Βιβλιοθήκη

Σκόνη στον άνεμο.
Διαβάζοντας το εξαιρετικό αυτό βιβλίο της Annie Ernaux νιώθεις σαν να ξεφυλλίζεις ένα άλμπουμ με φωτογραφίες, ασπρόμαυρες και ελαφρώς θολές στην αρχή μα που κατόπιν αποκτούν χρώμα, σαν τις αυτόματες πολαρόιντ των 70s που απαθανάτιζαν τα ενσταντανέ των σχολικών εκδρομών, μέχρι τις ψηφιακές με την υψηλή ανάλυση και τα ολοζώντανα χρώματα. Ένα φωτογραφικό άλμπουμ που διανθίζεται από περιγραφές, σχόλια, αναφορές σε βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες, προσωπικές αναμνήσεις, σκέψεις και ιδέες, διαψεύσεις ονείρων και προσδοκιών, φαντασιώσεις, απομυθοποιήσεις, με τρόπο ωστόσο που το προσωπικό βίωμα «χάνεται μέσα σε μια απροσδιόριστη ολότητα» και γίνεται συλλογικό: Κάθε βιωμένη εποχή αποτυπώνεται μέσα από ιστορικά γεγονότα και κοινωνικές συμπεριφορές, όχι σαν αντίκτυπος των εποχών πάνω στη ζωή της αφηγήτριας, όχι σαν μυθιστορηματική μυθοπλασία του είδους στο οποίο εντάσσονται τα βιβλία του Eduard Louis αλλά μέσα από ένα υβριδικό αφηγηματικό είδος που η ίδια η συγγραφέας ονομάζει απρόσωπη αυτοβιογραφία (autobiographie impersonnelle). Οι πληροφορίες που προσλαμβάνει για τα γεγονότα στον κόσμο διαθλώνται μέσα της σε αισθήσεις, συναισθήματα και εικόνες.

Celestial: Σημείωμα για την νουβέλα «Ο Σελεστίνο πριν την Αυγή» του Reinaldo Arenas που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του Εξάντα σε μετάφραση της Χρύσας Τσαλικίδου

Νέα εποχή, ίντερνετ και φιλοσοφία: Ο άνθρωπος στην Ανακάλυψη των σωμάτων.

«Καμιά φορά τους χειμώνες όταν η θάλασσα έμοιαζε να βαθαίνει και να σκοτεινιάζει, κυκλοφορούσαν φήμες για άλλες κραυγές. Κραυγές που ακούγονταν από τη θάλασσα, κραυγές παιχνιδιάρικες και δελεαστικές. Αν και μπορεί να ήταν απλώς λόγια. Μπορεί να ήταν απλώς ο άνεμος που φυσούσε».

Αναμνηστική ανθοφορία: Σημείωμα για το μυθιστόρημα «Άνθη ερειπίων» του Jean Patrick Modiano

Αναζητώντας τη χαμένη ταυτότητα

«Γιατί όχι; Θα ‘χει πλάκα… Λίγη περιπέτεια ίσως να τους ξυπνούσε.»

Η χρονιά που μόλις εξέπνευσε παίρνει μαζί της μερικά από τα ομορφότερα πράγματα. Στοιχεία του προσωπικού μας ενεργητικού ή δείγμα εξαίσια ενός συλλογικού εαυτού περνούν στην λήθη. Ήδη σφραγίζονται από το βάρος του χρόνου και αυτός ο καιρός που τα απειλεί θέλει να γίνει κάποτε αθανασία και αιωνιότητα. Ο χρόνος στην εφηβεία του λογαριάζεται ανώφελος μα σαν αθροίζει κανείς τα στρώματα, τότε το μεγαλείο του λαμβάνει διαστάσεις θυελλώδεις. Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, όλους εμάς που με τους μικρούς μας στόχους εξακολουθούμε να αποτελούμε μια απειροελάχιστη στιγμή μες στον ανθρώπινο χρόνο. Ωστόσο, εποχές ολόκληρες αναμένεται να θαφτούν κάτω από τόνους μνήμη.

Αναζητώντας μια μεγάλη ιδέα

«Και ίσως το πιο τρομακτικό απ’ όλα τα ερωτήματα να είναι το πόση φρίκη μπορεί ν’ αντέξει ο ανθρώπινος νους, διατηρώντας παράλληλα μία άγρυπνη, παντεπόπτρια, ανηλεή εχεφροσύνη».