσσουν την πραγματικότητα και επιβάλλουν νέους τρόπους θέασης και αξιολόγησης, το «Σκοτεινό νερό» του Nicola Pugliese είναι ένα ιδιαίτερο έργο, μια νουβέλα, που συνδυάζει το φανταστικό με το πραγματικό και προσφέρει ένα ιδιαίτερο βλέμμα στον κόσμο.

Ένα βιβλίο που μπορεί να προσφέρει μια διέξοδο στις σκοτεινές μας στιγμές, να μας θυμίσει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και να μας κάνει να γελάσουμε με την ψυχή μας. Άλλωστε, λένε πως το γέλιο νικάει τον φόβο και την ανησυχία. Έτσι, λοιπόν, τουλάχιστον μέχρι να το διαβάσουμε ως το τέλος, θα είμαστε όλοι νικητές.

Στην εποχή που το αληθινό και το ψευδές συμμετέχουν επί ίσοις όροις στο παιχνίδι της πληροφόρησης, ακόμα και αν αμφισβητούσαμε τα πάντα, το μόνο πράγμα που δε μπορούμε να αμφισβητήσουμε είναι το παρελθόν μας: Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό μας καθορίζει εφ όρου ζωής: «Τίνος είσαι εσύ;» Μια ερώτηση που τα λέει όλα. Διαλέγουμε τους φίλους αλλά όχι την οικογένειά μας, όχι τους προγόνους μας. Το γενεαλογικό δέντρο μας είναι ήδη βαθιά φυτρωμένο στη γη κι εμείς ένας απ’ τους καρπούς που κρέμονται χωρίς να το έχουμε επιλέξει στα κλαδιά του. Μπορούμε να ερμηνεύσουμε, να δεχτούμε ή να απορρίψουμε την ιστορία μας, δεν μπορούμε όμως να ξεριζώσουμε το δέντρο μας και να φυτέψουμε καινούριο. Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο τουλάχιστον.

Μια κοινωνία με το κακό συνήθειο του να παίρνει και να δίνει αψήφιστα απαξίωση αποκαλώντας ανθρώπους «Αλβανούς». Να τρέπει την καταγωγή σε ένα ανεξίτηλο στίγμα λες και προκλήθηκε από το πυρωμένο σίδερο της ξενοφοβίας. Και να πλαισιώνει τις ζωές των ανθρώπων αυτών με τις χείριστες δυνατές συνθήκες ενσωμάτωσης· είναι η κοινωνία του “Patriot”, που δεν είναι άγνωστη ή εξωτική αλλά μάλλον αυτή που απλώνεται ενώπιον μας με το πρώτο πρωινό ξεθηλύκωμα των περσίδων των παραθύρων.

Πιάνοντας στα χέρια μου το βιβλίο και διαβάζοντας -στην πραγματικότητα φυλλομετρώντας, γιατί χρειάστηκε να επανέλθω αμέσως- τις πρώτες σελίδες, κατάλαβα ότι μοιραίως δε θα το ολοκλήρωνα στο πρώτο κάθισμα. Ούτε στο δεύτερο. Στην πραγματικότητα, ανακάθισα, ξανακάθισα, ξεβολεύτηκα και τελικά ξεπήδησα από την θέση μου αρκετές φορές κατά την ανάγνωση. Προβληματισμένος, συγκλονισμένος και αισίως σοφότερος. Ένα βιβλίο που θέλει παίδεμα, εντατική υπογράμμιση –σχεδόν σε καθετί-, φωναχτές αναγνώσεις ώστε να χωνευτεί το περιεχόμενο και μπόλικες παύσεις για να ρουφήξεις το τι έχει διαμειφθεί προτού ξαναβυθιστείς.

Το «Κβάντι» του Μίνωα Ευσταθιάδη (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος) είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που παρακολουθεί μια μυστήρια υπόθεση, η οποία εκτυλίσσεται σε διάφορα κράτη -από τη Γαλλία στην Ελλάδα μεταφερόμαστε στην Αφρική, για να επιστρέψουμε στο τέλος πάλι στη Γαλλία-, και αναπτύσσεται γύρω από ζητήματα που αφορούν το χώρο της τέχνης, τα διεθνή κυκλώματα, αλλά και πολύ προσωπικές και οικογενειακές ιστορίες.

Μετά την επιτυχία που γνώρισε το πρώτο της μυθιστόρημα, η «Ξηρασία», η Jane Harper επέστρεψε με το «Άγρια φύση» και πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Άρον Φαλκ. Ένα καταιγιστικό θρίλερ που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Χίλντας Παπαδημητρίου.