Η σκηνή είναι μια έρημη πόλη, ένας εγκαταλελειμμένος δρόμος, μια γειτονιά ξεχασμένη, κάποια κτίρια σκωροφαγωμένα και το soundtrack πάει κάπως έτσι…
Άλλαι Τέχναι
"Σχεδίαζε τα πάντα!" - Emilio Vedova
«Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο είναι η δυνατότητα να κινηματογραφώ τις στιγμές. Όταν ο άνθρωπος που βρίσκεται μπροστά στον φακό αδυνατεί πλέον να μιλήσει, δεν έχει τίποτα άλλο να προσθέσει, αντί να κόβω το πλάνο, συνεχίζω να τον παρατηρώ.» Τάδε έφη ο Πατρίσιο Γκουσμάν, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό Film Comment την άνοιξη του 2011. Πέρα όμως από την ευγλωττία της ανθρώπινης σιωπής, ο θρυλικός Χιλιανός ντοκιμαντερίστας είναι εξίσου ικανός και στο ακριβώς αντίστροφο: στην κινηματογράφηση των άηχων φωνών του σύμπαντος. Για τον Γκουσμάν, οι απέραντες εκτάσεις της ερήμου, οι ολόφωτοι αστερισμοί, οι αβαθείς ωκεανοί διαθέτουν μιλιά και μάλιστα τρανταχτή. Συνομιλούν ασταμάτητα με τον Άνθρωπο και την Ιστορία. Είναι κομμάτι της ροής των πραγμάτων και του χρόνου.
Χαλαρωτικές ατμόσφαιρες, ευαίσθητες μελωδίες και φουτουριστικά breaks.
Εν αρχή ήν η απεικόνιση. Η σύνδεση του θεατή με το οποιοδήποτε έργο γίνεται κοιτάζοντας τον εκάστοτε κατενώπιον απεικονιζόμενο. Είτε επέρχεται αναγνώριση του προσώπου είτε όχι, ο θεατής αναγνωρίζει έναν άνθρωπο και πολλές φορές οι επεξηγηματικές συνοδευτικές πληροφορίες γνωστοποιούν την ταυτότητα του απεικονιζόμενου. Τι γίνεται όμως, όταν ο καλλιτέχνης αποφασίζει να μας γυρίσει τις πλάτες του αντικειμένου του;
Ακόμα ένας δίσκος αποκλειστικά για τους απανταχού progsters; Όχι. Οι Subsignal προσφέρουν έναν δίσκο για όποιον θέλει να απολαύσει 1 ώρα ευδιάθετης μουσικής.
Το “Deadwood” έκανε πρεμιέρα το 2004 στο HBO και η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκαν κάποια χρόνια για να αναγνωριστεί η αξία του και να αποτυπωθεί το στίγμα που άφησε. Αρχικά ξένισε κοινό και κριτικούς. Οι διάλογοι (δια χειρός David Milch) θεωρήθηκαν ανακριβείς και αναχρονιστικοί. Ο θεατής δυσκολευόταν να ακολουθήσει την πορεία της σκέψης των πρωταγωνιστών. Επιπροσθέτως ενοχλούνταν από το ανελέητο βρισίδι. Για να καταλάβετε τι εννοούμε, η λέξη fuck ακούγεται 2,980 φορές στη σειρά, ήτοι 1.6 fuck το λεπτό! Απόδειξη των παραπάνω αποτελεί το ότι το HBO (σε μια απ’ τις λίγες, αλλά τραγικές στιγμές στην ιστορία του) αποφάσισε να κόψει τη σειρά μετά το τέλος της τρίτης σεζόν. Λογική ενέργεια, αν αναλογιστούμε τα ανύπαρκτα νούμερα που σημείωνε η σειρά. Παράλογη, αν λάβουμε υπόψη την καλλιτεχνική υπόσταση του σόου. Το συγκεκριμένο γεγονός όμως, παρότι θλιβερό, δεν στάθηκε αρκετό για να στερήσει από το “Deadwood” τον τίτλο της κορυφαίας σειράς. Ίσως και υπό μία έννοια να τον ενίσχυσε.
Η αναβολή της συναυλίας των Sisters of Mercy τον Οκτώβριο είχε ως αποτέλεσμα μια περίεργη συγκυρία: Με διαφορά 24 ωρών, παρακολούθησα στον ίδιο χώρο τις πολυαναμενόμενες συναυλίες δυο αγαπημένων, στην Ελλάδα, συγκροτημάτων. Παρά τις επιμέρους σημαντικές μουσικές διαφορές τους, το γεγονός ότι οι Sisters of Mercy ανήκουν στην αυθεντική γενιά του Post-Punk, ενώ οι Editors ανήκουν στους Post-Punk Revivalists, με οδήγησε σε κάποιες αναπόφευκτες συγκρίσεις. Ακολουθούν τα αποτελέσματα…
Κατασκοπικό – ψυχολογικό θρίλερ η νέα ταινία του Spielberg, η κλασικά «καλή» και ενδιαφέρουσα αμερικανική παραγωγή που συνήθως πρωταγωνιστεί στα Όσκαρ και γεμίζει τις αίθουσες με κόσμο κάθε ηλικίας.
Οι The Fog Ensemble είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νεοσύστατα μουσικά σχήματα ανάμεσα στα πολλά της Θεσσαλονίκης. Η μουσική τους, πειραματική και γεμάτη ενέργεια, ταξιδεύει τον ακροατή με κινηματογραφικό τρόπο σε γοητευτικά, ομιχλώδη, σκοτεινά, ηχητικά τοπία. Το συγκρότημα έχει ένα άλμπουμ μέχρι τώρα στο ενεργητικό του κι αρκετές ζωντανές εμφανίσεις, κυρίως στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Γι' αυτά και για πολλά περισσότερα μιλήσαμε μαζί τους και τους ζητήσαμε να… καθαρίσουν για λίγο την ομίχλη.
Νέος, ωραίος και… ποπ. Για την ακρίβεια χέβι ποπ, όπως του αρέσει καλύτερα-με διπλή δόση συναίσθημα! Ο Πητ Σαν τριγυρνάει στην πόλη με ένα τζιπάκι τύπου Camel Trophy ή σερφάρει με το skate του ελλείψει του πολυπόθητου ωκεανού. Τραγουδάει για φανταστικά νησιά και παραμυθένια καλοκαίρια και σου φτιάχνει τα κέφια με μελωδίες που σε ταξιδεύουν νοσταλγικά στην ανεμελιά της παιδικής σου ηλικίας, σε πάνε βόλτα σ’ ένα μόνιμα ηλιοκαμμένο Αύγουστο και όταν χαλαρώσεις, σου δείχνει το πιο γαλάζιο φως και τον δρόμο για την επόμενη περιπέτεια.