Βιβλιοθήκη

Κάποια βιβλία τα διαβάζεις σε ταραγμένες εποχές κι αισθάνεσαι ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Αυτό το χρονογράφημα του Ασημάκη Πανσέληνου είναι η ιστορία της Ελλάδας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα μέσα σε 500 και κάτι σελίδες, με όλα τα λάθη, τις παθογένειες, αλλά και τα σπάνια προτερήματα αυτού του λαού, το μέλλον του οποίου παίζεται τούτες τις ώρες στην καρδιά μας παρηκμασμένης Ευρώπης η οποία απέχει παρασάγγας απ' τις αρχές με τις οποίες στήθηκε. 

O συγκεκριμένος τόμος περιλαμβάνει τις τρεις νουβέλες του George Martin «Ο περιπλανώμενος ιππότης», «Το ορκισμένο σπαθί» και «Ο μυστηριώδης ιππότης». Γράφτηκαν διαδοχικά το 1998, το 2003 και το 2010 και αποτελούν μέρος του «Ιππότη των Επτά Βασιλείων» ή «Οι περιπέτειες του Ντανκ και του Εγκ». Τα γεγονότα του βιβλίου λαμβάνουν χώρα έναν αιώνα πριν τα γεγονότα του “Game of Thrones”, πρώτου βιβλίου της πασίγνωστης μυθιστορηματικής σειράς «Το τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου».

O γέρο Μπουκόφσκυ έγραφε κάπου: ο τελικός και ο πιο αυστηρός κριτής του έργου ενός συγγραφέα είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Αν παραμελήσει την αποστολή του, η οποία είναι να γράψει την επόμενη γραμμή και αρχίσει να παίρνει πολύ σοβαρά τα καλά λόγια των κριτικών και των θαυμαστών του, τον παίρνει το ποτάμι με τις υπόλοιπες κουράδες, ο Θεός αναπαύει τη συγγραφική του ψυχή και πάμε παρακάτω. Δεν έχω ιδέα, αν ο ΜακΚάρθυ έχει ακούσει ποτέ την άποψη του συναδέλφου του. Ξέρω όμως ότι ανήκει σε εκείνη τη σπάνια ράτσα συγγραφέων που το γράψιμο σημαίνει απόλυτη αφοσίωση. Η επόμενη γραμμή και μόνο η επόμενη γραμμή είναι αυτό που τον αφορά. Ρισκάρω να πιθανολογήσω ότι με αυτήν την επιμονή στο τέλος κερδίζει το ακριβότερο των δώρων. Τον αυτοσεβασμό. 

«Άσε με μόνη»: αυτή είναι η ανεξήγητη απόφαση της «γυναίκας» στην αρχή της νουβέλας του Χάντκε. Μια απόφαση καθαρά παραισθησιογόνα, αν συνυπολογίσουμε την κατάσταση εντός της οποίας λαμβάνει χώρα. Η αριστερόχειρη γυναίκα είναι σύζυγος ενός επιτυχημένου, self-made μεσοαστού αντιπροσώπου πωλήσεων, μητέρα ενός γιου και μπορεί να απολαμβάνει όλες τις ανέσεις που προσέφερε απλόχερα η Χρυσή Τριακονταετία της μεταπολεμικής Ευρώπης: ένα σπίτι στα προάστια, αυτοκίνητο, τηλεόραση, ηλεκτρικές συσκευές, βόλτες στο σούπερ μάρκετ, λεφτά, λεφτά, λεφτά. Σαν baby boomers της δεκαετίας του ‘70 που ήταν, δεν φαίνονται να νοιάζονταν για το χρήμα, η καθημερινή επιβίωση δεν ήταν εμπόδιο για το κυνήγι της ευτυχίας τουλάχιστον όπως το διδάσκουν τα εγχειρίδια της ωφελιμιστικής φιλαργυρίας. Ο άντρας της, τής εκμυστηρεύεται πόσο πολύ την αγαπάει και πόσο πολύ δεμένος νιώθει μαζί της. 

«Έχω παρατηρήσει ότι μερικές φορές προκαλώ το φόβο στους άλλους. Όμως αυτό που φοβούνται στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Νομίζουν ότι εγώ τους τρομάζω, αλλ’ αυτό που τους τρομάζει είναι ο νάνος μέσα τους, το πιθηκόμορφο ανθρωποειδές που σηκώνει το κεφάλι του από τα βάθη της ψυχής τους».

Αυτό είναι ένα βιβλίο για τους προσωπικούς δαίμονες του καθενός, που κάποια στιγμή ξεφεύγουν απ' την φυλακή που τους έχουμε κλείσει για να μας τυραννούν και γίνονται οι δαίμονες άλλων ανθρώπων, κοντινών μας, αγαπημένων, οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν τους δικούς τους δαίμονες, πιο ζοφερούς ή όχι δεν έχει σημασία, όλα έχουν να κάνουν με το πώς τα διαχειρίζεσαι.

Ο Μαλαπάρτε σε πολλά σημεία φλερτάρει με την τρέλα και ο αναγνώστης το αντιλαμβάνεται. Οι λέξεις, η δομή του κειμένου, οι εικόνες που περιγράφονται έχουν αυτή τη δύναμη και την μεταφέρουν στον αναγνώστη. Ίσως είναι και ο λόγος που κάνει αυτό το βιβλίο αξέχαστο, όχι για τις λογοτεχνικές του αρετές αλλά για την Αλήθεια του και τη Δύναμή του. 

Το μυθιστόρημα «100 χρόνια μοναξιά» εκδόθηκε το 1967, έχει μεταφραστεί σε περίπου σαράντα γλώσσες κι έχει πουλήσει περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έγραφε κάθε μέρα για δεκαοκτώ ολόκληρους μήνες μέχρι να το ολοκληρώσει, παρατώντας τους πάντες και τα πάντα. Προτού ξεκινήσει τη συγγραφή, πούλησε το αμάξι του για να έχει μια «κάβα» χρημάτων, η οποία φυσικά δεν ήταν αρκετή, με αποτέλεσμα η οικογένειά του να κινδυνεύει με έξωση λόγω των εννέα μηνών απλήρωτου ενοικίου. Το έργο που ολοκλήρωσε δεν ήταν ένα μυθιστόρημα. Ήταν ένα δώρο προς την ανθρωπότητα.

Η Γιούντιθ Χέρμαν γεννήθηκε στις 15 Μαΐου του 1970 στο Δυτικό Βερολίνο. Σπούδασε Γερμανική φιλολογία, φιλοσοφία και δημοσιογραφία και εργάστηκε για κάποιο διάστημα στη γερμανόφωνη εφημερίδα Aufbau, στη Νέα Υόρκη. Το 1998, εκδίδεται η πρώτη της συλλογή διηγημάτων, «Εξοχικό, Μετά» ( “Sommerhaus, Später“). Η πρώτη της αυτή συγγραφική απόπειρα, που αφουγκράζεται τον παλμό μιας ολόκληρης γενιάς καλλιτεχνών, φοιτητών και πρωτίστως ανέργων στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αγκαλιάστηκε θερμά από κοινό και κριτικούς. Ακολουθούν οι συλλογές διηγημάτων: «Φαντάσματα μόνο» ( “Nichts als Gespenster“), επτά ιστορίες που θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιονδήποτε, οπουδήποτε, και “Alice“, με κεντρικό θέμα την κρίση της αντρικής ταυτότητας. Έργα της Χέρμαν έχουν διασκευαστεί κινηματογραφικά και έχουν γνωρίσει ποικίλες βραβεύσεις, μεταξύ άλλων το βραβείο Hugo Ball και το βραβείο Friedrich-Hölderlin.

Ο Τζιμ Τόμσον γεννήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1906 σε μια κωμόπολη της Οκλαχόμα και πέθανε στις 7 Απριλίου 1977, στο Λος Άντζελες, χτυπημένος από μια σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων. Ο χρόνιος και βαρβάτος αλκοολισμός είχε κλονίσει από νεαρή ηλικία την υγεία του, ενώ σε όλη τη διάρκεια της ζωής του υπέφερε από ισχυρούς νευρικούς κλονισμούς. Ο Τόμσον αποχαιρέτισε τον μάταιο τούτο κόσμο σε καθεστώς πλήρους αφάνειας, παρά το ότι είχε συγγράψει περισσότερα από 30 μυθιστορήματα. Παράλληλα, είχε επιδείξει αξιοσημείωτη δραστηριότητα στον χώρο του σινεμά, υπογράφοντας τα σενάρια των ταινιών του Στάνλεϊ Κούμπρικ, “The Killing” και “Paths of Glory”. Επιπλέον, ορισμένα βιβλία του μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη από σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως το “The Getaway” (από τον Σαμ Πέκινπα), το “The Grifters” (από τον Στίβεν Φρίαρς), αλλά και το “The Killer Inside Me” (δις, από τους Μπαρτ Κένεντι και Μάικλ Γουιντερμπότομ), που θα μας απασχολήσει εν προκειμένω.