Τι είδαμε, τι (δυστυχώς) δεν προλάβαμε να δούμε, τι ακούσαμε, πως υποδεχτήκαμε, πως αποχαιρετάμε την ομορφότερη διοργάνωση της πόλης μας. Τι είναι αυτό που τελικά αγαπάμε στο Φεστιβάλ;
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Προς τον όμορφο χίπστερ της διαφήμισης της Fischer, που βλέπουμε πριν από κάθε σχεδόν προβολή: “It’s not the taste. It’s the invitations”. Παρόλο που ο ήλιος έχει ξεχαστεί και νομίζει ότι είναι Ιούλιος, οι φεστιβαλιστές γεμίζουν ακάθεκτοι τις αίθουσες και τις μεσημεριανές ώρες. Το μόνο πράγμα που είναι πιο ωραίο από τη φεστιβαλική ατμόσφαιρα τις τελευταίες μέρες στη Θεσσαλονίκη είναι τα ηλιοβασιλέματα… Και καθώς το φεστιβάλ μπαίνει πια στην τελική του ευθεία, το γαλάζιο μου ημερολόγιο γεμίζει καθημερινά με ταινίες, σκέψεις και συμβάντα.
Στον 8ο δίσκο τους, οι Νορβηγοί συνεχίζουν να διατηρούν και να επιδεικνύουν τον avant – garde χαρακτήρα τους, χαρίζοντάς μας τονωτικές στιγμές.
Βόρεια Αγγλία, 1968: Οι Mods έχουν ηττηθεί. Μεσουρανούν Progressive και Hard Rock ήχοι. Κι όμως… πολλοί νέοι της εργατικής τάξης αναζητούν στο καλό ντύσιμο, στη Soul και στις αμφεταμίνες μια ταυτότητα που θα τους κάνει «ξεχωριστούς». Χωρίς ιδεολογικό στίγμα και στην πραγματικότητα υιοθετώντας ξένα πολιτισμικά στοιχεία (ιταλική μόδα, μαύρη μουσική), δημιούργησαν μια υποκουλτούρα που διήρκησε μέχρι τα μέσα των 70s, όταν Punk και Disco άλλαξαν τα δεδομένα.
Δεν μπορείς να δεις όλες τις ταινίες. Κι αυτό είναι εντάξει.
Οι The Noise Figures επέστρεψαν τον Σεπτέμβριο με τον καινούριο τους δίσκο “Aphelion” από την Inner Ear Records και μας προσέφεραν 39:24 λεπτά γεμάτα αυθεντικό και ειλικρινές rock. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές που κυκλοφόρησαν το 2015 και το συγκρότημα με το δεύτερο πλέον album του έχει καταφέρει να αποτυπώσει στα αυτιά μας τον δικό του προσωπικό και χαρακτηριστικό ήχο. Το “Aphelion” είναι ένας δίσκος με αρκετά πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα από την προηγούμενη δουλειά του συγκροτήματος με τα ψυχεδελικά φωνητικά, τα μακρόσυρτα βαριά riffs στις κιθάρες και τα δυναμικά κρουστά προσδίδοντας στον δίσκο μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μυσταγωγίας. Ο Γιώργος Νίκας και ο Στάμος Μπάμπαρης μας προσφέρουν μία ώριμη δουλειά με στοιχεία stoner/ psychedelic/ garage rock, όλα δοσμένα με φοβερή συνοχή και με μία εξαιρετική παραγωγή να φαίνεται σε όλες τις λεπτομέρειες του album. Εμείς βρεθήκαμε με τον Στάμο Μπάμπαρη και ειπώθηκαν όλα τα παρακάτω…
Το φυσιολογικό θα ήταν να περάσει στα αζήτητα. Η χρονιά είναι το 1980 και οι Καναδοί Rush ετοιμάζονται να εισέλθουν στην πιο αμφιλεγόμενη περίοδο της καριέρας τους. Τα πολύπλοκα progressive rock έπη αποτελούν παρελθόν και οι επόμενοι δίσκοι τους θα φανέρωναν μια pop προδιάθεση που θα τους καθιστούσε παρεξηγημένους, ακόμα και από τους φανατικούς υποστηρικτές τους. Υπήρχε όμως ένα τραγούδι, που απλά έστεκε εκεί, περιμένοντας να ανακαλυφθεί η λάμψη του από τους σημειολόγους του παρόντος και του μέλλοντος.
Συμπλέκτης/ τέρμα το γκάζι/ αφήνουμε συμπλέκτη και… Clutch, φύγαμε!
Το φετινό Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει 15 πρώτες ή δεύτερες δημιουργίες σκηνοθετών, οι οποίες θα διεκδικήσουν τα εξής βραβεία: τον Χρυσό Αλέξανδρο (που φέρει παράλληλα την τιμητική επωνυμία «Θόδωρος Αγγελόπουλος»), τον Αργυρό Αλέξανδρο, τον Χάλκινο Αλέξανδρο – Ειδικό Βραβείο Επιτροπής για Πρωτοτυπία και Καινοτομία, καθώς και βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου, ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας και καλλιτεχνικού επιτεύγματος. Η κριτική επιτροπή που θα απονείμει τα παραπάνω βραβεία έχει ως επικεφαλής τη Γαλλίδα παραγωγό Μισέλ Ρέι-Γαβρά και συμπληρώνεται από τον Ρουμάνο σκηνοθέτη Κορνέλιου Πορουμπόιου, τον Αμερικάνο κριτικό κινηματογράφου του περιοδικού Variety Τζέι Ουάισμπεργκ, την Γαλλίδα παραγωγό Ελίζ Ζαλαντό και τον Έλληνα σεναριογράφο, και συνεργάτη του Γιώργου Λάνθιμου, Ευθύμη Φιλίππου. Από αυτές τις 15 ταινίες, 2+1 έχουν ελληνικό χρώμα και θα ξεκινήσουμε από αυτές.
Ο ήχος του μεταξιού: μια μουσική συνάντηση που άργησε χιλιάδες χρόνια