«Είμαι ευγνώμων που αφήνω γι’άλλη μια φορά τα πάντα κι ετοιμάζομαι να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή- όπως έχω κάνει ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια. Αν κοιτάξω πίσω μου, βλέπω έναν στρατιώτη, έναν δολοφόνο, έναν παρά τρίχα δολοφονημένο, έναν αναστημένο, έναν φυλακισμένο, έναν περιπλανώμενο».
Βιβλιοθήκη
Κριτικές βιβλίων
Φανταστείτε έναν συγγραφέα, που κάθε βιβλίο στη χώρα του αποτελεί «εκδοτικό γεγονός», οι εμφανίσεις του είναι ανάλογες ενός σταρ, οι πωλήσεις του μετρώνται σε εκατομμύρια αντίτυπα και κάθε χρόνο είναι υποψήφιος για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Ο λόγος για τον Χαρούκι Μουρακάμι. Το όνομά του αρχίζει να γίνεται πολύ δημοφιλές πλέον και στη χώρα μας και παρόλο που αυτό θίγει τον εγωισμό μας, γιατί τον ανακαλύψαμε όταν ήταν σχετικά άγνωστος στα μέρη μας, θα το υποστούμε με χαρά (περίπου), αν είναι να εθιστεί το αναγνωστικό κοινό στη «σοβαρή» λογοτεχνία.
Σταυροφορίες. Ήτοι βιβλίον ιστορικώτατον άμα και αστειότατον, πραγματευόμενον περί του πως υπήγασιν οι άνθρωποι του Χριστού να ληστεύσωσι και φονεύσωσι τους ανθρώπους του Αντιχρίστου.
«Τώρα που έγραψα πολλές λέξεις ομολόγησα τόσους έρωτες, για τόσους πολλούς, και υπήρξα ολότελα αυτό που ήδη ήμουν- μια γυναίκα των καταχρήσεων, της φλόγας και της απληστίας βρίσκω την προσπάθεια ανώφελη. Άραγε δεν κοιτάζω στον καθρέφτη, αυτές τις μέρες, δεν βλέπω μια μέθυσο αρουραίο να αποστρέφει τα μάτια της;»
Kαλοκαίρι. Η θερμοκρασία έχει ανέβει. Τα ρούχα των γυναικών λιγοστά, η θάλασσα ζεστή και χιλιάδες μαυρισμένα κορμιά ξεχύνονται στις παραλίες. Μοιραία, το βιβλίο που θα μας απασχολήσει έχει ως θέμα, εκείνο που μας ενδιαφέρει περισσότερο αυτήν την εποχή: πώς θα φτιάξουμε τον ιδανικό κήπο για το σπίτι των ονείρων μας. Εντάξει, μάλλον δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο. Ας μιλήσουμε για σεξ, παρέα με τον Τομ Σαρπ.
«Οι μέρες έφευγαν, αλλά ο χρόνος είχε συρρικνωθεί σε μια αλλόκοτη μάζα επαναλαμβανόμενων κινήσεων. Σαν καλοκουρδισμένες μηχανές, περιφερόμασταν από γειτονιά σε γειτονιά, ή ακόμα και μέσα στα σπίτια μας, γνωρίζοντας ενδόμυχα ότι δεν υπήρχε πλέον τίποτα να ειπωθεί και τίποτα να περιμένουμε, εκτός από το ποιος από όλους μας θα ήταν το επόμενο θύμα.
Πολύ συχνά έχω την αίσθηση, ότι το κριτήριο που μας διαφοροποιεί και μας κάνει ξεχωριστούς είναι τα πάθη και οι έμμονες μας. Βέβαια υπάρχουν η εξωτερική εμφάνιση, η λογική, τα όνειρα και οι ιδέες που μας χαρακτηρίζουν αλλά όλα αυτά αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Το πάθος από την άλλη μπορεί να λαγοκοιμάται για χρόνια μέσα στον εκάστοτε δυστυχή και όταν νομίζει ότι ξεμπέρδεψε οριστικά με δαύτο, να ξεπροβάλλει πάλι λαμπερό και να τον κατασπαράξει.
Υπάρχουν καλοί και λιγότερο καλοί συγγραφείς. Υπάρχουν επίσης οι σπουδαίοι και οι εμβληματικοί. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που δυσκολεύεσαι να τους εντάξεις, χαμογελάνε κάτω από τα μουστάκια τους -με ύφος ξέρω κάτι που εσύ δεν ξέρεις- αναμειγνύουν στις συνταγές τους τα πιο απίθανα υλικά και σερβίρουν ένα γεύμα διαφορετικό. Κυρίες και κύριοι υποδεχθείτε μία από τις γοητευτικότερες μορφές της αμερικανικής διανόησης του 20ου αιώνα σε μία μοναδική παράσταση: τον Κερτ Βόνεγκατ στο «Σφαγείο Νο 5».
Πρώτη φορά μου μίλησε για τo Λένο Χρηστίδη ένας φίλος ηθοποιός που έπαιξε σε ένα θεατρικό του «Δύο θεοί. Το τέλος του κόσμου σε τέσσερις πράξεις». Έτυχε να τον γνωρίσει. Μου έλεγε αργότερα με ενθουσιασμό: ωραίος τύπος, ανατρεπτικό χιούμορ, ταξιδεύει πολύ, γράφει και το καλοκαίρι βουτάει με τη μάσκα του και παρατηρεί με τις ώρες τα ψαράκια. Από όλη τη κουβέντα μου έμεινε περισσότερο η συνήθειά του να παρατηρεί το βυθό, μάλλον γιατί είχα παρόμοια χόμπι. Όταν έπεσαν στα χέρια μου «τα χαστουκόψαρα», όσο και αν μοιάζει αστείο, φαντάστηκα μία ιστορία με πρωταγωνιστή το Nemo ή κάτι παρόμοιο. Ευτυχώς το βιβλίο έχει άλλη θεματική και η ιστορία δεν εκτυλίσσεται στη θάλασσα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.