Ταινιοθήκη

Στον Ανδρέα αρέσει να απλώνει τα πόδια μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα. Προτιμά να αγναντεύει από απόσταση ασφαλείας τα όνειρα, καθώς πετούν ψηλά πάνω από το κεφάλι του, παρά να τα γραπώσει. Οι φιλοδοξίες του εξαντλούνται σε μία μηχανή αντί για μηχανάκι. Σε εφημερίδες και τσιγάρα που θα πλαισιώσουν τα γάλατα και τα γιαούρτια, στο ψιλικατζίδικο που κληρονόμησε. Η Στέλλα θέλει να αγγίξει τα αστέρια, παρόλο που βαθιά μέσα της καταλαβαίνει πως δεν διαθέτει την απαραίτητη σκάλα. Λυσσά να ζήσει το όνειρο, ακόμη κι αν χρειαστεί να προβεί σε ορισμένες εκπτώσεις. Έχει μόνο μία φιλοδοξία, που πρέπει πάση θυσία να εκπληρώσει: να γίνει τραγουδίστρια.

Φανταστείτε μία ταινία στην οποία “Cast Away” (2000) περνά ένα “Weekend at Bernie's” (1989) κι έχετε μία πρώτη ιδέα για το τι σας περιμένει στο “Swiss Army Man”. Ένα πτώμα που ξεβράζεται σε μία ακτή, όπου ένα ζωντανό πτώμα ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει. Ακόμη κι η αυτοκτονία, όμως, χρειάζεται συγκέντρωση κι έλλειψη αντιπερισπασμών. Η κωμωδία (των δύο Daniel, όπως βλέπουμε στους τίτλους έναρξης) των Daniel Kwan και Daniel Scheinert, οι οποίοι έγιναν διάσημοι μέσα από βίντεο κλιπ και viral βίντεο, διαθέτει σε βαθμό πλεονασμού όλα κάθε πιθανό και απίθανο στοιχείο από τον -πλέον τρομερά προβλέψιμο και μανιερίστικο- καταστατικό χάρτη του αμερικάνικου indie.

Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, το τελευταίο φιλμ του Oliver Stone μιλάει για τα χρόνια της «μαθητείας» του Edward Snowden, στη CIA και την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών της Αμερικής, κατά τη διάρκεια των οποίων ένα ιδιοφυές, αλλά και εντελώς συντηρητικό, άτομο, με ανεπιφύλακτη αγάπη για την πατρίδα του και τα μεγάλα ιδανικά της, είδε τα πράγματα από μέσα και «φρίκαρε» για μια ζωή.

Ο Felix Van Groeningen, γνωστός στο ευρύ κοινό για το μοναδικό ''The Broken Circle Breakdown'', έρχεται ξανά στο προσκήνιο μ' ένα βελγικό δράμα, όπως φανερώνει και ο τίτλος του “Belgica”, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance.

Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε το φετινό φεστιβάλ για μένα: κρύο, πρωινό ημίφως, κίνηση στους δρόμους και παραλίγο να χάσω και την προβολή. Όμως από την πρώτη κιόλας ταινία, το 57o Φεστιβάλ Κινηματογράφου μου χάρισε μία αξέχαστη εμπειρία.

Δεν είμαι σίγουρος αν ο Ben Affleck άρεσε γενικά ως Batman (προσωπική άποψη: φοβερός!), αλλά σίγουρα είναι θαυμάσιος ως Christian Wolf στο ″The Accountant″. Οι επιλογές ρόλων του Affleck ήταν πάντα δυνατές, αλλά ο ίδιος κουβαλάει έναν αέρα φυσιολογικότητας που σε κάνει να τον νιώθεις πιο πολύ σαν φιλαράκι σου παρά σαν έναν χαρακτήρα στην οθόνη. Τα τελευταία χρόνια, το στυλ του ηθοποιού, ενώ δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά, έχει ωριμάσει και λειτουργεί πλέον υπέρ του. Στο ″The Accountant″, ο Affleck παίζει το πνευματικό παιδί των διασημότερων ρόλων του κολλητού του (Matt Damon): μία αυτιστική μαθηματική ιδιοφυία, που χειρίζεται αριθμούς όσο εύκολα σπάει κόκκαλα, πραγματικά ένα κράμα του Good Will Hunting με τον Jason Bourne (με μία σταγόνα Rain Man).

Ο Winfried, ένας ανώριμος πενηντάρης που τρελαίνεται να κάνει πλάκες σ” όλο τον κόσμο, αποφασίζει να επανασυνδεθεί ετεροχρονισμένα με την κόρη του, μια τριαντάρα, ψυχρή καριερίστρια που δουλεύει ως σύμβουλος στρατηγικής μιας μεγάλης εταιρίας στο Βουκουρέστι. Μετά τον θάνατο του σκύλου του, ο Winfried θα ακολουθήσει το σπλάχνο του στη Ρουμανία, όπου η υπερβολικά σοβαρή και φιλόδοξη, Ίνες, ξοδεύει τις ώρες της ημέρας της σε συνεχόμενα επαγγελματικά ραντεβού και meeting στελεχών.

Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι σαν κάθε διανοούμενο ψιλοαριστερίζοντα φίλο σου: χαλαρός και συνάμα δυναμικός, από φτωχή οικογένεια αλλά με μεγάλα όνειρα, πολιτικά προβληματισμένος αλλά και η καλύτερη παρέα για μία χίπστερ βόλτα στην πόλη. Η Μισέλ Ομπάμα αποτελεί την πεμπτουσία της ιδανικής γυναίκας στη Δύση: δυναμική, έξυπνη, μορφωμένη, όμορφη και ταλαιπωρημένη από τις δυσκολίες ενός ανδροκρατούμενου κόσμου. Και οι δύο είναι καθημερινοί άνθρωποι, μεγάλωσαν σαν εμάς, είχαν παρόμοια προβλήματα με τα δικά μας. Η γνωριμία των Ομπάμα θυμίζει τη δική σου γνωριμία με το έτερόν σου ήμισυ. Δεν είχαν το τέλειο ειδύλλιο, δεν είχαν το ιδανικό πρώτο ραντεβού και χρειάστηκε να προσπαθήσουν για τη σχέση τους και τη μεταξύ τους επικοινωνία, θυμίζοντας δηλαδή το χρονικό των δικών σου σχέσεων. 

Ο Pedro Almodóvar καταπιάνεται για ακόμα μια φορά με το αγαπημένο του θέμα: τη γυναίκα και τον ψυχισμό της. Η “Julieta” -άκρως αλμοδοβαρική και πολύπλευρη- αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Ο Chan-wook Park μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το "Fingersmith", το μυθιστόρημα της Sarah Waters, υπογράφοντας τη δεύτερη μεγαλύτερη στιγμή της φιλμογραφίας του και μια απο τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.