Το Ανθρώπινο Στίγμα. Στίγμα… στίγμα… Θυμάμαι ότι πριν ξεκινήσω να διαβάζω το βιβλίο ενός από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, βρισκόμουν να κοιτάω με μεγάλη επιμονή και με βλέμμα δανεισμένο από μάσκα αρχαίας τραγωδίας το μπεζ ταβάνι μου…
Βιβλιοθήκη
Πάρε μια ανάσα. Πάρε όσο πιο βαθιά ανάσα μπορείς. Αυτό το κείμενο θα διαρκέσει περίπου όση ώρα μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου, και λίγο παραπάνω. Οπότε άκου όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Κι εκεί που καθόμαστε και ρεμβάζουμε, αυτός γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει, «Φαντάσου ξαφνικά στον πλανήτη Γη να επικρατούσε απόλυτη ησυχία…
Τυχαία μπήκα στο βιβλιοπωλείο, τυχαία έπεσε το μάτι μου πάνω στο βιβλίο και καθόλου τυχαία μ’ έβαλε σε ανυπόφορες σκέψεις. Ο λόγος για την συλλογή διηγημάτων του Truman Capote, “Music for Chameleons” («Μουσική για Χαμαιλέοντες», Εκδόσεις «Καστανιώτη»).
“Please remember: things are not what they seem”, Haruki Murakami, “1Q84” いちきゅうはちよん. Ή αλλιώς, Ichi-Kyū-Hachi-Yon. Ή αλλιώς, ο τίτλος της τελευταίας τριλογίας του Haruki Murakami στη μητρική του γλώσσα, τα ιαπωνικά.
“Howard Roark laughed”. Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι έχεις βαρεθεί να βλέπεις να γίνεται ο κακός χαμός του βιασμένου εντυπωσιασμού σε κάθε εισαγωγή βιβλίου, έρχεται η εκκεντρική και αμφιλεγόμενη Ayn Rand. Εκ Ρωσίας του 1905 σου δείχνει πώς γίνεται με τρεις λέξεις και χωρίς ίχνος επιθέτων, επιρρημάτων, γραμμικής Β΄ και λοιπών διακοσμητικών να συνθέσεις την πρώτη παράγραφο ενός από τα πιο σημαντικά βιβλία του κόσμου.