Η περίπτωση ΙΟΝ δεν είναι νέα – ούτε τυχαία. Με μια διαδρομή που ξεκινάει από τη δεκαετία του 1980, ο ΙΟΝ – Γιάννης Παπαϊωάννου – όχι μόνο δίνει περιεχόμενο στην έννοια underground αλλά την υπογραμμίζει εμφατικά, ώστε τόσο η έννοια όσο και ο ίδιος να είναι τελικά ολοφάνεροι και επιβλητικοί. Με τις κατά καιρούς διαφορετικές ή επικαλυπτόμενες ιδιότητές του – δημοσιογράφος, μουσικός, παραγωγός, εκπληκτικός dj – ο ΙΟΝ δεν μένει ποτέ ακίνητος: ανακαλύπτει συνεχώς καινούργιες γωνίες στο αστικό περιβάλλον που ζει και λατρεύει ώστε να κερδίσει καινούργια ακροατήρια που θα τον συνοδεύσουν στα απόκοσμα και υπερβατικά μουσικά ταξίδια του.
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε με ακρίβεια για το ιστορικό εκείνο γεγονός της άφιξης του κινηματογράφου στην Αθήνα στα τέλη του 19ου αι., μιας και οι εικασίες είναι περισσότερες από τα στοιχεία…
Κάθε φορά που ανακαλύπτω κάποια άγνωστη, αλλά ενδιαφέρουσα μουσική στο διαδίκτυο, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πόσο φτωχό θα ήταν το εύρος των μουσικών ακουσμάτων μου χωρίς αυτό…
Κάτι τρέχει τις Δευτέρες στο Βακούρα. Φέτος είναι η 8η χρονιά λειτουργίας της Κινηματογραφικής Λέσχης Θεσσαλονίκης με μια εξαιρετική σινεφίλ επιλογή σε είδη ταινιών από διαφορετικές χώρες. Την Δευτέρα παρακολουθήσαμε την τέταρτη προβολή της Λέσχης, «Τα Παιδιά του Ιερέα» από την Κροατία.
Είναι γεγονός ότι από τότε που ανέλαβε ο Ντάνιελ Κρεγκ να υποδυθεί τον θρυλικό Βρετανό πράκτορα, στο αλησμόνητο (και αξεπέραστο μέχρι στιγμής) «Casino Royale» οι ταινίες Bond ανέβηκαν επίπεδο ποιοτικά. Με εξαίρεση το «Quantum of Solace» (που δεν είναι και τόσο κακό όσο λένε όλοι, απλώς υστερεί αισθητά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα), ο Κρεγκ έφερε στο franchise την αύρα της σοβαρής δραματουργίας που, μετά τον Κόνερι, όλο και μειωνόταν στις ταινίες του 007, φτάνοντας στο σημείο να εξαφανιστεί εντελώς με τα δύο τελευταία, ανεκδιήγητα Bond του Πιρς Μπρόσναν, που οι οπαδοί προτιμούν να ξεχάσουν και όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν κανέναν λόγο να θυμούνται.
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής είχα το βλέμμα μου στραμμένο αλλού. Δεν κοιτούσα προς τους Editors, αν και αδιαμφισβήτητα περίμενα με ενδιαφέρον την κυκλοφορία του δίσκου τους “In Dream” τον Οκτώβριο.
O Bruce Gilden είναι ένας από τους σημαντικότερους street photographers και μέλος του πρακτορείου Magnum. Ευρύτερα γνωστός για τις κοντινές του λήψεις με τη βοήθεια ενός φλας και τις μοναδικές του εικόνες από τους ανθρώπους της Νέας Υόρκης, της Ιαπωνική Yakuza και πλήθους περιθωριακών ατόμων. Όπως λέει ο ίδιος, το κίνητρο για να ασχοληθεί με τη φωτογραφία ήταν η ταινία του 1968 “Blow Up” του Michelangelo Antonioni.
Η Julie Heffernan γεννήθηκε στα Δυτικά των Η.Π.Α. κι αυτό συνέβαλλε αποφασιστικά στην αγάπη της για τους αχανείς τόπους και τη ζωή κοντά στη φύση. Οι οικογενειακές της διακοπές στα περίφημα εθνικά πάρκα Yosemite και Lassen, μπόλιασαν την παιδική της ψυχή με το μεγαλείο του φυσικού κόσμου. Η απεραντοσύνη του και η πανταχού παρούσα ομορφιά του, την οδήγησαν λόγω της καθολικής ανατροφής της, να τον συνδέσει σαν παιδί με το θεϊκό στοιχείο και πολύ αργότερα με όλα όσα έχει αρχίσει να χάνει η ανθρωπότητα.
Οι «Δεσποινίδες της Αβινιόν» (1907), έργο του Πάμπλο Πικάσο θεωρείται η απαρχή της εποχής του Κυβισμού. Το χαρακτήρισαν ως «σκανδάλη» που τάραξε τα δεδομένα της ζωγραφικής του 20ού αι. μετά τα έργα του Giotto. O Andre Breton μάλιστα δήλωσε πως «με μυστικιστικούς όρους αποχαιρετήσαμε όλους τους άλλους πίνακες του παρελθόντος» στη θέαση αυτού του έργου. Το έργο φυλάσσεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στην Αμερική (ΜΟΜΑ), όπου ο ίδιος ο διευθυντής του Μουσείου δήλωσε πως αν κατά τη μεταφορά του έργου από την Ισπανία στην Αμερική πάθαινε κάτι, τότε καλύτερα να αυτοκτονούσε. Γιατί τόση υπερβολή για έναν πίνακα;