Ταινιοθήκη

Το κύκνειο άσμα αυτού του κολοσσού είναι φτιαγμένο από τα υλικά που συγκροτούν τους μύθους. Ο θάνατος του Stanley Kubrick πριν από τη διαδικασία του μοντάζ, ο οποίος άφησε μία ανεξίτηλη χροιά ημιτελούς στην ταινία.

Το “Our Kind of Traitor” («Ένας προδότης ανάμεσά μας») είναι ένα κατασκοπευτικό θρίλερ, βασισμένο σε μυθιστόρημα του μετρ του είδους, John Le Carré. Δυστυχώς, πέφτει θύμα των προθέσεών του, δημιουργώντας ένα έργο που βρίθει από κινηματογραφικά και σεναριακά κλισέ.

Μετά από κάθε θάνατο, ακούγονται μπόλικες στερεότυπες κουβέντες, σε μία μίξη γνήσιου εξορκισμού της θλίψης και τυποποιημένης κοινωνικής υποχρέωσης. Μία από αυτές υποστηρίζει ότι ο εκλιπών «θα συνεχίσει να ζει μέσα από την μνήμη μας». 

Ένα από τα πιο επιτυχημένα animation franchise των τελευταίων ετών επιστρέφει για πέμπτη φορά στη μεγάλη οθόνη με ένα νέο story: μια βροχή μετεωριτών απειλεί να καταστρέψει τη γη. 

H ταινία “The Legend of Tarzan” («Ο θρύλος του Ταρζάν») αποτελεί μια ακόμα προσπάθεια του Χόλιγουντ να ανανεώσει ένα χιλιοειπωμένο franchise, ευελπιστώντας να προσελκύσει νέο κοινό στις αίθουσες. Ο σκηνοθέτης David Yates κατάφερε να δημιουργήσει ένα reboot που, αν και συμπαθητικό, είναι καταδικασμένο να ξεχαστεί πολύ σύντομα. 

Η ταινία “A Hologram for the King”/«Ένα Ολόγραμμα για τον Βασιλιά» φαίνεται να μην έχει ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Σκηνοθέτης είναι ο Γερμανός Tom Tykwer, που η επιτυχία του "Run Lola Run” μοιάζει να στοιχειώνει τη μετέπειτα καριέρα του.

Ένα μικρό λαγουδάκι, μια πονηρή αλεπού, ένα πρόβατο, ένας αρουραίος και ένα λιοντάρι. Μια ακόμη παιδική ταινία της Disney, θα πείτε. Κι όμως, το “Zootopia” είναι κάτι παραπάνω από μια απλή «παιδική» ταινία.

Το ρομαντικό γαλλικό φιλμ που μας συγκίνησε το 2003 με τη φρεσκάδα του και τα απίστευτα παιχνίδια των πρωταγωνιστών του, προβάλλεται ξανά στους κινηματογράφους και μας καλεί να το δούμε στα θερινά σινεμά κάτω από τα άστρα. 

Η ταινία “Εl Clan'' («Η Φαμίλια») ήταν η επίσημη πρόταση της Αργεντινής για τη συμμετοχή της στις υποψηφιότητες για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, που αν και απορρίφθηκε, απέφερε, τελικά, στο σκηνοθέτη του έργου, Pablo Trapero, τον «Ασημένιο Λέοντα» στο φεστιβάλ της Βενετίας. Περιγράφει την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που διαλύθηκε από τη ματαιοδοξία και τον τυχοδιωκτισμό των μελών της. 

Μεγάλωσα στα 90s και όταν κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία “Independence Day” ήμουν 7 χρονών. Αυτό σημαίνει, πρακτικά, πως μέχρι σήμερα την έχω δει σχεδόν δέκα φορές. Μία ταινία σταθμός για εκείνη την δεκαετία, προσδιόρισε στο μυαλό μου και άλλων θεατών που ήταν τότε παιδιά, το είδος του sci-fi και, ακόμη περισσότερο, τα επικά μεγέθη που μπορεί να αγγίξει μία αφήγηση με τη βοήθεια των οπτικών εφέ. Ξεπερνώντας την άκρατη αμερικανιά που έρεε άφθονη καθόλη τη διάρκεια του φιλμ, επρόκειτο για μία στιβαρή και εντυπωσιακή ταινία με καθηλωτική δράση, πρωτοποριακή τεχνοτροπία, διαλόγους που συγκινούσαν (ή προκαλούσαν απέχθεια) και με χαρακτήρες που εξελίσσονταν.